Δεν είναι ατύχημα, συμβαίνει. Την ώρα που στην Ευρώπη γλείφουμε τις πληγές μας απ' την οικονομική κρίση και νομίζουμε ότι προστατεύουμε τα νώτα μας απ' τις επόμενες, στη Βρετανία ψήφιζαν να απομακρυνθούν από αυτή την κραταιά και ενωμένη συμμαχία. Είναι την ίδια ώρα που ο ένας πετάει στον άλλον το μπαλάκι της αντιμετώπισης της προσφυγικής κρίσης στην Ευρώπη, του ανύπαρκτου σχεδιασμού και της καταστατικής και μονο αλληλεγγύης, που στις ΗΠΑ, της απίστευτα πολωμένης και πολιτικά ανούσιας καμπάνιας (με μεγάλη ευθύνη των μέσων ενημέρωσης που εστίαζαν σε ρηχά παραπολιτικά ζητήματα), κερδίζει το ύψωμα του τείχους προς το Μεξικό.
Παρ' όλα αυτά, δημοσκοπήσεις και έρευνες δείχνουν ότι ο κόσμος αναζητά το καλύτερο μέλλον. Και πράγματι ο κόσμος έχει προχωρήσει σε σχέση με παλιότερα. Αλλά οι δημοσκόποι τελευταία δεν τα έχουν πάει πολύ καλά στο να αντιληφθούν τη δυναμική της ψήφου διαμαρτυρίας. Έτσι, η πραγματικότητα έρχεται σα γροθιά στο στομάχι να κάνει όλο και πιο εμφανές, ότι σ' ένα κόσμο που αναζητά την ελπίδα μακροπρόθεσμα, βραχυπρόθεσμα κυριαρχεί ο προστατευτισμός για ένα μέλλον αβέβαια σκιαγραφημένο από φοβικότητα και λαϊκισμό.
Όταν η αριστερά που παραδοσιακά θέλει να ταυτίζεται με την αλλαγή και τη δημιουργία, παραμένει εκκωφαντικά σιωπηλή στη διεθνή σκηνή, η κεντροδεξιά ατζέντα της διαχείρισης γίνεται μονόδρομος.
Το ζήτημα είναι ότι σε κάθε μια απ τις παραπάνω περιπτώσεις, ο κυρίαρχος λαός επέλεξε το δρόμο αυτό. Η Ελλάδα μπορεί να αποτελεί εξαίρεση κατά τα φαινόμενα, αλλά υπακούει de facto στην παραπάνω υπόθεση χωρίς ν' αναφερθώ περαιτέρω. Το ζήτημα είναι ότι το κράτος και η οικονομία είτε των ισχυρότερων χωρών της Ευρώπης, είτε της Βρετανίας, είτε των ΗΠΑ την επομένη των εκλογών, θα συνεχίσουν να λειτουργούν όποιος κι αν είναι στο τιμόνι. Δε θα άλλαζαν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αν πρόεδρος εκλεγόταν η Χίλαρι αντί του Τραμπ. Η προσέγγιση ίσως ν' άλλαζε.
Και όταν η αριστερά που παραδοσιακά θέλει να ταυτίζεται με την αλλαγή και τη δημιουργία, παραμένει εκκωφαντικά σιωπηλή στη διεθνή σκηνή, η κεντροδεξιά ατζέντα της διαχείρισης γίνεται μονόδρομος. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπαινίσσομαι ότι έτσι θα έπρεπε να είναι, απλά παρατηρώ. Όποιος παρατηρεί αλλιώς, είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτος να μου ανοίξει τα μάτια. Το έχω ανάγκη.