Δημοσκοπήσεις ως προς τις επιλογές της Ιστορίας δεν υπάρχουν. Δεν μπορούμε λοιπόν να προβλέψουμε τη θέση που αυτή επιφυλάσσει στη μάχη που έδωσε ο Φρανσουά Ολάντ το καλοκαίρι του 2015 για να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη. Και στην επιλογή του, αντίθετη αυτής των Ευρωπαίων ομολόγων του, να θεωρήσει τα συμφέροντα της Ενωμένης Ευρώπης σαν πυξίδα της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής.
Το δείπνο που παρέθεσε ο Γάλλος πρόεδρος προς τιμήν του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Παρίσι, έφερε κοντά δυο έμπειρους πολιτικούς, που ενώ προέρχονται από αντίθετες πολιτικές οικογένειες, ενώ βρίσκονται στο τέλος της θητείας του ο πρώτος, ακόμα στην αρχή ο δεύτερος, τίποτα δεν τους χωρίζει όσον αφορά τα κοινά συμφέροντα και τις πολιτικές επιλογές.
Στα γαλλικά, γλώσσα που χειρίζεται με εξαίρετη ευχέρεια, αλλά και στα ελληνικά, όπως απαιτεί το πρωτόκολλο, ο ΄Ελλην πρόεδρος αντιφώνησε τον Φρανσουά Ολάντ με μια ομιλία που κάποτε θα διδάσκεται στα σχολεία. Καταρχήν για την πυκνότητα της γραφής, τη γλαφυρότητα σαν όχημα για να περαστούν ξεκάθαρα μηνύματα στο όνομα ενός λαού που υποφέρει. Για τις αναφορές στη γαλλική κουλτούρα, που ξεπερνούν τις συνήθεις εθιμοτυπικές κοινοτοπίες (πόσοι Γάλλοι διανοούμενοι γνωρίζουν τον Βικτόρ Σεγκαλέν;) και μεταφράζουν πολιτιστικά το «ανήκομεν εις την Δύσιν» - επίκαιρο με επείγοντα τρόπο μετά από το ωμά ιμπεριαλιστικό φέρσιμο του Βλαντιμίρ Πούτιν κατά την επίσκεψή του στο Άγιον Όρος. Αλλά και για αυτήν τη φωτεινή όσο και ψύχραιμη προειδοποίηση τόσο προς την Ευρώπη, όσο και προς τις ελληνικές αποκλίνουσες φωνές σε σχέση με το Προσφυγικό:
Πρέπει δε να διαμηνύσουμε προς ορισμένους Εταίρους μας ότι φοβικά σύνδρομα είναι εντελώς αντίθετα προς τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πέραν τούτου πρέπει να καταστεί σαφές ότι η αρχή της Αλληλεγγύης δεν έχει γενικό και αφηρημένο περιεχόμενο. Είναι κανόνας δικαίου που θεμελιώνεται πολλαπλώς στο πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο, με τις εντεύθεν κυρώσεις σε περίπτωση παραβίασής του.
Σε αντίθεση με τις αγγλοσαξονικές χώρες που η πολιτική τους ανέκαθεν προκαλούσε εμπαθείς αντιδράσεις σε μια ιστορικά διχασμένη Ελληνική κοινωνία, η Γαλλία ύπήρξε πάντοτε καταλύτης και σημείο αναφοράς δυνάμεων που στην Ελλάδα τις χώρισε ένας εμφύλιος πόλεμος. Υπήρξε η χώρα συνάντησης της Δεξιάς Ελλάδας (η γαλλική γλώσσα και κουλτούρα θεωρήθηκαν σύμβολα αστικής εκπαίδευσης) και της Αριστερής (υποδέχτηκε αριστερούς μεταξύ των οποίων οι Αξελός, Καστοριάδης, Παπαϊωάννου, Πατρίκιος, Ξενάκης).
Σε αντίθεση με την ελληνική κοινωνία, η γαλλική κατάφερε να δομήσει μια ειρηνική συνύπαρξη αστικών και κομμουνιστικών κομμάτων αμέσως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, - ήδη το 1945 η σύνθεση της κυβέρνησης του Ντε Γκωλ περιελάμβανε πέντε κομμουνιστές υπουργούς. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η καθημερινή βίωση αυτής της πραγματικότητας επηρέασε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κατά τη παρισινή του εξορία και έπαιξε ρόλο στη νηφαλιότητα με την οποία νομιμοποίησε το ΚΚΕ αποκομίζοντας μόνο πολιτικά οφέλη.
Η Δημόσια Διοίκηση, αχίλλειος πτέρνα του ελληνικού κράτους, είναι ένας τομέας όπου η Γαλλία διαθέτει αναγνωρισμένη τεχνογνωσία. Η έλλειψη θεωριών συνωμοσίας όσον αφορά τη Γαλλία, η ομόφωνη συμπάθεια με την οποία την αντιμετωπίζουν αριστεροί και δεξιοί Έλληνες, πολιτικοί και ψηφοφόροι, την καθιστά ιδανικό συνεργάτη σε θέματα τεχνογνωσίας και εκπαίδευσης για τη δημιουργία μιας σύγχρονης δημόσιας διοίκησης.
Δεν αποκλείεται ο κλοιός της οικονομικής κρίσης να βοηθήσει την ελληνική Αριστερά και Δεξιά να συνειδητοποιήσουν δύο εγγενείς αντιφάσεις που περιορίζουν το πεδίο δράσης τους: την πολιτική στειρότητα μιας δίκαιης καταγγελίας χωρίς τη δυνατότητα επιβολής εναλλακτικών λύσεων, για την πρώτη· τις ακραίες επιπτώσεις των ίδιων των ιδεολογικών της επιλογών, όπως αυτές εφαρμόζονται με συνέπεια εκ μέρους των Ευρωπαίων ιδεολογικών εταίρων της εις βάρος της Ελλάδας, για τη δεύτερη.
Αριστερά και Δεξιά στην Ελλάδα είναι πλέον υποχρεωμένες να διασχίσουν μια πορεία δημιουργικής αμφισβήτησης, χωρίς την οποία θα συνεχίσουν να ελπίζουν ότι οι ίδιες αιτίες θα παράγουν, ως δια μαγείας, διαφορετικά αποτελέσματα.
Σε αντίθεση με τις αναλύσεις της ιστορικής επιστήμης, που γράφονται εκ των υστέρων με ακαδημαϊκή εμβρίθεια μέσα στη νηφαλιότητα και την ασφάλεια του πανεπιστημιακού χώρου, η ίδια η Ιστορία γράφεται μέσα από πάθη, μικρότητες, συμπλέγματα, αδυναμίες, σφάλματα, παραλείψεις. Ο κοινός νους αποδεικνύεται το λιγότερο κοινό αγαθό σε αυτές τις στιγμές. Και όμως είναι ό,τι πιο πολύτιμο καλείται να προσφέρει αυτή τη στιγμή στη χώρα του ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Μεταφράστηκε από τα γαλλικά