To παρακάτω blog είναι διασκευασμένη εκδοχή της ομιλίας του Πρίγκηπα Harry στο Διεθνές Συνέδριο κατά του AIDS στο Ντέρμπαν της Ν. Αφρικής, την Πέμπτη 21 Ιουλίου.
Ταξίδεψα στο πανέμορφο Λεσότο της Αφρικής για πρώτη φορά στα 19 μου. Η εντυπωσιακή αυτή χώρα είναι γεμάτη εικόνες που κόβουν την ανάσα, αλλά είναι και η περιοχή που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ευπαθών νέων στον κόσμο.
Σε αυτή την πρώτη μου επίσκεψη, αλλά και πολλές άλλες τα τελευταία 13 χρόνια, συνάντησα πολλούς νέους ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να είσαι παιδί. Είναι απολύτως φυσιολογικό για ένα 12χρονο αγόρι ή κορίτσι να αναγκάζεται να εργαστεί για να μπορέσει να μεγαλώσει τα αδέρφια του, έχοντας χάσει έναν ή και τους δύο γονείς από AIDS.
Όταν ο φίλος μου ο Πρίγκιπας Seeiso (του Λεσότο) κι εγώ ιδρύσαμε τον οργανισμό Sentebale, συναντήσαμε νέα παιδιά με AIDS που είχαν να αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα ιατρικά, συναισθηματικά και κοινωνικά, όλα την ίδια στιγμή. Ξέραμε πώς δεν ήταν αρκετό να επικεντρωθούμε μόνο στις φυσικές συνέπειες της ασθένειας. Ένα παιδί με κατάθλιψη που δεν έχει αντιμετωπιστεί, ή με μετα-τραυματικό στρες λόγω κάποιας απώλειας, λόγω φτώχειας και διακρίσεων, δεν είναι ένα παιδί που θα ακολουθήσει αυστηρά τη θεραπεία του.
Τις τελευταίες μέρες μου επισκέφθηκα το νέο Κέντρο για τα Παιδιά στο Momahato, κοντά στο Maseru. Η ομάδα μας εκεί δημιούργησε ένα ανοιχτό και ασφαλές περιβάλλον όπου ενθαρρύνουμε τους νέους που ζουν με HIV να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, πολλές φορές για πρώτη φορά, με τους συνομηλίκους τους.
Δουλεύοντας την τελευταία δεκαετία στο Λεσότο, είδα από πρώτο χέρι την τρομερή πρόοδο που έχει γίνει στην αντιμετώπιση των συνεπειών του HIV σε φυσικό και πνευματικό επίπεδο. Αυτή η πρόοδος που έχει γίνει στο να σταματήσουμε τη μετάδοση, στο να εξαπλώσουμε την πρόσβαση στη θεραπεία και στο να βελτιώσουμε την προμήθεια των τεστ, αποτελεί επιτυχία πολλών από τους ανθρώπους και τους οργανισμούς που συγκεντρώθηκαν σε αυτό το συνέδριο.
Την εποχή που έγινε το πρώτο Διεθνές Συνέδριο κατά του AIDS, ο HIV ήταν κάτι σαν θανατική ποινή. Η θεραπεία δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη στον αναπτυγμένο κόσμο, πόσω μάλλον σε πιο φτωχές περιοχές. Το στίγμα απέτρεπε πολλούς ανθρώπους που ήταν θετικοί στον ιό από το να μιλήσουν ανοιχτά για την κατάστασή τους, και απέτρεπε επίσης τος ευπαθείς ομάδες ανθρώπων από το να τολμήσουν να μπουν σε μια κλινική και να ζητήσουν να κάνουν το τεστ.
Όμως χάρη στο έργο των ηγετών στη μάχη κατά του HIV - άνθρωποι όπως ο Nelson Mandela, ο Sir Elton John, οι θαρραλέοι ακτιβιστές του TAG και του ACT UP, άνθρωποι σαν τον Dr. Peter Piot, και σαν τη μητέρα μου, την Πριγκίπισσα Νταϊάνα- έχει πραγματοποιηθεί μεγάλη πρόοδος.
Όταν η μητέρα μου κρατούσε το χέρι ενός ανθρώπου που πέθαινε από AIDS σε νοσοκομείο του Ανατ. Λονδίνου, κανείς δε φανταζόταν ότι 25 χρόνια μετά, θα υπήρχε η θεραπεία που θα έκανε τους ανθρώπους που ήταν θετικοί στον HIV να ζουν κανονικές ζωές, με υγεία και αγάπη.
Τώρα όμως αντιμετωπίζουμε ένα νέο κίνδυνο: τον κίνδυνο του εφησυχασμού.
Λόγω του ότι οι άνθρωποι με HIV ζουν περισσότερο, το AIDS είναι ένα θέμα που έχει φύγει από τα πρωτοσέλιδα. Και εξαιτίας αυτού, υπάρχει κίνδυνος αυτή η έλλειψη προσοχής να επηρεάσει τη χρηματοδότηση και τις δράσεις που γίνονται για να νικηθεί ο ιός.
Δε μπορούμε να αμελήσουμε το επείγον του πράγματος, καθώς παρ' όλη την πρόοδο που έχουμε κάνει, το AIDS παραμένει μία από τις πιο μεγάλες προκλήσεις παγκοσμίως - 1.1 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από AIDS και 2.1 εκατομμύρια προσβλήθηκαν από τον ιό, μόνο την περσινή χρονιά.
Είναι ώρα πλέον για μια νέα γενιά ηγετών να βγουν μπροστά.
Είναι ώρα να δραστηριοποιηθούμε και να διασφαλίσουμε ότι κανένας νέος δε θα νιώθει ντροπή στο να ζητήσει να κάνε το τεστ για HIV.
Ότι κορίτσια και αγόρια με HIV δε θα περιορίζονται από το να παίζουν με φίλους, συμμαθητές και γείτονες.
Είναι ώρα να αναγνωρίσουμε ότι το στίγμα και η διάκριση αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προσπάθειά μας να νικήσουμε την ασθένεια αυτή μια και καλή.
Αυτά που είδα στο Λεσότο τις τελευταίες μέρες με γεμίζουν αυτοπεποίθηση ότι θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Το να βλέπουμε νέους ανθρώπους που έχουν τόσο λίγα μέσα και παρ' όλ αυτά δουλεύουν τόσο σκληρά για να στηρίξουν τους φίλους τους και να ενημερώσουν τις οικογένειές τους για τον HIV, συνεχίζει να μας εμπνέει όλος όσοι εργαζόμαστε στη Sentebale. Αυτοί είναι ο λόγος που ενδιαφέρομαι τόσο για τη μάχη αυτή.
Ελπίζω πως οι ιστορίες που δείχνουν πόσο κουράγιο έχουν, και όχι μόνο τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν, μπορούν να εμπνεύσουν κι όλους εσάς.
Πιστεύω πως δε μπορούμε να νικήσουμε τον HIV αν δε δώσουμε στους νέους ανθρώπους σε κάθε χώρα την ευκαιρία να ακουστεί η φωνή τους. Χωρίς εκπαίδευση και χωρίς δραστηριοποίηση, ο HIV θα κερδίσει.
Σκεφθείτε όμως τι θα συνέβαινε αν σε περιοχές όπως το Λεσότο ή και σε όλη την Αφρική, δίναμε στα παιδιά τα «εργαλεία» να προστατεύσουν την υγεία τους, να μιλήσουν ανοιχτά για το στίγμα και τις διακρίσεις και να στηρίξουν τους φίλους και τις οικογένειές τους. Βοηθώντας τους νέους ανθρώπους να πολεμήσουν τον HIV, όχι μόνο θα τερματίζαμε αυτή την επιδημία, θα αλλάζαμε τη ροή της ιστορίας για μια ολόκληρη γενιά.
Σας ευχαριστώ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στη Huffington Post UK και μεταφράστηκε στα ελληνικά.