Η κίτρινη σκόνη από την Αφρική ήρθε και πέρασε. Πέρασε μαζί με τα σημάδια λάσπης που σκέπασαν αυλές και αυτοκίνητα και έκλεισαν ασθματικούς και αλλεργικούς στην κάψουλα του κλιματιστικού αγκαλιά με το σύμπαν της Πισπιρίγκου. Η σφαλιάρα του Γουίλ Σμιθ, η ανηφόρα βενζίνης και ρεύματος, το Πασχαλινό επίδομα και η νέα έξαρση της Όμικρον αντάμα με τις υστερικές κραυγές της φρατζόλας συμπορεύονται με την αφασία του Μπρους Γουίλις, τις περιπέτειες του Ασγκάρ Φαραντί και τις 70 βουρδουλιές που επικρέμονται πάνω από την πλάτη της μαθήτριας που τον κατηγορεί για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, ενώ στα μάρκετ τα καρότσια ξεχειλίζουν από βούτυρα λίπη έλαια λες και δεν πέρασε μέρα από το πρώτο lock down όταν τα… χαρτιά υγείας έφταναν και περίσσευαν για να αμπαλάρει ο φρεσκοχαμένος Christo την Ακρόπολη, όπως ακριβώς αμπαλάρισε με πανί το Ράϊχσταγκ και την πυραμίδα της Γκίζας.
Η συναυλία για την ειρήνη άφησε τη σκόνη της – σημαίες από νάιλον σημαίες - με το που έσβησαν τα φώτα, η ΕΡΤ παρουσίασε τη δική της βερσιόν με τους ίδιους πρωταγωνιστές που έπαθαν αλαλία πλην Σαββόπουλου και Φαραντούρη, το ΚΠΙΣΝ γιορτάζει την τοποθέτηση της Maman – της τεράστιας μπρούτζινης αράχνης της Λουίζ Μπουρζουά, - που πρωτοείδαμε στις όχθες του Νερβιόν όταν επισκεφθήκαμε το Guggenheim του Μπιλμπάο το 2007, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν λέει να φύγει από την πρώτη σελίδα την ώρα που η Μαριούπολη θυμίζει Χιροσίμα και οι διάδρομοι ασφαλούς μεταφοράς προσφύγων ανοιγοκλείνουν όπως τα Μάλγαρα στις αγροτικές παρελάσεις.
Στο μεταξύ ο καλλιτεχνικός χειμώνας –μεταφορικά και κυριολεκτικά – δείχνει ατέλειωτος, (πόσο μας έλειψαν οι παραστάσεις του Λ. Βογιατζή) , αλλά και η Άνοιξη δεν γράφει καλύτερα αφού μαζί με τις τιμές των αμνοεριφίων, τα μπες βγες στις εκκλησίες, τις πρώτες βουτιές στη Μύκονο και τις πενταήμερες στον Βέρτη, θα φέρει και τα πρώτα τηλεοπτικά καραβάνια που αρχίζουν τα …μακροβούτια στις τσέπες της επαρχίας προς άγραν πελατών και προς εξαργύρωση των πόντων από τα τηλεοπτικά τους νούμερα.
Η αδράνεια, η κακοήθεια και το πνεύμα αντιλογίας για ψύλλου πήδημα είναι το μότο των ημερών. Τα προβλήματα παραμένουν προβλήματα χωρίς να γίνονται κάτι άλλο. Η λαλημένη ευσέβεια των συνομήλικων μας μας δίνει στα νεύρα. Τα κόκκαλα μας γίνονται πιο αδύνατα αλλά το μυαλό μας πιο δυνατό και ο κόσμος γύρω μας ζει ένα φόβο που δεν αναγνωρίζει , έναν άλλο κίνδυνο, χωρίς να έχει το κουράγιο να γελάσει στα μούτρα αυτής της παράλογης ζωής.
Ο θυμός περισσεύει - το βλέπεις στις διαβάσεις, – γιατί όταν αδειάζει το πορτοφόλι το μυαλό γεμίζει κακία, η αμείλικτη πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια για ευγένειες, η βρωμιά σε κατακλύζει ανοίγοντας την πόρτα σου, τα ασανσέρ προσφέρουν ιδανικό περιβάλλον για φιξάκια, βιασμούς και ληστείες και η καλοσύνη έχει ξεπλυθεί τόσο πολύ απ’ τις καρδιές μας αφού κανείς –μα κανείς - δεν θέλει να μοιραστεί τίποτα απ’ τη ζωή του άλλου.
Μένει λοιπόν να κοιτάξουμε το μέλλον μας αγκαλιά με την ευλογημένη καθημερινότητα, - την αφρικανική σκόνη, τις φωτιές στο πλατό της Ναταλίας Γερμανού, την κατάκτηση του πρωταθλήματος πόλο από τις γυναίκες του Ολυμπιακού, την επανεκλογή Όρμπαν για τέταρτη φορά στην Ουγγαρία , τον θάνατο του Λιθουανού σκηνοθέτη Μαντάς Κβενταροβίσιους στη Μαριούπολη, τον Γερμανό εξηντάχρονο που εμβολιάστηκε 90 (!) φορές για να πουλάει πλαστά πιστοποιητικά, τον Ιταλό τραπεζίτη που τεμάχισε πορνοστάρ και την έβαλε στην κατάψυξη, τις κερασιές που άνθησαν στην Ιαπωνία, τη σφαγή στη Μπούρσα, τη συγκρότηση επιτροπής για την επέκταση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, τα Ταξίδια στον οίνο και το χρόνο, τον πληθωρισμό, το πρώτο «πράσινο» ξενοδοχείο στη Σταδίου, τις οκτώ πανέξυπνες προτάσεις για χαμηλότερη κατανάλωση βενζίνης, και τόσα μα τόσα άλλα περιττά αλλά απολύτως αναγκαία για να μη νοιώθουμε ηττημένοι και ανυπεράσπιστοι.
Λένε πως: Η καρδιά θέλει αυτό που θέλει *.
Eμείς θα συμπληρώσουμε πως: Είναι ωραίο να είσαι μια ήσυχη ψυχή.
*Εμιλυ Ντίκινσον