Πριν κάποιες μέρες, γνωστός τραγουδιστής ζήτησε δημόσια «συγγνώμη» για τις απόψεις του, οι οποίες προφανώς και εκνεύρισαν αρκετούς, όχι βέβαια όσο η ίδια η συμπεριφορά του.
Aυτό όμως που είναι εμφανώς πιο τρομακτικό, είναι η συνεχής διαπόμπευση του ακόμα και μετά την επαναλαμβανόμενη με έναν εξαιρετικά «απολογητικό» τόνο που προσωπικά με εξέπληξε δυνατά. Πόσο λοιπόν πρέπει να «απολογηθούνε» τα δημόσια πρόσωπα σε βαθμό να αποφύγουν τα γεμάτα οργή και μίσος σχόλια που ακολουθούν με γεωμετρική άνοδο τη δημόσια συγγνώμη τους;
Αναφέρομαι στα δημόσια πρόσωπα, γνωρίζοντας οτι όλοι, μα όλοι είμαστε «δημόσια πρόσωπα» και ως εκ τούτου είναι πολύ πιθανόν στην ιδιωτική -ή όχι- ζωή μας, να υποστούμε κριτικές μίσους και εξαιρετικά δηλητηριώδεις για λιγότερο ή περισσότερο σοβαρούς λόγους.
Πότε ξεκίνησε λοιπόν το να θεωρούμε το «μίσος» σαν ενα απλά δυνατό απενοχοποιημένο συναίσθημα που δικαιολογείται απο την ανεργία, την κρίση, και την ισχύουσα οικονομική ανασφάλεια;
Θεωρητικά αυτά τα ισχυρά και 100% ρεαλιστικά άλλοθι, θα έπρεπε να στέκουν ορθώς.
Αλλά στις δεκαετίες που πέρασαν, η ανθρωπότητα βίωσε χειρότερα τραύματα ολων των σημερινών συνθηκών. Εμπειρίες που την έφτασαν στα όρια της. Πάντα, πάντα όμως υπήρχε αυτή η αίσθηση του μέτρου, των «ορίων» οπως αυτά επεβλήθησαν μέσω του κοινωνικού ιστού.
Το διαδίκτυο και η ευκολία της ανωνυμίας είναι απο τις βασικότερες ενδόμυχες δικαιολογίες να ρίξει κάποιος φαρμάκι, κατάρες (sic), ή να διαδώσει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανακρίβειες που προφανώς και θα κάνουν πολύ κακό σε όσους τις γευτούν μέσω των social media. Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες, και δεν έχει νόημα να τα αναλύουμε συνεχώς, άλλωστε είναι μια μόνιμα νοσηρή κατάσταση που δείχνει να «αγαπά» πιο πολύ ανθρώπους που αρέσκονται να κρύβονται πίσω από λέξεις και όχι από γεγονότα που θα έπρεπε να διασταυρώσουν πριν διαδώσουν με τρομακτική ευκολία.
Το κίνημα των "Haters" δεν αφορά δυστυχώς όμως μόνο αυτούς. Τείνω να μη με ενοχλούνε προσωπικά πια, εκείνοι που με την συγκεκριμένη ευκολία «μισούν», και αναφέρομαι για τους «επαγγελματίες Haters». Αυτούς τους ξέρεις. Ίσως τους διαβάζεις, ίσως αγανακτείς μαζί τους, ίσως -ενίοτε- συμφωνείς αν το σχόλιο είναι σαρκαστικά και κυνικά έξυπνο.
Το πραγματικά μεγάλο θέμα είναι όλοι αυτοί που ποτέ ΔΕΝ φανταζόσουν οτι μπορούν να γράψουν με τόση ευφράδεια φράσεις μίσους, τόσο απλά σα να γράφουν μια λίστα για το supermarket. Άνθρωποι της «διπλανής πόρτας» από αυτούς που γνωρίσαμε μέσω των κοινωνικών δικτύων, των οποίων μάς εξέπληξε ευχάριστα η πνευματικότητα ή η φιλικότητα. Από αυτούς που ευχαρίστως θα πηγαίναμε ίσως για έναν καφέ, και θα ανταλλάσσαμε ιδέες για τις καλοκαιρινές μας αποδράσεις, ξαφνικά εύχονται «καρκίνους», «τροχαία ατυχήματα», και νοσηρές παθογόνες καταστάσεις με μια σοκαριστική διάθεση για τιμωρία και εκδίκηση. Παίρνουν στα «χέρια» τους το νόμο και τη δικαιοσύνη, θεωρώντας μαζί με άλλους ομοϊδεάτες ότι εκείνη τη δεδομένη στιγμή, η διαμαρτυρία τους έχει νόημα και ηθική. Η επιρροή του διαδικτύου είναι κάτι που θα απασχολήσει πολύ τους επιστήμονες της επόμενης δεκαετίας, καθώς και το ολοένα αυξανόμενο μίσος που καλλιεργείται μέσω αυτού.
Δεν ξέρω πως μπορεί να προστατέψει τον εαυτό του κάποιος αν υποστεί κάτι τόσο βάναυσο όσο ο δημόσιος εμπαιγμός. Δεν ξέρω αν η φράση «Αγαπάτε Αλλήλους» έχει το νόημα που θα έπρεπε να έχει πια. Κανένας δεν μπορεί να δαιμονοποιήσει το μέσον για αυτές τις συμπεριφορές. Επίσης δεν είμαι πια σίγουρη αν χρειάζονται τόσες πολλές δημόσιες συγγνώμες όταν απλώς υπερασπίζεσαι τις -ακόμα και -λανθασμένες σου απόψεις με στόχο να αποφύγεις τον συνεχιζόμενο εμπαιγμό. Εκτός αν τις εννοείς...
(Τις εννοεί;)