Ουδείς ευθύνεται για τους προπάτορές του. Για τον πατέρα και τη μητέρα του, για τον παππού και τη γιαγιά του. Για την πολιτεία τους, για τα έργα και τις ημέρες τους. Ο κάθε άνθρωπος, και ο πολιτικός φυσικά, αποτελεί αυτόνομη και αυτοδύναμη προσωπικότητα. Υπεύθυνη μονάχα για τα εντελώς δικά του έργα, για τις δικές του πράξεις και παραλείψεις και σφάλματα, για τα δικά του καλά και κακά. Άντε και της (του) συζύγου του, εφ’ όσον ανιχνεύονται απ’ αυτών πολιτικές προεκτάσεις. Ή και οικονομικές προεκτάσεις, φυσικά, αν έχουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο να κάνουν με τον ρόλο του (της) συζύγου. Μ’ αυτή την έννοια κάθε άλλο παρά τιμούν τον πολιτικό μας πολιτισμό κάποια από κείνα που ακούστηκαν προχθές στη Βουλή, κατά την πρώτη ημέρα της συζήτησης επί της ψήφου εμπιστοσύνης προς την Κυβέρνηση…
Η αποστασία του 1965, τα κυβερνητικά πεπραγμένα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη της περιόδου 1990-1993, αλλά και ο εν γένει πολιτικός βίος του πρώην Πρωθυπουργού, δε έχουν κατά τίποτα να κάνουν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ δεν έχει καμιά σχέση και καμιά ευθύνη σχετικώς. Το ίδιο ισχύει και για τον Αλέξη Τσίπρα, για την οικογένεια του οποίου ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είχε να καταμαρτυρήσει «επαγγελματικές σχέσεις με την Χούντα». Ψευδέστατα βεβαίως όλως διόλου, ως προϊόντα συκοφαντικών μυθευμάτων λαθρόβιων εντύπων παρελθούσης χρήσεως. Επανειλημμένως διαψευσθέντα με κατηγορηματικότητα. Τα οποία όμως ο Μητσοτάκης επέλεξε να υιοθετήσει προχθές. Έτσι για να του μείνει η ρετσινιά της αθλιότητας. Αλλά ανεξαρτήτως τούτου, από πού κι ως που εγκαλείται σήμερα ο Πρωθυπουργός, και για ποιο πράγμα ακριβώς;
Ο Γεώργιος Ράλλης, Πρωθυπουργός την περίοδο 1980-1981, και κορυφαίο στέλεχος της ΕΡΕ και της ΝΔ για δεκαετίες, ήταν γιός του κατοχικού «Πρωθυπουργού» Ιωάννη Ράλλη. Του τρίτου, μετά τον Τσολάκογλου και τον Λογοθετόπουλο, κατοχικού «Πρωθυπουργού», του και χειρότερου από τους τρεις. Μιας και υπήρξε ο εμπνευστής και ιδρυτής των κατοχικών Ταγμάτων Ασφαλείας. Ο οποίος, μετά την απελευθέρωση, καταδικάστηκε σε ισόβια στη δίκη των δοσιλόγων, και πέθανε στη φυλακή. Ε λοιπόν, εξ όσων γνωρίζω ουδείς ποτέ, ούτε καν η Αριστερά η οποία δεινοπάθησε από τον Ιωάννη Ράλλη, χρησιμοποίησε ποτέ στον δημόσιο λόγο τα σχετικά. Προκειμένου να πλήξει τον πολιτικό της αντίπαλο Γεώργιο Ράλλη. Αντίθετα, επανειλημμένως του έχει αναγνωρίσει στοιχεία υψηλού πολιτικού ήθους.
Απ’ ό, τι φαίνεται, σήμερα δεν χαμπαριάζουμε από κάτι τέτοια. Σήμερα κατρακυλάμε όλο και πιο κάτω, όλο και πιο χαμηλά. Να είστε βέβαιοι πως θα το πληρώσουμε, θα το πληρώσουμε ακριβά…