Και ενώ στο κατώφλι του 2022 (ένα σχεδόν μήνα μετά την υποδοχή του έτους) χτύπησε την πόρτα ο πόλεμος στην Ουκρανία με την εισβολή της Ρωσίας, το 2023 κλείνει την πόρτα του με έναν επίσης πόλεμο, αυτή τη φορά στη γειτονιά μας, καθώς λίγους μήνες πριν μας αποχαιρετήσει,η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς χτύπησε το Ισραήλ.
Αναμφισβήτητα το γεγονός που σημάδεψε το χρόνο που μας άφησε, ήταν το τρομοκρατικό χτύπημα της 7ης Οκτωβρίου στα ισραηλινά εδάφη και φυσικά θα είναι το γεγονός που εν πολλοίς θα απασχολήσει σε διεθνές πολιτικό επίπεδο το 2024, γιατί έδωσε το έναυσμα να αλλάξουν γεωπολιτικοί συσχετισμοί στο μεσανατολικό περιβάλλον και συμμαχίες σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και ενώ οι αναλυτές των διεθνών σχέσεων μιλούσαν για νέο ψυχροπολεμικό σκηνικό ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, μετά την εισβολή της Ρωσίας στο ουκρανικό έδαφος, ωστόσο η σύγκρουση που επί της ουσίας αλλάζει συθέμελα τον Κόσμο είναι ο πόλεμος στο Ισραήλ. Γιατί ο ”συμμαχικός” και ο γεωστρατηγικός χάρτης ”μεταβάλλεται”, όχι όταν παλεύουν μεταξύ τους τα ”μεγάλα θηρία”, αλλά αντίθετα, όταν έρχονται αντιμέτωπες οι μέσης (ακόμα και η μικρής) ισχύος χώρες, δηλαδή τα κράτη και οι λαοί που νοηματοδοτούν την ισχύ των μεγάλων κρατών.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έγινε για την ενέργεια, ο πόλεμος στο Ισραήλ για τους νέους εμπορικούς και οικονομικούς δρόμους, άσχετα εάν το προκάλυμμα των τρομοκρατών της Χαμάς ήταν το Παλαιστινιακό. Και ενώ ανέκαθεν οι λόγοι σύγκρουσης είχαν το οικονομικό κίνητρο, αυτό που αλλάζει ανά αιώνα ή δεκαετία είναι τα μέσα/τρόποι που χρησιμοποιούνται (και δεν εννοούμε τα οπλικά συστήματα) και τα ερείσματα που κάθε φορά τίθενται από τις εμπλεκόμενες πλευρές.
Πλέον, και για να είμαστε πιο ακριβείς ήδη από το 2001, η οποιαδήποτε μορφή τρομοκρατίας είναι το στοιχείο αυτό που χρησιμοποιείται από τα κράτη/λαούς για την ισχυροποίησή τους και για την παγίωση του αποτυπώματός τους στη διεθνή σκακιέρα.
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι το χτύπημα της 7ης Οκτωβρίου αυτό που κατόρθωσε, ήταν να αποτελέσει το κάτοπτρο αυτό που όχι μόνο αντανακλά, αλλά ”ξεγύμνωσε” τις προθέσεις και τις συμπεριφορές των χωρών της ανατολικής περιφέρειας για το πώς αντιλαμβάνονται τη θέση τους στο περιφερειακό και διεθνές περιβάλλον. Η Διεθνής Κοινότητα και η πολιτική που θα εφαρμοστεί από αυτήν θα έχει ως επίκεντρο τον πόλεμο του Ισραήλ, από την επόμενη ημέρα του μέχρι πώς θα αντιμετωπίσει εθνικές/φυλετικές/εθνολογικές συγκρούσεις και ζητήματα της Διεθνούς Πολιτικής και Διπλωματίας που προσιδιάζουν με το Παλαιστινιακό.
Ακόμα κι αν το Ιράν και η Τουρκία και στο βάθος... Ρωσία προσπάθησαν να διώξουν τις ΗΠΑ από τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, βάζοντας σε κίνδυνο τις Συμφωνίες του Αβραάμ, όχι μόνο δεν το κατάφεραν ούτε θα το καταφέρουν, αλλά το πιθανότερο είναι, η αμερικανική παρουσία να γίνει ακόμα αισθητή στη μεσανατολική περιοχή ως το κράτος αυτό που μπορεί να εγγυηθεί τη συνύπαρξη ετερόκλητων πληθυσμιακών ομάδων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Το βλέμμα της Διεθνούς Διπλωματίας είναι στραμμένο στα ισραηλινά εδάφη, από εκεί που θα αρχίζουν οι πολιτικές αποφάσεις της για πολλά θέματα που την απασχολούν εδώ και δεκαετίες.
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι η Ελλάδα κατόρθωσε για άλλη μία φορά να βρίσκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και φυσικά μαζί με το Ισραήλ, τον αραβικό Κόσμο, και την Ινδία συμπορεύονται στον κοινό δρόμο που ανοίγει η ενέργεια, το εμπόριο και η Οικονομία. Μια συνθήκη που ενδεχομένως σύντομα να δούμε ως οργανωμένο θεσμικό φορέα, που θα αποτελέσει το κίνητρο να αμβλυνθούν τα οποιαδήποτε προβλήματα που μεγέθυνε το τρομοκρατικό χτύπημα της 7ης Οκτωβρίου ανάμεσα σε Ισραήλ και Άραβες.
Και φυσικά, η Κύπρος που μέχρι πρόσφατα ήταν ο ”ασθενής” της Διεθνούς Πολιτικής μπαίνει σθεναρά στο γεωοικονομικό παιχνίδι της περιοχής της που ήδη χρησιμοποιείται ως δίαυλος από ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Κίνα το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο, όπως κάνει ήδη από το 2022, τη δυσαρέσκεια της Δύσης για τη Ρωσία. Εν ολίγοις, το βλέμμα μας θα στραφεί στο πώς η Κίνα και η Ινδία θα αντιμετωπίσουν/χρησιμοποιήσουν τους νέους γεωπολιτικούς συσχετισμούς που ”άνοιξε”, ο πόλεμος στο Ισραήλ, ενδεχομένως φτάνοντας στο σημείο να αναρωτηθούμε: ”πόσες αφεντικά αντέχει η Ασία”.