Τελικά ο νέος Αμερικανός πρόεδρος άνοιξε εν μέρει τα χαρτιά του, μια εβδομάδα πριν την επίσημη παραλαβή της εξουσίας, της μεγαλύτερης στον σύγχρονο κόσμο. Και τι δεν είπε στην κοινή συνέντευξή του στην γερμανική Bild και τους Times του Λονδίνου. Είπε: «Κατά βάση η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι το μέσον για την επίτευξη του στόχου της Γερμανίας!» Κάτι που κανείς ηγέτης δεν είχε τολμήσει να το διατυπώσει δημοσίως. Και συνέχισε: «Για τις ΗΠΑ, δεν παίζει κανέναν ρόλο το εάν η ΕΕ είναι ενωμένη ή διχασμένη. Ποτέ δεν πίστεψα ότι έχει κάποια σημασία. Κοιτάξτε, η Ε.Ε. δημιουργήθηκε εν μέρει για να χτυπήσει το εμπόριο των ΗΠΑ, έτσι δεν είναι; Επομένως το ίδιο μου κάνει εάν είναι διχασμένη ή ενωμένη, για μένα αυτό δεν παίζει κανέναν ρόλο». Αφού όμως ο πρόεδρος ρωτάει αν είναι έτσι, οφείλουμε να απαντήσουμε ότι, εν μέρει, δεν είναι έτσι. Και αυτό διότι οι ΗΠΑ ευλόγησαν τη συνεργασία των ευρωπαϊκών χωρών κυρίως για να αποσβεστούν οι διαφορές Βρετανίας, Γαλλίας με την Γερμανία που προκάλεσαν δύο παγκοσμίους πολέμους. Παράλληλα καθώς η ομπρέλα του ΝΑΤΟ έδενε τη δυτική Ευρώπη στρατιωτικά, εξασφαλιζόταν και ο ρόλος του αναχώματος απέναντι στην ΕΣΣΔ και τους δορυφόρους της.
Όμως τώρα τα πράγματα ανατρέπονται αφού ο πρόεδρος Τράμπ είναι έτοιμος να πάρει την ομπρέλα του ΝΑΤΟ και να φύγει. Επί το ακριβέστερο, καθώς επανέλαβε ότι θεωρεί το ΝΑΤΟ «παρωχημένο θεσμό», διαμηνύει κυρίως στη Γερμανία και τη Γαλλία, ότι αν θέλουν το ΝΑΤΟ τότε θα πρέπει να το πληρώνουν μόνοι τους. Και αφήνει σαφώς να εννοηθεί ότι δεν είναι επιλογή του να αντιμετωπίζει τη Ρωσία ως ιστορικό κίνδυνο διότι έτσι είχε αποφασίσει το βαθύ σύστημα των ΗΠΑ, κάτι που βόλευε αφάνταστα και το στρατιωτικό - βιομηχανικό σύμπλεγμα να έχει χρυσές δουλειές και μεγάλα κέρδη.
Πανικός στο Βερολίνο πανικός και στις Βρυξέλλες, όπου η τεράστια γραφειοκρατία (ΕΕ και ΝΑΤΟ) αγωνιά για το επαγγελματικό της μέλλον. Πολύ περισσότερο που δεν γνωρίζουμε εάν η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ έχει σαν αποτέλεσμα και διαφορετικές πλέον επιλογές στον τομέα της Ευρωπαϊκής ασφάλειας. Αν μάλιστα η Γερμανία επιχειρήσει να επωφεληθεί και να σπάσει την απαγόρευση που έχει επιβληθεί μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και θελήσει να αναπτύξει τις ένοπλες δυνάμεις της, τότε οι νικήτριες δυνάμεις του παγκοσμίου πολέμου, ΗΠΑ, Βρετανία και Ρωσία θα έχουν το νόμιμο δικαίωμα να αντιδράσουν, με ό,τι αυτό σημαίνει για την ευρωπαϊκή συνοχή.
Στο Βερολίνο οι ατάκες Τραμπ για τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία προκάλεσαν ταραχή στην οικονομική ελίτ. «Είμαι υπέρμαχος του ελευθέρου εμπορίου, αλλά θα πρέπει να είναι ένα έξυπνο εμπόριο για να μπορεί να λέγεται θεμιτό. Θα έλεγα λοιπόν στην BMW, εάν κατασκευάζετε ένα εργοστάσιο στο Μεξικό και θέλετε να πουλήσετε αυτοκίνητα στις ΗΠΑ χωρίς να καταβάλετε φόρο 35%, τότε ξεχάστε το», τόνισε με τσαμπουκά ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, ενώ από τις αιχμές του δεν γλίτωσε ούτε η Μερσεντές. Και ακόμα δεν έχουμε δει να ξεδιπλώνεται το σχέδιο της εξωτερικής πολιτικής της νέας Αμερικανικής ηγεσίας. Διότι, για παράδειγμα, εάν ο Τραμπ άρει τις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και η Γερμανία τις συνεχίσει, θα δούμε τις αμερικανικές επιχειρήσεις να καλύπτουν το κενό που έχουν αφήσει οι Γερμανικές στην μεγάλη Ρωσική αγορά στους τομείς της υψηλής τεχνολογίας.
Και τι κάνει το Βερολίνο και ειδικότερα η κυρίαρχη μέχρι στιγμής γερμανική δεξιά για να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή συνοχή; Όχι μόνο δεν κάνει τίποτα, αλλά επιλέγει να κάνει επίδειξη δύναμης στις άλλες πολιτικές οικογένειες του ευρωπαϊκού χάρτη. Έτσι παραβιάστηκε για πρώτη φορά ο άτυπος κανόνας κατανομής των κορυφαίων θέσεων στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Μετά τους κεντροδεξιούς Γιούγκερ και Τουσκ την κενή θέση που άφησε ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς την διεκδίκησε και την κέρδισε η δεξιά, προκαλώντας μεγάλες ανησυχίες.
Εκτιμώ ότι, πολύ πριν τις γερμανικές εκλογές ο μεγάλος συνασπισμός Δεξιάς και Σοσιαλιστών που κυβερνάει τη χώρα δεν θα αντέξει μέχρι το Φθινόπωρο. Εκτός εάν το κόμμα του Ζ. Γκάπμπριελ έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει πολιτικά. Η κατάσταση στην Ευρώπη και οι κίνδυνοι που απειλούν την Ένωση, υπερβαίνουν τα κομματικά όρια και τα στενά πολιτικά συμφέροντα. Αν το τόξο της κεντροαριστεράς στη Γερμανία, δεν αντιληφθεί τους κινδύνους και δεν ενημερώσει τον γερμανικό λαό για τις συνέπειες που μπορεί να προκύψουν για τη χώρα και την Ευρώπη από τις ανιστόρητες διαλυτικές επιλογές του διδύμου Μέρκελ - Σόιμπλε, θα βρεθούμε προ πολύ δυσάρεστων εκπλήξεων. Και το νέο ιστορικό έγκλημα των γερμανικών ελίτ, θα είναι η διάλυση της ΕΕ.