Δηλαδή τώρα εμείς τι ακριβώς ζητάμε; Να μπορούμε οι δημοσιογράφοι να γράφουμε και να λέμε ό,τι θέλουμε, δίχως καμιά συνέπεια; Δίχως να δίνουμε λόγο και λογαριασμό σε κανέναν; Να μπορούμε, ας πούμε, να βρίζουμε, να συκοφαντούμε, να κανιβαλίζουμε φίλους, συγγενείς και οικογένειες, και αντίδραση να μην υπάρχει, να μην επιτρέπεται; Να μη μπορεί ο «στόχος» των επιθέσεών μας να αμυνθεί διά της προσφυγής στη Δικαιοσύνη; Αν αυτό είναι που ζητάμε, ας το πούμε έτσι, καθαρά και ξάστερα. Εξηγημένα πράματα βρ' αδερφέ...
Ο σχετικός περί Τύπου νόμος από κάποιους χαρακτηρίζεται «τυποκτόνος». Και μπορεί να είναι, κατά μία έννοια. Ο νόμος ο οποίος πάντως δεν εισήχθη από την παρούσα Κυβέρνηση, προϋπήρχε από εποχής Βενιζέλου, καλή του ώρα. Ετούτοι εδώ μάλλον τον βελτίωσαν. Αν χρειάζεται κι άλλη αναμόρφωση, ιδίως στα σχετικά περί αυτοφώρου, να την κάνουμε. Προτάσεις να υπάρξουν, συγκεκριμένες προτάσεις, κι εδώ είμαστε να τις κουβεντιάσουμε.
Σε κάθε περίπτωση πάντως ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα καθαρά, με ανοιχτό μάτι και με ανοιχτό μυαλό. Ας συμφωνήσουμε, ας πούμε, πως οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε περιούσιος λαός, δεν δικαιούμαστε προνόμια που δεν διαθέτει ο υπόλοιπος κόσμος. Δεν βρισκόμαστε στο απυρόβλητο, δεν μπορούμε να διεκδικούμε ασυλία επί παντός. Κι όταν αυτή δεν μας παραχωρείται ή δεν μας αναγνωρίζεται να καταγγέλλουμε κρατικές και δικαστικές αυθαιρεσίες, να μιλάμε για χούντες και για τανκς.
Ο Ανδρέας Πετρουλάκης έγραψε, απλώς, ένα πολιτικό σχόλιο. Την άποψή του κατέθεσε και μόνο. Που σε κάποιους μπορεί να αρέσει και σ' άλλους να μην αρέσει. Δεν επρόκειτο όμως παρά περί καθαρής πολιτικής κριτικής, όπως ο καθένας δικαιούται, προπάντων ο δημοσιογράφος.
Η άποψη η οποία ευρέως διακινείται ότι οι δημοσιογράφοι κρινόμαστε μονάχα από τους αναγνώστες μας, από τους ακροατές μας, από τους τηλεθεατές μας, παραείναι απλουστευτική (και βολική ασφαλώς), ώστε να 'ναι και σωστή. Είναι προφανέστατα λάθος. Κρινόμαστε βεβαίως από τους αναγνώστες, από τους ακροατές και τους τηλεθεατές μας, αλλ' όχι μόνο. Κρινόμαστε και από τους νόμους, και από τη Δικαιοσύνη, αλλοίμονο. Για να μην πάμε στις άλλες, τις άυλες αξίες, στη δεοντολογία ας πούμε, και την «ηθική λογική» πραγμάτων, καταστάσεων και λειτουργιών, που αποτελούν στοιχεία διαρκούς αναφοράς και λογοδοσίας μας.
Επιτέλους, κάνουμε αμάν και τι ν' απαλλαγούμε από την κατάπτυστη, στην υπερβολική επέκταση της αξιοποίησής της, «βουλευτική ασυλία». Θα φτάσαμε τώρα να ζητάμε, με τον τρόπο μας, και «δημοσιογραφική ασυλία»; Ντροπής πράματα...
Υ.Γ. Τα ως άνω γράφτηκαν, προφανώς, με αφορμή «σκηνές» της επικαιρότητας. Καμία σχέση όμως με την αγωγή Καμμένου κατά Πετρουλάκη. Ο Ανδρέας Πετρουλάκης έγραψε, απλώς, ένα πολιτικό σχόλιο. Την άποψή του κατέθεσε και μόνο. Που σε κάποιους μπορεί να αρέσει και σ' άλλους να μην αρέσει. Δεν επρόκειτο όμως παρά περί καθαρής πολιτικής κριτικής, όπως ο καθένας δικαιούται, προπάντων ο δημοσιογράφος. Η επιλογή επομένως της δικαστικής οδού από τον Υπουργό σε βάρους του, δεν ήταν απλώς άδικη. Ήταν εκτός πάσης λογικής πραγματικότητας. Ήταν πέρα για πέρα παράλογη...