Το καλοκαίρι που τόσο περιμέναμε απέκτησε εφιαλτικές διαστάσεις. Η υπάρχουσα πανδημία να μην μας εγκαταλείπει με τίποτα. Κι ύστερα ο αφόρητος και πρωτοφανής καύσωνας λόγω της κλιματικής αλλαγής κι ύστερα αυτές οι ανελέητες φωτιές.
Ο ουρανός χθες ήταν διαφορετικός, βρέχει στάχτη και μυρίζει έντονα κάπνα και βρίσκομαι σε ένα μέρος πολύ μακριά από τις φωτιές. Στην Αττική φοβάται κάποιος κυριολεκτικά να αναπνεύσει. Ξαφνικά κινδυνεύουμε όλοι. Η κατάσταση έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου, τρέμουμε για τις επόμενες μέρες. Όσοι πιστεύουν με τον οποιοδήποτε τρόπο σε κάποιον Θεό μπορούν μόνο να προσεύχονται και όσοι δεν πιστεύουν σε τίποτα δεν ξέρω πώς μπορούν να αντέξουν αυτό το χάος.
Και μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις συνεχίζονται επαναληπτικά, χωρίς κανένα νόημα, χωρίς καμία ουσία. Σαν μαγνητοφωνάκι που έχει κολλήσει για δεκαετίες στο ίδιο σημείο. Ο απόηχός τους σε τέτοιες δύσκολες στιγμές είναι ενοχλητικός, απογοητευτικός, μάταιος.
Το μόνο παρηγορητικό σε όλη αυτή την κατάσταση είναι οι άνθρωποι που οργανώνονται με κάποιους τρόπους, που προσπαθούν να βοηθήσουν, που δεν χάνουν το κουράγιο τους. Οι άνθρωποι που κάνουν το καθήκον τους ρισκάροντας τη ζωή τους ή που βοηθούν λιγότερο ή περισσότερο, όπως μπορούν. Οι άνθρωποι που δρουν. Κι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζεται να γίνουν περισσότεροι. Οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη, η πολιτική δεν ξέρω αν θα μπορέσει στην ουσία της να αλλάξει ποτέ, μα αυτό για το οποίο αποφασίζει τελικά ο καθένας μας είναι το πώς θα δράσει ο ίδιος.
Δεν μας παίρνει πια να ζούμε ο καθένας για τον εαυτό του. «Να είναι καλά η οικογένειά μου, γι’ αυτούς παλεύω», λένε πολλοί άνθρωποι μα δεν ξέρουν τι λένε.
Δεν θα είναι καλά το παιδί σου αν δεν υπάρχει γύρω του οξυγόνο.
Δεν θα είναι καλά το παιδί σου αν ζει σε μια κοινωνία με ανθρώπους που δεν έχουν σπίτι, φαγητό, δουλειά.
Δεν θα είναι καλά το παιδί σου, αν τύχει και αρρωστήσει και δεν υπάρχει σύστημα υγείας.
Δεν θα είναι καλά το παιδί σου, αν βρεθεί σε μια δύσκολη κατάσταση και δεν έχει μάθει να συνεργάζεται.
Έπειτα από τόσες κρίσεις χρειάζεται να δούμε πως το καθήκον που έχουμε ως γονείς είναι να είμαστε σωστά παραδείγματα και να αγωνιζόμαστε με όποιο τρόπο μπορούμε για έναν καλύτερο κόσμο, για μια καλύτερη κοινωνία. Όσες σακούλες με παιχνίδια κι αν γεμίσουμε, όσες δραστηριότητες κι αναψυχή κι αν προσφέρουμε, είναι εντελώς ανώφελα σε ένα φυσικό περιβάλλον που εξοντώνεται, σε μια κοινωνία που δεν έχει αρμονία.
Σηκώνουμε το δάχτυλο σε κάθε θλιβερή στιγμή τάχα οργισμένοι και θιγμένοι. Μετά από λίγες μέρες επιστρέφουμε στην κατανάλωσή μας, στα όνειρά μας για χαλάρωση και διασκέδαση ή στην καθημερινή ρουτίνα μας, για την οποία συνήθως γκρινιάζουμε. Δεν είναι επανάσταση το να σηκώνουμε το δάχτυλο. Κι αν οι επαναστάσεις των προηγούμενων αιώνων έδειξαν πως η απληστία, η διαφθορά της εξουσίας, η βία του ανθρώπου δεν νικιέται με τίποτα, ο άνθρωπος του 21ου αιώνα έχει να κάνει τη δική του προσωπική επανάσταση.
Να γίνει έστω και λίγο πιο υπεύθυνος, πιο έντιμος, πιο συνεργατικός, πιο αλληλέγγυος. Να ενδιαφερθεί λίγο πιο ουσιαστικά για όσα συμβαίνουν έξω από τον μικρόκοσμό του. Μπορεί να με κατηγορήσει κάποιος για υπερβολικό ρομαντισμό ή αφέλεια.
Όμως, απέναντι στους ανθρώπους οι οποίοι συνειδητά κάνουν κακό με διάφορους τρόπους βρίσκεται συνήθως μια αδρανής μάζα, η οποία περιμένει πως η αλλαγή θα έρθει ουρανοκατέβατη κι αυτό το βρίσκω εξίσου ή και περισσότερο αφελές.
Ας το αποδεχτούμε, λοιπόν. Δεν ήταν το καλοκαίρι που περιμέναμε. Η χώρα καίγεται και όλοι είμαστε οργισμένοι. Όταν θα περάσει κι αυτό, θα νιώσουμε ξανά την ανάγκη να είμαστε βολεμένοι, ασφαλείς και να περνάμε καλά. Οι άνθρωποι που έχασαν τα σπίτια τους μάλλον στα τέλη του Αυγούστου θα ξεχαστούν γιατί τότε θα έχει ξεσπάσει κάποιο άλλο σκάνδαλο που θα είναι της μόδας να συζητάμε. Όμως, δεν μας παίρνει πια να ζούμε μόνο για τον εαυτό μας. Αν κάτι θέλει να μας πει αυτό το απίστευτο, φρικτό καλοκαίρι του 2021 είναι ίσως αυτό…