Όλοι έχουμε ψωνίσει στο σούπερ μάρκετ προϊόντα από προσφορές 1+1, ή κάποτε 2+1, ή ακόμα και «1+1 δώρο».
Το αυτοκόλλητο σε έντονο χρώμα και με την σχετική ένδειξη σε πολύ μεγάλα γράμματα μας είναι οικεία.
Πολλές φορές η ετικέτα γράφει «1+1 ΔΩΡΟ» ή «SUPER ΠΡΟΣΦΟΡΑ».
Όλοι μας τις παρατηρούμε όταν περνάμε μπροστά από ράφια στο σούπερ μάρκετ.
Στην αρχή, πριν από χρόνια, όταν πρωτο-εμφανίστηκαν αυτές οι προσφορές, ήταν μία ευχάριστη έκπληξη. Μας έβγαζαν από διλήμματα και μας έκαναν να νιώθουμε καλύτερα: «Γλίτωσα Χ ευρώ», λέγαμε επιστρέφοντας στο σπίτι και συχνά παρακινούσαμε φίλους και γνωστούς να τρέξουν για να προλάβουν την προσφορά, πριν εξαντληθεί το προϊόν.
Όμως, εδώ και αρκετό καιρό, εγώ έχω παρατηρήσει μία αλλαγή στην συμπεριφορά μου: Συνειδητοποιώ, καθώς το σκέφτομαι Παρασκευή μεσημέρι στο γραφείο μου και πριν περάσω από το σούπερ μάρκετ αύριο ενδεχομένως, ότι οι ετικέτες με την προσφορά δεν μου κάνουν τώρα πια την ίδια εντύπωση.
Δεν τις εμπιστεύομαι, όπως κάποτε. Διπλο-τσεκάρω την τιμή, κοιτάζω και δίπλα τις τιμές στο ίδιο προϊόν, κοιτάζω και πόσο κοστίζει ένα προϊόν άλλης ετικέτας με τα ίδια χαρακτηριστικά και μέγεθος... Γενικώς, αισθάνομαι ότι μπορεί «να τσιμπήσω και να τη πατήσω». Γιατί μου έχει συμβεί...
Δεν τα γράφω όλα αυτά προς υπεράσπιση του Σκρέκα, που ίσως δεν εξέφρασε σωστά από την αρχή αυτό που θέλει να κάνει βάζοντας όριο στις προσφορές 1+1.
Με νοιάζει η τσέπη μου και με νοιάζει να μη με κοροϊδεύουν.
Υπό αυτή την έννοια, καταλαβαίνω πολύ καλά, γιατί ο υπουργός Ανάπτυξης αποφάσισε να θέσει ένα όριο 30% στον όγκο ενός εκάστου προϊόντος που βγαίνει στην αγορά.
Διακρίνω το σκεπτικό του: Αν μπορείς να πουλάς σε προσφορά το 80% ή το 100% ενός προϊόντος, αυτό πάει να πει ότι μπορείς να το πουλάς μόνο στην τιμή της προσφοράς και να βγάζεις ικανοποιητικό για εσένα κέρδος. Άρα γιατί να μην το πουλάς μόνιμα σε αυτή την τιμή; Γιατί, αφού σε καλύπτει, πρέπει να πουλάς στον ανυποψίαστο πελάτη δύο-δύο ή τρία-τρία τα μπουκάλια, ή τα κουτιά, ή τις κονσέρβες, ή τα σακουλάκια με το προϊόν σου;
Διάβασα προσεκτικά την κριτική που ασκήθηκε στον Σκρέκα, με το σκεπτικό ότι «απαγορεύει τις προσφορές 1+1» που οι καταναλωτές χρειάζονται.
Φοβάμαι ότι, περισσότερο από τους καταναλωτές, τις θέλουν οι εταιρείες που τις κάνουν. Γιατί δυσκολεύομαι να «αγοράσω» τη θεωρία ότι κάνουν φιλανθρωπία σε μόνιμη βάση στα ράφια των σούπερ μάρκετ.
Δεν είναι σκοπός μου να δημιουργήσω σκιές, λέγοντας ότι όσοι ξαφνικά θέλουν να υπερασπιστούν μία εμπορική πρακτική, μάλλον τις επιχειρήσεις διεκολύνουν - παρά βοηθάνε εμάς τους καταναλωτές.
Επιστρέφω, όμως, σε αυτό το απλό από το οποίο ξεκίνησα και καταλήγω στο συμπέρασμα: Αν εμείς που πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ έχουμε αρχίσει να μην εμπιστευόμαστε τη λέξη «Προσφορά», τότε κάτι δεν πηγαίνει καλά στη σχέση εμπόρου - καταναλωτή.
Και άρα, ορθώς ο Σκρέκας το σκαλίζει.