Η σημερινή συγκυρία είναι καθοριστική για την πορεία της χώρας. Η πλήρης στασιμότητα στην αναπτυξιακή διαδικασία και στην επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας και η διάλυση του παραγωγικού ιστού απαιτούν υπευθυνότητα. Ωστόσο η κυβέρνηση αποδεικνύει ότι δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει στην κοινωνία. Ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα του κυβερνητικού σχεδιασμού αποτελεί η απουσία ενός οργανωμένου και συνεκτικού προγράμματος για την καταπολέμηση της ανεργίας. Και ιδιαιτέρως της ανεργίας των νέων. Η σιωπή της κυβέρνησης είναι εκκωφαντική σαν να μην υπάρχει πρόβλημα, σαν το οξύ αυτό πρόβλημα να βαίνει προς επίλυση. Η διατήρηση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας όμως σε επίπεδα ανεκτά και αποδεκτά περνά μόνο μέσα από την εργασία, από τη συμμετοχή των νέων στην παραγωγική διαδικασία.
Η κυβέρνηση δεν έχει διαμορφώσει ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο που θα αποβάλει τις παθογένειες του παλιού ασφαλιστικού συστήματος. Κι αυτό υποδεικνύει ατολμία, έλλειψη οράματος, αποδεικνύει αδυναμία να συγκρουστεί με συμφέροντα, με πελατειακές λογικές.
Η πρόταση της κυβέρνησης στο ασφαλιστικό συνιστά μετατόπιση του προβλήματος στις επόμενες γενεές. Όμως το ασφαλιστικό δεν πρόκειται να λυθεί αν δεν μειωθεί η ανεργία. Η μείωσή της πρέπει να είναι η προτεραιότητά μας, διαφορετικά κανένα από τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα που αντιμετωπίζουμε δεν θα έχει κοινωνικά δίκαιη λύση. Οι άνθρωποι που έμειναν στο περιθώριο πρέπει σύντομα να επανέλθουν στο χώρο της εργασίας, αλλιώς δεν θα παραμείνουν μόνο στο κοινωνικό περιθώριο αλλά και στο πολιτικό, εύκολα θύματα ακραίων λαϊκίστικών λύσεων.
Το ασφαλιστικό αφορά τη θεμελιώδη για μια κοινωνία σχέση μεταξύ των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Ο προοδευτικός χώρος δε μπορεί να αντιμετωπίζει την κρίση του ασφαλιστικού με αρνητισμό και υπεκφυγή. Αν κάνει κάτι τέτοιο, αυτός είναι ο πιο πρόσφορος τρόπος για να διαλυθεί η αλληλεγγύη των γενεών, που επικαλείται αυτός ο χώρος ως συστατική του αρχή.
Ποιος όμως θα πρωτοστατήσει σε αυτές τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος; Για για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται να βγει μπροστά η νέα γενιά. Τώρα είναι η ώρα να δώσει τη μάχη της για να μπει στις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις. Να συμβάλει δυναμικά, με τη συμμετοχή της, στην συνδιαμόρφωση της πορείας της χώρας μας.
Οι νέοι και οι νέες της χώρας πληρώνουν ακριβά τις κοντόφθαλμες πολιτικές. Είναι αυτοί που βιώνουν έντονα τα προβλήματα, που έρχονται αντιμέτωποι με την καλπάζουσα ανεργία, την ανασφάλεια, την υποβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος και την κατάρρευση των ονείρων τους. Είναι αυτοί που στην πραγματικότητα θα κουβαλήσουν στην πλάτη τους το βαρύ φορτίο της ανοικοδόμησης της χώρας. Είναι αυτοί που η Ελλάδα, είτε θα τους εμπιστευθεί τώρα, είτε θα τους οδηγήσει στην απόλυτη απόγνωση.
Πέρα από αυτούς που αναζήτησαν την τύχη τους στο εξωτερικό και μας παρακολουθούν από μακριά απλώς ελπίζοντας στην Ελλάδα που ονειρεύτηκαν, οι νέοι άνθρωποι σήμερα είτε αποστασιοποιούνται, αδιαφορώντας και απέχοντας από τα κοινά είτε πολιτικοποιούνται βίαια, υιοθετώντας ορισμένες φορές λόγο ακραίο.
Μπορούμε όμως να τους κατηγορήσουμε για την στάση τους; Η στάση τους απέναντι στην κοινωνία καθορίζεται από την ίδια την κοινωνία. Πώς μπορεί να εξασφαλιστεί η ενεργοποίησή τους και η συμμετοχή τους στα κοινά όταν δεν αντιμετωπίζονται τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που ενισχύουν την αβεβαιότητά τους για το μέλλον;
Πότε ενδιαφέρθηκε ειλικρινά κάποιος, πέρα από τις εύκολες προεκλογικές εξαγγελίες, να απευθυνθεί, να συμπεριλάβει και να δώσει χρόνο και χώρο στους νέους;
Προφανώς και δεν είναι ενιαίο το «σώμα» των νέων. Μιλούν ωστόσο όλοι την «ίδια» γλώσσα και οι επιθυμίες και τα οράματά τους έχουν έναν κοινό τόπο. Την διεκδίκηση πρακτικών λύσεων. Οι νέοι κουράστηκαν από τις θεωρητικολογίες, τις αδιέξοδες πολιτικές και τον λαϊκισμό. Δεν αναζητούν κάποιον που θα τους δείξει το δρόμο εκείνον απ' όπου η ελπίδα έρχεται. Αλλά ούτε και κάποιον που θα τους παρουσιάσει μια άλλη εικόνα για να τους πείσει ότι κατανοεί τα προβλήματά τους και να μιλήσει ΓΙΑ αυτούς. Αναζητούν κάποιον που θα μιλήσει ΜΕ αυτούς. Αναζητούν κάτι που θα τους εμπνεύσει, θα τους κινητοποιήσει να γίνουν συμμέτοχοι στην επίλυση των σύνθετων προβλημάτων της χώρας.
Τώρα είναι η ώρα για τη διαμόρφωση ενός "New Deal" μεταξύ των γενεών ώστε να τεθεί ουσιαστικά το ζήτημα της διαγενεακής δικαιοσύνης στο δημόσιο διάλογο. Αλλιώς οι συνέπειες θα είναι επώδυνες για την κοινωνία, την οικονομία και τη χώρα.