Tου Γιώργου Σταμάτη, Βουλευτή Επικρατείας της ΝΔ.
«Η γης δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι. Και τούτα τα κορμιά πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν, έχουν ψυχές. Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν, δε θα μπορέσουν· μόνο θα τις ξεκάμουν αν ξεγίνουνται οι ψυχές.»
Γιώργος Σεφέρης, Σαλαμίνα της Κύπρος.
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες ανακαλούμε στη μνήμη μας τα εξόχως οδυνηρά γεγονότα της αποτρόπαιης τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, μια παράνομη κατοχή που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Λίγο πριν ανατείλει η αυγή της 20ης Ιουλίου του 1974, Η Κύπρος βιώνει την πιο μαρτυρική ώρα της σύγχρονης Ιστορίας της και παράλληλα δημιουργείται μια από τις πιο βαθιές πληγές του ελληνισμού, που πυορροεί μέχρι και τις μέρες μας. Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στο νησί καταπατώντας την εδαφική ακεραιότητα ενός κυρίαρχου κράτους. Η βίαιη κατάλυση της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της ειρήνης και των θεμελιωδών δικαιωμάτων εν γένει από τη βάρβαρη εισβολή του Αττίλα είναι χαραγμένη ανεξίτηλα στην ψυχή ακέραιου του πολιτισμένου κόσμου. Η βάναυση εισβολή των στρατευμάτων κατοχής έχει προκαλέσει ολέθριες επιπτώσεις. Περίπου 200000 Ελληνοκύπριοι ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, εκτοπίστηκαν βίαια από τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, τις ζωές τους και βρέθηκαν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα.
Η κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η σύληση των ελληνικών πολιτιστικών μνημείων αλλά και ο συνεχιζόμενος τουρκικός εποικισμός, συνιστούν αδιανόητες ενέργειες, που αντιβαίνουν στο Διεθνές Δίκαιο και την κατ’ επανάληψη εκπεφρασμένη βούληση της διεθνούς κοινότητας. Μέχρι και σήμερα, η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις της με μεθοδεύσεις επιβολής νέων τετελεσμένων επί του εδάφους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την απόφαση του Προέδρου Ερντογάν να ανοίξει σταδιακά τα Βαρώσια.
Μια απόφαση που αντίκειται στα ψηφίσματα των ΗΕ, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ευρώπης, που ζητούν την επιστροφή των Βαρωσίων στους νόμιμους κατοίκους τους. Η Τουρκία επιδιώκει να επιβάλλει τη διχοτόμηση και την αναγνώριση του αποσχιστικού της μορφώματος, με τη δημιουργία δύο κρατών στο νησί. Τα πολυάριθμα ψηφίσματα των ΗΕ και του συνόλου της διεθνούς κοινότητας, αναγνωρίζουν ότι το Κυπριακό συνιστά ένα διεθνές πρόβλημα και προκρίνουν μια αμοιβαία αποδεκτή, δίκαιη και βιώσιμη λύση, στο πλαίσιο μιας Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με μια διεθνή νομική προσωπικότητα και μια ιθαγένεια, με πολιτική ισότητα, προς όφελος των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Η Άγκυρα αρνείται επίσης να συνεργαστεί για την επίλυση ενός μείζονος και βαθιά ανθρωπιστικού ζητήματος, τη διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν ακόμη οικογένειες που επί 50 χρόνια αναζητούν αδιάλειπτα μια χαραυγή δικαίωσης, ενώ κάποιοι διατηρώντας ζωντανή την ελπίδα της προσμονής, κρατούν ακόμη μια άδεια καρέκλα στο τραπέζι τους και μια ανοιχτή πληγή στην καρδιά τους για τον άνθρωπο τους.
Το 2004, η Κύπρος έγινε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, αποτελώντας πλέον πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας, με αναστολή του ευρωπαϊκού κεκτημένου για τις κατεχόμενες περιοχές. Ενωμένος ο ελληνισμός, επί μισό αιώνα μαχόμαστε για την ενεργοποίηση των διεθνών αντανακλαστικών σε έναν συλλογικό αγώνα στη βάση του Διεθνούς Δικαίου. Η ΕΕ έχει χρέος να αναλάβει πολιτικές πρωτοβουλίες, ώστε οι πολίτες ενός κράτους – μέλους της να μην ζουν πλέον σε μισή πατρίδα. Η δικαίωση για την επανένωση του νησιού πρέπει να επιτευχθεί γιατί ερείδεται στα ηθικά και νομικά θεμέλια της δημοκρατίας και του οικουμενικού μας πολιτισμού.