Στις 15 Αυγούστου του 1940, το ιταλικό υποβρύχιο Delfino τορπίλισε το καταδρομικό Έλλη, καθώς κατέπλεε στο λιμάνι της Τήνου για τις εορταστικές εκδηλώσεις. Δυόμισι μήνες μετά, οι Ιταλοί θα εισβάλουν στην Ελλάδα και θα αρχίσουν οι συγκρούσεις στο αλβανικό μέτωπο. Όλοι γνωρίζουν τη συνέχεια απέναντι στα «οκτώ εκατομμύρια λόγχες» του φασίστα Μουσολίνι.
Όμως, η επίθεση της φασιστικής Ιταλίας δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Οι διεκδικήσεις και οι επιθετικές ενέργειες των Ιταλών είχαν μια μακρά ιστορία: Ήδη απέρριπταν επίμονα να αποδώσουν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα, που κατείχαν από το 1911, παρά τις κινητοποιήσεις των κατοίκων, ενώ, τον Αύγουστο του 1923, η νεοπαγής κυβέρνηση Μουσολίνι θα καταλάβει για ένα μήνα την Κέρκυρα. Παρά δε τις διαβεβαιώσεις του Μουσολίνι, οι εχθρικές κινήσεις θα επιταθούν καθώς θα προσεγγίζουμε προς τον Β΄ ΠΠ, ενώ η εισβολή στην Αλβανία, στις 7 Απριλίου 1939, δημιουργούσε τα κοινά σύνορα με την Ελλάδα, που επιθυμούσε διακαώς η φασιστική Ιταλία η οποία ετοιμάζεται για την επέκτασή της στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια.
Ο Μεταξάς γνωρίζει ότι η Ελλάδα θα βρεθεί μόνη της και γράφει στο ημερολόγιό του, στις 31 Μαΐου: «οι Άγγλοι και οι Γάλλοι μας άφησαν αόπλους και σχεδόν ανυπεράσπιστους». Γι’ αυτό και δηλώνει πως δεν θα επιτρέψει στον βρετανικό στόλο να εισέλθει στα ελληνικά λιμάνια ώστε να αφαιρεθεί κάθε πρόσχημα από τον Μουσολίνι.
Εν τούτοις, ο Μουσολίνι δεν είχε πλέον ανάγκη από προσχήματα, όντας αποφασισμένος να υποτάξει την Ελλάδα, είτε «ειρηνικά» είτε ενόπλως, εάν αντισταθεί, γι’ αυτό προχωράει σε μια σειρά από προκλήσεις.
Από τον Απρίλιο πολλαπλασιάζονται οι πτήσεις αεροπλάνων στη μεθόριο, κυκλοφορούν σχέδια κατάληψης της Κέρκυρας ενώ, στις 30 Ιουνίου, πραγματοποιούνται υπερπτήσεις στην Κρήτη, και την ίδια ημέρα δέκα ιταλικά βομβαρδιστικά φθάνουν μέχρι το Μέτσοβο.
Το επόμενο βήμα κλιμάκωσης είναι οι βομβαρδισμοί ελληνικών σκαφών.
Στις 12 Ιουλίου, τρία ιταλικά βομβαρδιστικά χτύπησαν το σκάφος «Ωρίων» και το αντιτορπιλικό «Ύδρα».
Στις 30 Ιουλίου, ακολουθεί επίθεση εναντίον των αντιτορπιλικών «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Όλγα», στη Ναύπακτο.
Στις 2 Αυγούστου, ιταλικό αεροσκάφος πλήττει πλοιάριο της Αστυνομίας μεταξύ Αίγινας και Σαλαμίνας!
Παράλληλα, τα ιταλικά πρακτορεία ειδήσεων ανακινούν θέμα «Τσαμουριάς».
Και το επιστέγασμα, στις 15 Αυγούστου, τορπιλίζεται η «Έλλη».
Η ελληνική κυβέρνηση δεν απαντά στις προκλήσεις φοβούμενη πολεμική ανάφλεξη, αποκρύπτει παντελώς τις αεροπορικές επιθέσεις και αναφέρεται σε δράστες «αγνώστου εθνικότητος» σχετικά με τον τορπιλισμό της Έλλης.
Εν τούτοις, επρόκειτο για μοιραίο λάθος των φασιστών καθώς ο τορπιλισμός προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στην Ευρώπη και προπαντός αφύπνισε τον ελληνικό λαό. Γεγονός που σημειώνει ο Ιταλός πρέσβης Εμανουέλε Γκράτσι: «Το έγκλημα της Τήνου είχε αποτέλεσμα –για να μην πω, έκανε το θαύμα–, να δημιουργηθεί στην Ελλάδα μια ενότητα ψυχών. Μοναρχικοί και βενιζελικοί, οπαδοί και αντίπαλοι της 4ης Αυγούστου, πείστηκαν… θα ήταν προτιμότερο ν’ αντιμετωπιστεί ο εχθρός με ανδρισμό, παρά να υποχωρήσει το ελληνικό έθνος σε κάποιον που δεν δίσταζε να μεταχειριστεί τέτοια μέσα». Έτσι φτάσαμε στο ΟΧΙ.
Ο Ερντογάν συνεχίζει εκεί που απέτυχε ο Μουσολίνι
Και εάν τα επεκτατικά σχέδια της Ιταλίας ενταφιάστηκαν οριστικά με την ήττα της, από τη δεκαετία του 1950, αρχίζει από ανατολικά μας να αναβιώνει και πάλι η απειλή του «προαιώνιου εχθρού μας» –τουλάχιστον μετά το Ματζικέρτ–, της Τουρκίας.
Στη δεκαετία του 1950, η Τουρκία απειλεί με πόλεμο εάν ευοδωθεί το αίτημα των Κυπρίων για Αυτοδιάθεση-Ένωση και το 1955 δρομολογεί, με σφαγές και λεηλασίες, τον διωγμό των Ελλήνων της Πόλης.
Ακολουθούν οι βομβαρδισμοί του 1964 στην Κύπρο ενώ εξοντώνεται οριστικά ο ελληνισμός της Πόλης, της Ίμβρου, της Τενέδου.
Το 1974 θα κάνει το μεγάλο επεκτατικό βήμα. Την εισβολή, κατοχή και εθνοκάθαρση του 40% της Κύπρου. Το ελλαδικό κράτος, αντιμετωπίζοντας τις περιπέτειες της κατάρρευσης της δικτατορίας, θα παραμείνει απλός θεατής.
Έκτοτε, θα ακολουθήσουν οι παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, η «απαγόρευση» έρευνας υδρογονανθράκων στο Αιγαίο, το casus belli για την επέκταση των χωρικών υδάτων, παραβιάσεις και υπερπτήσεις, γκριζάρισμα κυριαρχίας μετά τα Ίμια, σκανδαλώδεις επεμβάσεις του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή.
Οι Έλληνες στην Κύπρο και την Ελλάδα υποχωρούν διαρκώς, ελπίζοντας στον εξευμενισμό και την τιθάσευση του θηρίου. Αποδεχτήκαμε εν τοις πράγμασι τα τετελεσμένα της τουρκικής κατοχής και του εποικισμού στην Κύπρο αρχίζοντας συνομιλίες με τον εισβολέα. Αποδεχθήκαμε τους τουρκικούς εκβιασμούς και αφήσαμε ανυπεράσπιστη αμυντικά την Κύπρο. Απεμπολήσαμε ένα μοναδικό διπλωματικό όπλο που διαθέταμε, δηλαδή τον αποκλεισμό της Τουρκίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδεχόμενοι την έναρξη συζητήσεων για την ένταξή της. Τέλος, εγκαταλείψαμε, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα εξοπλιστικά προγράμματα και διαλύσαμε την αμυντική βιομηχανία μας. Και για όλα αυτά είχαμε πάντοτε ως επιχείρημα τη στρατηγική της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε και, κατά συνέπεια, τον εξευμενισμό της.
Έχοντας παραδοθεί στον παρασιτικό καταναλωτισμό μας, καλλιεργούσαμε ένα κλίμα εφησυχασμού και άρνησης της πραγματικότητας που αναδυόταν. Ότι δηλαδή το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας και η ανάδειξη ενός πολυπολικού κόσμου απελευθέρωναν μία επιθετική ισλαμιστική και νεο-οθωμανική Τουρκία από τους μηχανισμούς ελέγχου των δυτικών θεσμών.
Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε εδώ τις εισβολές στη Συρία, στο Ιράκ και τη Λιβύη, τη στενή σχέση με τη Ρωσία – πυρηνικά εργοστάσια, S-400, τεράστιες οικονομικές ανταλλαγές. Και όλα αυτά με την παράλληλη κατάρρευση της οικονομίας και της διεθνούς θέσης της Ελλάδας μετά από 10 χρόνια μνημονίων. Αναπόφευκτα λοιπόν αυτές οι ανακατατάξεις θα οδηγήσουν σε αναβάθμιση της επιθετικότητας της Τουρκίας. Μία χώρα που βλέπει τον εαυτό της ως ηγέτιδα δύναμη ενάμισι δισεκατομμυρίου μουσουλμάνων δεν αρκείται στην παραδοσιακή της σχέση με μια υποχωρητική και κατευναστική Ελλάδα. Διότι, παρόλα ταύτα, παραμένει «ενοχλητική» στο πεδίο των υδρογονανθράκων και των θαλασσίων εκτάσεων που κατέχει ως νησιωτική χώρα – κάτι που πολλοί συμπατριώτες μας ξεχνάνε, καθώς ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες κατοικούν στα νησιά. Αλλά ο Ερντογάν δεν το ξεχνάει καθόλου, αναβαθμίζοντας το επίπεδο των τουρκικών διεκδικήσεων. Η Τουρκία σήμερα δεν θέλει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την παράδοση της Ελλάδας στις ορέξεις της, με το καλό ή με το άσχημο.
Από το καλοκαίρι του 2019, μία πλημμύρα μεταναστευτικών πληθυσμών σπρώχνεται στα ελληνικά νησιά και τον Έβρο, ενώ υπογράφεται το τουρκολιβυκό σύμφωνο που καταργεί την υφαλοκρηπίδα των ελληνικών νησιών.
Τον Μάρτιο του 2020, θα ακολουθήσει η απόπειρα της «ειρηνικής» εκπόρθησης των συνόρων μέσω των δεκάδων χιλιάδων κατευθυνόμενων μεταναστών και, από το καλοκαίρι του 2020 έως σήμερα, θα φτάσουμε μέχρι τη συστηματική παραβίαση της υφαλοκρηπίδας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από το Oruc Reis και τα τουρκικά πολεμικά· πιθανότατα, δε, έπονται τα γεωτρύπανα.
Η Τουρκία κρίνει πως είναι καιρός για ένα νέο αποφασιστικό βήμα καθώς φοβάται πως αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά: Η Ελλάδα αρχίζει να επανεξοπλίζεται ενώ η Ευρώπη και η Δύση συνολικότερα θα αρχίσουν να την αντιμετωπίζουν ως εχθρική δύναμη, καθώς έχει επιλέξει να τεθεί επικεφαλής του ισλαμιστικού κινήματος. Από την άλλη, ο σύμμαχός του, o Τραμπ, κινδυνεύει και ο Πούτιν μπορεί να γίνει πιο απρόβλεπτος. Σήμερα, λοιπόν, είναι η στιγμή για την καθυπόταξη της Ελλάδας είτε με τον εκφοβισμό είτε μέσω μιας σύρραξης πριν η Ελλάδα επανεξοπλιστεί και το «Σαρλ Ντε Γκωλ» εμφανιστεί στα νερά του Καστελόριζου.
Δεν θέλω να συνεχίσω πιο κάτω για το δέον γενέσθαι, μέρες που είναι. Αξίζει όμως οι Τούρκοι υπεύθυνοι και ο Ερντογάν να μελετήσουν την εμπειρία του 1940 εάν είναι ακόμα ικανοί για κάτι τέτοιο. Αλλά πιθανότατα έχουν και αυτοί εισέλθει, ανεπιστρεπτί, στον τρελό μηχανισμό που οδήγησε στη συντριπτική ήττα των Ιταλών, στην Πίνδο, και τον Μουσολίν στην κρεμάλα.
Κατά τον ίδιο τρόπο που ο τορπιλισμός της Έλλης αφύπνισε και ένωσε τους Έλληνες για το μεγάλο έπος του ’40 έτσι και ο Ερντογάν, εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον, κάνει το παν για να αφυπνίσει τους Έλληνες. Και θα πρέπει να είναι βέβαιος πως, παρά τις παρασπονδίες των Συμμάχων και την κατευναστική και υποχωρητική παράδοση των Ελλήνων πολιτικών, οι Έλληνες θα βρίσκονται και πάλι στη θέση τους αν χρειαστεί, «πηγαίνοντας προς την τιμή και τη συνείδησή τους»
Και δεν θα πρέπει να θεωρήσει καθόλου τυχαίο το γεγονός πως, ακριβώς 80 χρόνια μετά τον τορπιλισμό της «Έλλης», ένα γέρικο σκαρί με το ίδιο όνομα όχι μόνο δεν βυθίστηκε αλλά παρ’ ολίγον να βυθίσει το δικό του κατακαίνουργιο καταδρομικό. Κάπου αγρυπνούν οι Ελληνίδες ερινύες.