Η συζήτηση αφορούσε το μέλλον και την αγωνία που υπάρχει για το 2019: «Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί μια άμεση νέα εκλογική μάχη με απλή αναλογική, θα πρέπει να προκαλέσει εκλογές με αφορμή τις Προεδρικές Εκλογές του Μαρτίου 2020» ανέφερε ένας συνδαιτημόνας. «Για να γίνει ωστόσο αυτό θα πρέπει να υπάρχει ένα εύλογο χρονικό διάστημα πριν από τις επόμενες εκλογές. Τουλάχιστον ένας χρόνος. Άρα, λογικά θα πάμε σε εκλογές εκεί τον Φεβρουάριο – Μάρτιο» συνέχισε.
«Μα θα παραλύσει η αγορά» αντέτεινε επιχειρηματίας, «πόσες εκλογές θα κάνουμε;». «Δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό. Εάν δεις τα περισσότερα στελέχη του κάνουν υψηλή πολιτική ανάλυση από οικονομία μέχρι γεωστρατηγική, κι από την Αγγλία μέχρι τις ΗΠΑ, χωρίς καν να έχουν φύγει έξω από την Ελλάδα. Μόνο από ανάγνωση άλλων άρθρων ή, στην καλύτερη, κάποιων βιβλίων. Η σκέψη τους, η φιλοσοφία τους είναι πεπερασμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί με βάση μια παλιά κομματική νομενκλατούρα που η τεχνολογία είναι απλώς άλλο μέσο μεταφοράς ειδήσεων κι όχι καταλύτης εξελίξεων» αντέτεινε ο συνδαιτημόνας. Από την άλλη «αλήθεια αναρωτιέμαι εάν στη ΝΔ μετράνε μέσα από τους δείκτες που δίνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πόσοι πραγματικά ενδιαφέρθηκαν ή παρακολούθησαν το Συνέδριο της. Σε ένα Συνέδριο που επιβεβαιώθηκε η ενότητα, αλλά ποιο κόμμα ή παράταξη δεν θα ήταν ενωμένο πριν από μια εκλογική μάχη που μοιάζει δεδομένα νικηφόρα» ολοκλήρωσε.
Τρίτος της παρέας ανέφερε με πειθώ «οι επόμενες εκλογές έχουν τελειώσει πριν καν διεξαχθούν. Μόνο όσοι είναι βαθιά μέσα στο σύστημα της εξουσίας δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτή την αλήθεια. € 1.000.000 στο λογαριασμό κάθε ψηφοφόρου να βάλει ο Αλέξης Τσίπρας και πάλι δεν θα κερδίσει τις εκλογές. Δεν τον ακούνε πλέον. Δεν τους ενδιαφέρει. Γι’ αυτό μακάρι να γίνουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα οι εκλογές. Να ξέρουμε όλοι που βαδίζουμε».
Πάνω – κάτω αυτή είναι η πραγματικότητα για το 2019. Το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών είναι, σχεδόν, προδιαγεγραμμένο. Η συνολική εικόνα καθαρή. Εντός, εκτός μνημονίων, με το σύνδρομο του σαλιγκαριού να κυριεύει την οικονομία και μια κοινωνία – ζούγκλα που έχει συνηθίσει να βλέπει επεισόδια στα γήπεδα, δολοφονίες στους δρόμους, graffiti-εκτρώματα στους τοίχους και βόμβες σε τηλεοπτικούς σταθμούς, σαν να είναι όλα μέρος της καθημερινότητας. Εθνικό στόχο έχουμε να δούμε από το 2004 (εάν υιοθετήσουμε την άποψη ότι το 2000 είχαμε ως εθνικό στόχο την ΟΝΕ, και το 2004 τους Ολυμπιακούς Αγώνες), το 2021 ως έτος – καμπής για την χώρα (με τα 200 χρόνια ελευθερίας) δεν αξιοποιείται παρά ελάχιστα και οι προοπτικές μας εξαντλούνται στα κείμενα κάποιων προτάσεων.
Η Ελλάδα μέρα με την μέρα χάνει πολύτιμο χρόνο. Ιδέες εκτός πλαισίου δεν έχουν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους. Υπάρχουν σημαντικότατες προσπάθειες αλλά δεν έχουν δει σάρκα κι οστά ιδέες που θα αλλάξουν το ρου της ιστορίας. Κινούμαστε συντηρητικά, φοβικά έναντι του Αρχηγείου των Βρυξελλών, όταν θα έπρεπε να πείσουμε κι αυτό για την ορθότητα της αναγκαιότητας να αλλάξουμε τα δεδομένα. Η Ελλάδα ήταν το μεγάλο πειραματόζωο της Ευρώπης. Για την ώρα είμαστε πιο κοντά στην αλησμόνητη φράση: «η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε». Πολλοί από εμάς ανησυχούν διότι ο υπόλοιπος πλανήτης τρέχει κι εμείς περιοριζόμαστε σε ένα μικρόκοσμο, σχεδόν υποτελείς στα κελεύσματα των ισχυρών που μας κρατούν ζωντανούς. Φωνές ψάχνουμε σε όσους έφυγαν στο εξωτερικό (λες και δεν έχουν μείνει «ντόπια ικανά μυαλά») και λύσεις έτοιμες από την αγορά του χρήματος. Εάν δεν αλλάξει κάτι σύντομα το 2021 δεν θα γιορτάζουμε 200 χρόνια ανεξαρτησίας, θα γιορτάζουμε μια νέα σκλαβιά απλά δεν θα είναι σκλαβιά με όπλα, θα είναι με χρήματα.
Υπάρχει ελπίδα; Φυσικά κι υπάρχει. Κι ελπίδα. Και μυαλά. Αλλά χρειάζεται εθνική συστράτευση. Θέλει εθνικές ομάδες σε κάθε τομέα. Και θέλει αποφάσεις πέρα από το στενό κομματικό σωλήνα. Οι εκλογές θα γίνουν, κάποιος θα επικρατήσει. Το θέμα είναι η επόμενη μέρα. Η Ελλάδα χρειάζεται 8 μεγαλειώδη χρόνια. Μια άλλη νοοτροπία. Όχι διχασμό. Όχι μικροπολιτική. Η Ελλάδα επείγεται για μια Νέα Αρχή!