Κάθε χρόνο τέτοια μέρες το μυαλό μου γυρίζει πίσω. Τις μέρες αυτές του Νοέμβρη 2015 οι τρομοκράτες αιματοκύλισαν το Παρίσι. Ξαναδιαβάζω τις σημειώσεις στο ημερολόγιό μου:
– To τρομοκρατικό κτύπημα στην καρδιά του φωτός της Ευρώπης, ξεπερνά τα σύνορά της.
– Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, μετά την τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους πύργους, η γαλλική LE MONDE είχε ολοσέλιδο τίτλο «Nous sommes tous Americains». Σήμερα, το ίδιο λέγω και εγώ για την Γαλλία.
– Η απάντηση της Ευρώπης πρέπει να στηρίζεται στις αξίες της Ευρώπης.
– Η αντίδρασή μας δεν μπορεί να είναι μόνο συναισθηματική (οργή, πόνος, λύπη, φόβος), αλλά πολιτική.
– Η οδυνηρή αυτή τρομοκρατική ενέργεια γίνεται σε μια στιγμή που παντού στην Ευρώπη υψώνονται εθνικά τείχη. Επίσης βρίσκει τη δική μας Ευρώπη στη χειρότερη ίσως κατάσταση από της ίδρυσής της, πολιτικά διχασμένη και διηρημένη.
Οι πρώτες σκέψεις μου...
Αν τρομοκρατηθούμε, η βαρβαρότητα και οι τρομοκράτες θα ισχυριστούν ότι έχουν νικήσει.
Αν ο πανικός και ο φόβος μας νικήσουν, η βαρβαρότητα και οι δολοφόνοι-τρομοκράτες θα ισχυριστούν ότι έχουν νικήσει.
Αν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε την τυφλή τρομοκρατία αναζητώντας αίτια «αποκλεισμού» κάποιων λίγων ή πολλών στην κοινωνία της Γαλλίας ή αλλού στην Ευρώπη, η βαρβαρότητα και οι τρομοκράτες θα ισχυριστούν ότι έχουν νικήσει.
Το θύμα της βαρβαρότητας σήμερα είναι η Γαλλία. Αύριο; Ποιός;
Η ενωμένη στην πράξη και ισχυρή Ευρώπη –η δική μας Ευρώπη των αξιών– πρέπει να είναι η απάντηση.
(Νοέμβριος 2015) Η τρομοκρατία χτυπά το Παρίσι...Δύο πρόσθετες σκέψεις:
1.Η Ευρώπη και όχι μόνο η Γαλλία πρέπει να αντλήσει τα μαθήματα από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Όταν χτυπήθηκε η Αμερική το 2001, με άνευ προηγουμένου τρομοκρατικά χτυπήματα, είχε κερδίσει την συμπάθεια και συμπαράσταση όλου του κόσμου. Οι εξαιρέσεις ήσαν μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Δυστυχώς, δυστυχώς επαναλαμβάνω, οι εμμονές της Διοίκησης Μπους-Τσένυ δεν επέτρεψαν στις ΗΠΑ να κερδίσουν χωρίς πόλεμο ,τόσο εύκολα την ειρήνη και την ηγεμονία χρησιμοποιώντας την αστείρευτη «ήπια δύναμη» (soft power) που διαθέτουν. Η εισβολή στο Ιράκ –χωρίς την νομιμοποίηση των Ηνωμένων Εθνών– προκάλεσε την διαίρεση της Ευρώπης σε «Νέα» και «Παλαιά». Η Νέα και ένα κομμάτι της «Παλαιάς» συντάχθηκαν με την εισβολή.
Τα αποτελέσματα της εισβολής του 2003 είναι εδώ, ορατά.Οι ασύμμετρες απειλούν χτυπούν και απειλούν την Ευρωήπη σήμερα. Ο ίδιος ο πρώην Αντιπρόεδρος Ντικ Τσένυ παραδέχτηκε το 2015 την αποτυχία και του δόγματος-πολιτικής «εκδημοκρατισμού της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» της διακύβερνησης Μπους-Τσένυ.Την ενίσχυσεμε χαρακτηριστική αποτυχία (Λιβύη,Συρία) και η επόμενη κυβέρνηση Ομπάμα-Μπάϊντεν.
2. Η «Αραβική Άνοιξη» βρήκε την Ευρώπη διηρημένη. Τόσο στη Λιβύη (άλλη η στάση της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου ακόμη και ενώπιων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και άλλη της Γερμανίας), καθώς και στη Συρία.
Το ερώτημα είναι: είναι ασφαλέστερη τώρα η Ευρώπη μετά τις μονομερείς ή ολιγομερείς στρατιωτικές επεμβάσεις στο Ιράκ (2003), στη Λιβύη (2011) και τις παλινωδίες που χαρακτηρίζουν την στάση του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και των λοιπών βασικών παικτών της Διεθνούς Κοινότητας στη Συρία εδώ και δέκα περίπου χρόνια; Στην Συρία ακριβώς ανοίξαμε – Ευρώπη και ΗΠΑ εννοώ -τον δρόμο για την επέμβαση και επέκταση της Τουρκίας και την εθνοκάθαρση των Κούρδων.
Όπως στην αντιμετώπιση και διαχείριση του προσφυγικού/μεταναστευτικού προβλήματος κατισχύει το εθνικό συμφέρον έτσι και στην αντιμετώπιση της κατ’ ευφημισμόν πλέον «Αραβικής Άνοιξης» επικράτησαν εθνικές επιδιώξεις, αντικρουόμενα ή αντίθετα συμφέροντα, ιερές και ανίερες συμμαχίες και έλλειψη συνοχής. Της Δικής μας Ευρώπης.
Γαλλία, Ευρώπη 2020.H κατάσταση διαφορετική. Θα ήταν πολύ τολμηρό να γίνουν αυθαίρετες συγκρίσεις. Ταυτόχρονα γεγονός είναι ότι σήμερα η Ευρώπη -όχι μόνο Ελλάδα και Κύπρος- είναι αντιμέτωπη με μία πρόκληση που προέρχεται από ένα μέλος της «θεσμικής Δύσης».
Από μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφια για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση χώρα. Τα Κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ ακόμη και σήμερα αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η σημερινή απολυταρχική εξουσία στην Άγκυρα δεν μπορεί να αναχαιτιστεί μόνο με λεκτικές καταδίκες χωρίς συνέπειες.
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας μεθοδικά εγκατέστησε στην Τουρκία ένα προσωποπαγές πολιτικό σύστημα χωρίς ουσιαστικά αντίβαρα και δημοκρατικό έλεγχο. Χωρίς έλεος για τους Κούρδους της Τουρκίας και τους πραγματικούς ή εικονικούς πολιτικούς αντιπάλους μεταξύ των οπίων κεντρικό ρόλο έχουν όσοι που ακολουθούν ένα διαφορετικό του κ.Ερντογάν Ισλάμ. Κατηγορεί την Ευρώπη «για ισλαμοφοβία και ρατσισμό». Οπλίζοντας ταυτόχρονα με μίσος και φανατισμό το μυαλό και τη καρδιά.
Κάποιοι ίσως αντιληφθούν καλύτερα την σημειολογία της διαδοχής των γεγονότων. Διότι παρατηρούμε πλέον την επιθετική συμπόρευση του κόκκινου της Τουρκίας με το «επί του πεδίου» μαύρο χρώμα των λαβάρων των μισθοφόρων-τζιχαντιστών. Σύμφωνα με επίσημες διαπιστώσεις και ανακοινώσεις σε Συρία, Λιβύη, Καύκασο. Το επόμενο μέτωπο πού; Στον Έβρο, στην Αμμόχωστο, στο Παρίσι ή στο Βερολίνο; Δεν είναι παρορμητική η επίθεση του Προέδρου Ερντογάν, ως «λόγω και έργω» προστάτη των Μουσουλμάνων, κατά της Ευρώπης έχοντας σαν πρωταρχικό στόχο σήμερα την Γαλλία. Χρησιμοποιεί το όπλο της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και του τυφλού φανατισμού.
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας αξιολογεί την Ευρώπη ως αδύναμη:
Πρώτον, διότι έδειξε ότι απέναντι στην Τουρκία δεν είναι Ενωμένη.
Δεύτερον, διότι δεν μπορεί να αντεπιτεθεί στο πεδίο του θρησκευτικού μίσους που ο ίδιος επέλεξε. Γνωρίζει καλά ότι είναι ασύμβατο με τις κοινές ευρωπαϊκές μας αξίες και τον δικό μας ανεκτικό πολιτισμό. Περιττό λοιπόν να επαναλαμβάνουμε ότι οι ενέργειες της Τουρκίας είναι ασύμβατες με τις Ευρωπαϊκές αξίες. Διότι οι δικές μας κοινές αξίες είναι ο βασικός αντίπαλος και στόχος του Προέδρου Ερντογάν .
Του πρέσβη επί τιμή Αλέξανδρου Π. Μαλλιά συγγραφέα του επίκαιρου βιβλίου «Τα ΣΥΝΟΡΑ-Αναθεωρητισμός» (Εκδόσεις Ι.ΣΙΔΕΡΗΣ)