Λίγο μετά την D-Day (6 Ιουνίου 1944), οι Αμερικανοί στρατιώτες που συνέχιζαν την πορεία τους για να εξακολουθήσουν να πολεμούν εναντίον των δυνάμεων του Αδόλφου Χίτλερ, δεν μπορούσαν να μην προσέξουν το πεινασμένο αγόρι που στεκόταν στην άκρη ενός δρόμου, ελπίζοντας ότι του χάριζαν κάτι.
Ένας ένας, οι άντρες έβγαλαν από τις τσέπες τους αρωματικές στρογγυλές μπάλες με έντονο πορτοκαλί χρώμα και τις έβαλαν στα χέρια του Ιβ Μαρσέ. Το 6χρονο αγόρι δεν είχε ξαναδεί αυτά τα περίεργα φρούτα, μεγαλώνοντας στην κατεχόμενη από τους Ναζί Γαλλία, όπου το φαγητό μοιραζόταν με δελτίο και ο τρόμος ήταν παντού.
Ενθουσιασμένος με τη γενναιοδωρία τους, ο νεαρός Μαρσέ τα μέτρησε — 35 στο σύνολο — και γύρισε σπίτι για να δοκιμάσει για πρώτη φορά τη γεύση από τα πορτοκάλια!
Η 80ή επέτειος αυτή την εβδομάδα από την αντεπίθεση των Συμμάχων στις 6 Ιουνίου 1944, την D-Day, που κατέληξε στη διάσπαση των δυτικών γραμμών του Χίτλερ και βοήθησε στην επιτάχυνση της παράδοσης της Ναζιστικής Γερμανίας 11 μήνες αργότερα, φέρνει ανάμεικτα συναισθήματα στους Γάλλους επιζήσαντες της Μάχης της Νορμανδίας. Παραμένουν αιώνια ευγνώμονες για την απελευθέρωσή τους, αλλά δεν μπορούν να ξεχάσουν το μεγάλο κόστος στις ζωές των Γάλλων.
Ο Mαρσέ θυμάται το σπίτι της οικογένειάς του στο Καρεντάν της Νορμανδίας, να τρέμει κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών που ακουγόταν «σαν βροντή» και πώς η μητέρα του τον κατέπληξε πίνοντας «μονορούφι» ένα μπουκάλι μηλίτη Νορμανδίας, όταν είχαν καταφύγει στο υπόγειό τους, δηλώνοντας καθώς το τελείωνε: «Αυτό είναι άλλο ένα μπουκάλι κρασί, που δεν θα πιουν οι Γερμανοί!».
«Οι Αμερικανοί, για εμάς, ήταν θεοί», θυμάται ο Μαρσέ, σήμερα 86 ετών. «Ό,τι κι αν κάνουν στον κόσμο, θα είναι πάντα θεοί για μένα».
Περίπου 20.000 άμαχοι της Νορμανδίας σκοτώθηκαν στην εισβολή. Μόλις στα τέλη Αυγούστου του 1944 οι σύμμαχοι έφτασαν στο Παρίσι.
Οι απώλειες των συμμάχων στην εκστρατεία της Νορμανδίας ήταν τρομακτικές, με 73.000 στρατιώτες νεκρούς και 153.000 τραυματίες.
Οι συμμαχικοί βομβαρδισμοί είχαν στόχο να εμποδίσουν τον Χίτλερ να στείλει ενισχύσεις και να απομακρύνει τα στρατεύματά του από το «Τείχος του Ατλαντικού» - την παράκτια άμυναν που οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής είχαν χτίσει με καταναγκαστική εργασία.
«Κλαίγαμε από χαρά γιατί ελευθερωθήκαμε, αλλά κλάψαμε και γιατί οι νεκροί ήταν παντού γύρω μας», λένε σήμερα οι κάτοικοι της Νορμανδίας, βάζοντας μέσα σε μία πρόταση όλο τον πόνο και όλη τη χάρα της μεγαλύτερης στιγμής στην ιστορία τους.
