Το ανέκδοτο με το γρύλο το γνωρίζετε, μάλλον, οι περισσότεροι. Εν συντομία, για όσους δεν το γνωρίζουν, ένας τύπος καθώς οδηγεί αργά τη νύχτα σε μια ερημιά παθαίνει λάστιχο. Διαπιστώνει ότι δεν έχει γρύλο για να το αλλάξει και το κόβει με τα πόδια προς το μοναδικό σπίτι που υπάρχει σε ακτίνα πολλών μέτρων για να ζητήσει ένα γρύλο. Στη διαδρομή, ανήσυχος για την υποδοχή που θα βρει ενοχλώντας τον ένοικο του σπιτιού τόσο αργά τη νύχτα, κάνει σενάρια για το τι θα πει ο μεν και πώς θα απαντήσει ο δε, πώς θα τον αποπάρει και πώς θα βριστούν, με αποτέλεσμα όταν πια φτάνει και χτυπάει την πόρτα, μόλις ανοίξει ο ανυποψίαστος ένοικος εκείνος να του πει «άντε @@@ κι εσύ κι ο γρύλος σου!»
Γιατί, όμως, θυμήθηκα αυτό το παλιό ανέκδοτο;
Σήμερα έχουμε μείνει από λάστιχο (κι από τα τέσσερα λάστιχα, μην σου πω!) στη μέση μιας ερημιάς. Και κάθε φορά που χτυπάμε την πόρτα του υπεύθυνου για να διορθώσει το πρόβλημα, της κυβέρνησης, εκείνη αντί για γρύλο μας δίνει... φόρους: από τους αυξημένους συντελεστές για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις, μέχρι τον ΕΝΦΙΑ και τον αυξημένο (από 13% σε 23% το 2015 και από 23% σε 24% φέτος) ΦΠΑ και τον ειδικό φόρο στο κρασί και τον ειδικό φόρο στη μπύρα και... και... και...
Και τώρα που θα της ξαναχτυπήσουμε την πόρτα την 1η Ιανουαρίου του 2017, πάλι φόρους έχει να μας δώσει. Αυτή τη φορά και στον καφέ! Ένα φόρο που σχεδόν διπλασιάζει την τιμή του καφέ ως πρώτης ύλης και θα σαρώσει αδιακρίτως όλη την αλυσίδα, από την παραγωγή ως την τελική κατανάλωση: σε χώρους εστίασης, σε καφεκοπτεία, σε ράφια σούπερ μάρκετ, παντού! Από τον καφέ που παίρνει ο εργαζόμενος καθ' οδόν προς τη δουλειά μέχρι το σακουλάκι των 175 γρ. ελληνικού καφέ που αγοράζει ο ηλικιωμένος -κυρίως αυτό.
Έχουμε μείνει από λάστιχο στη μέση της ερημιάς και η κυβέρνηση μας δίνει φόρους, ενώ εμείς χρειαζόμαστε γρύλο.
Πρόκειται, δηλαδή, για ένα φόρο που θα πλήξει κατά κύριο λόγο τους οικονομικά ασθενέστερους, οι οποίοι θα δουν μία καθημερινή μικρή απόλαυση (από τις ελάχιστες που μας έχουν απομείνει) να μετατρέπεται σε πολυτέλεια. Και όλα αυτά για να μαζέψει το κράτος 62 εκατ. ευρώ σε ένα χρόνο. Αυτή είναι, δηλαδή, η προσδοκία της κυβέρνησης, γιατί στην πραγματικότητα, πέρα από το γεγονός ότι αποδεδειγμένα τα προϊόντα που υπερφορολογούνται αποδίδουν πολύ λιγότερα από τα προσδοκώμενα έσοδα στο κράτος (τα σχετικά στοιχεία για τα τσιγάρα είναι αποκαλυπτικά), τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν από τη μείωση της κατανάλωσης, το κλείσιμο επιχειρήσεων και, κυρίως, από την αναπόφευκτη διόγκωση της φοροδιαφυγής και τη δημιουργία νέας εστίας λαθρεμπορίου (οι εισαγωγές μέσω Ε.Ε. είναι πρακτικά αδύνατον να ελεγχθούν) θα έχουν πολλαπλάσιο κόστος!
Γιατί, λοιπόν, βάζουν ΚΑΙ αυτό το φόρο; Δεν καταλαβαίνουν ότι δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ' όσα επιχειρεί να λύσει;
Η απάντηση είναι, νομίζω, απλή: Γιατί δεν ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο! 'Η για να είμαι πιο ακριβής, επειδή γνωρίζουν ότι η εναλλακτική -και αποτελεσματική- λύση θα πλήξει το ίδιο το τεράστιο και αναποτελεσματικό κράτος που χρησιμοποιούν για να ελέγχουν την οικονομία, άρα τελικά θα τους στερήσει τον έλεγχο της εκλογικής τους πελατείας. Αντί γι' αυτό, λοιπόν, βάζουν φόρους, πιστεύοντας ότι μέχρι να διαψευστούν στην πράξη τα στοιχεία που παρουσιάζουν ως στόχο, θα έχουν κερδίσει λίγο χρόνο. Ε και μετά, όλο και κάποιον ακόμα φόρο θα σκαρφιστούν για να ρεφάρουν -στα χαρτιά πάντα- τις απώλειες εσόδων κ.ο.κ.
Έχουμε μείνει από λάστιχο στη μέση της ερημιάς και η κυβέρνηση μας δίνει φόρους, ενώ εμείς χρειαζόμαστε γρύλο. Κι ούτε καφέ της παρηγοριάς δεν θα μπορούμε να πίνουμε σε λίγο.
Γι' αυτό θυμήθηκα το ανέκδοτο. Και γι' αυτό μόλις ανοίξει η πόρτα την 1η Ιανουαρίου 2017 πρέπει να τους φωνάξουμε: άντε... κι εσύ κι ο φόρος σου!