Ενας 16χρονος έζησε στις 8 Σεπτεμβρίου τη μεγαλύτερη ημέρα της ζωής του στην κωμόπολη της Λύσης, στην Κύπρο. Φόρεσε τα σκουρόχρωμα ρούχα του, πήδηξε τα κάγκελα και βρέθηκε στην αυλή ενός άδειου δημοτικού σχολείου στα κατεχόμενα. Το σχολείο απέχει 150 μέτρα από την Εκκλησία της Παναγίας Λύσης, αλλά ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους.
Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στα δρομάκια της Λευκωσίας δίπλα στην «πράσινη γραμμή», ακριβώς αυτό αισθάνθηκα: στην απέναντι πλευρά του δρόμου (κυριολεκτικά) έβλεπα το ψευδοκράτος. Πίσω από τα σφραγισμένα παράθυρα των σπιτιών κρυβόταν ένας άλλος κόσμος. Το επιβεβαίωσα, όταν πολλά χρόνια αργότερα άνοιξε το οδόφραγμα στην οδό Λήδρας - στην καρδιά της Λευκωσίας - και περπάτησα για πρώτη φορά στους δρόμους της κατεχόμενης Λευκωσίας.
Στη θολή εικόνα αυτού του βίντεο, διακρίνεται ο 16χρονος να τρέχει κρατώντας στα χέρια του την σημαία του ψευδοκράτους, ως λάφυρο.
Είμαι σίγουρος ότι ήταν το μεγάλο θέμα της επόμενης ημέρας στο chat, στα κινητά τηλέφωνα των συμμαθητών του. Ολοι γνωρίζουν, λογικά, από το παράστημα και τις κινήσεις του, ποιός είναι ο μικρός ήρωας.
Στο Twitter, κάτω από την ανάρτηση που έκανε ο Τούρκος ανταποκριτής του πρακτορείου DHA στα κατεχόμενα, κάποιος που υπογράφει ως Famagusta Half ισχυρίζεται ότι ο 16χρονος είναι ο γιος του παπά που έκανε την πρώτη λειτουργία μετά από 45 χρόνια στην Παναγία της Λύσης (45 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή).
Πίσω στον Αύγουστο του 1996, ένα παλικάρι με (λογικά) μεγαλύτερη συνείδηση του βάρους των πράξεών του και με πλήρη επίγνωση των κινδύνων, σκαρφάλωνε με ένα τσιγάρο στο στόμα, στον ιστό του τουρκικού φυλακίου στην Δερύνεια. Μετά ακούστηκε ο πυροβολισμός που γκρέμισε τον ήρωα από τον ιστό, αλλά τον τοποθέτησε στις σελίδες της Ιστορίας.
Ήταν η ίδια χρονιά, όπου η Ελλάδα θρηνούσε τους ήρωες των Ιμίων.
Οι τρεις περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Εχουν ασφαλώς διαφορετικά χαρακτηριστικά:
- οι Ελληνες αξιωματικοί έζησαν και θυσιάστηκαν, επιλέγοντας αυτό το καθήκον και γνωρίζοντας ανά πάσα στιγμή τους κινδύνους
- ο Σολωμός Σολωμού διαδήλωνε και επέλεξε να προτάξει τα στήθη του, σε μία συμβολική πράξη - σε μία διόλου τυχαία χρονική στιγμή
- ο 16χρονος από την Λύση θεώρησε ότι αξίζει τον κόπο να διακινδυνεύσει, για να αρπάξει μία σημαία - λάφυρο. Νύχτα, τρέχοντας στο άδειο προαύλιο και με το θυμικό να τον σπρώχνει. Κανένας δεν θα τον καταδικάσει για την εφηβική ορμή του, αλλά αυτό που έκανε δεν μπορεί να αποκαλείται «ηρωισμός». Και σίγουρα δεν πρέπει να ενθαρρύνουμε άλλους εφήβους ώστε να τον μιμηθούν.
Και στις τρεις περιπτώσεις, ωστόσο, έπαιξε καθοριστικό ρόλο η απόφαση κάποιου να αυτενεργήσει:
Στα Ίμια αυτενέργησε ένας δήμαρχος που πήγε και ύψωσε την ελληνική σημαία. Ως απάντηση, πήγαν και την κατέβασαν Τούρκοι δημοσιογράφοι της Χουριέτ (αυτενεργώντας ή κατ′ εντολήν...) και ακολούθησε μία στρατιωτική κρίση.
Στην Δερύνεια, ο Σολωμός Σολωμού απάντησε ουσιαστικά στους Γκρίζους Λύκους που επιχειρούσαν να επιβάλουν τετελεσμένα, προτάσσοντας τα στήθη του.
Στην Λύση, ο 16χρονος πιθανότατα δεν ανακοίνωσε ούτε στον πατέρα του την πρόθεσή του.
Και στις τρεις περιπτώσεις, όλα ξεκίνησαν από προσωπικές αποφάσεις, οι οποίες ισοδυναμούσαν με πολιτικές επιλογές. Το δικό μου ερώτημα είναι, αν θεωρούμε λογικό να χαράσσει καθένας από εμάς την δική του εξωτερική πολιτική, υποχρεώνοντας τις κυβερνήσεις και τους κατά το Σύνταγμα και τη δημοκρατία υπεύθυνους για την άσκησή της, να διαχειρίζονται εκ των υστέρων τα αποτελέσματα.
...επειδή HuffPost σημαίνει ανοιχτός διάλογος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΓΚΑΒΕΑ
16χρονος Μπουρλοτιέρης;
O ηρωισμός είναι αξιοθαύμαστος, ο φιλοπατρία έξοχη και η θυσία άξια τεράστιου σεβασμού. Αλλά η εξωτερική πολιτική και οι εθνικές αποφάσεις οφείλουν να λαμβάνονται θεσμικά, όπως ορίζει το Σύνταγμα και από πρόσωπα που επιλέγουν οι πολίτες, όπως ορίζει η δημοκρατία.
Οι στρατηγοί είναι για να κάνουν πόλεμο, οι διπλωμάτες για να ασκούν εξωτερική πολιτική και οι δημοσιογράφοι για να αποκαλύπτουν γεγονότα και την αλήθεια. Τόσο απλά.