Μία ακόμη δικαστική απόφαση ήρθε να διχάσει το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία.
Στην Ελλάδα είναι εμφανές και αποδεδειγμένο από δεκαετίες ότι έχουμε πρόβλημα ύπαρξης, αποδοχής και λειτουργίας των θεσμών της Αντιπροσωπευτικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Η αποστέρηση της αστικής ολοκλήρωσης από τη Χώρα μας έχει αφήσει βαθειά σημάδια ακόμα και διακόσια χρόνια μετά την απελευθέρωση.
Δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να λειτουργούμε θεσμικά.
Με βάση τη σχετική παραδοχή της ”διάκρισης των εξουσιών” ( Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική), το Σύνταγμα προσδιορίζει τα όρια της ανεξαρτησίας και της συνεργασίας μεταξύ των πυλώνων του Πολιτεύματος, χωρίς να αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.
Η Νομοθετική εξουσία, νομοθετεί και θέτει τα όρια για κάθε περίπτωση εντός των οποίων, η δικαιοσύνη οφείλει να εκδίδει τις αποφάσεις της.
Αν η Πολιτεία και ειδικότερα η νομοθετική εξουσία θέλει να προσδιορίσει άλλα όρια ποινών ή περιοριστικών όρων για ένα αδίκημα, μπορεί να το κάνει συμφώνως προς τις διαδικασίες της Συνταγματικής τάξης.
Δεν θα μπω καθόλου στην ουσία της δικαστικής απόφασης που ξεσήκωσε διαμαρτυρίες, απλά θα επισημάνω ότι όσοι νομοθέτησαν ή νομοθετούν, καλό είναι να μην κρίνουν αφοριστικά τις δικαστικές αποφάσεις, γιατί τα δικαστήρια κατά βάση αποφασίζουν με βάση το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο.
Γι αυτό αν θέλει η νομοθετική εξουσία να εξαιρέσει κάποια αδικήματα από τη δυνατότητα της αναστολής ( ανθρωποκτονίες, οργανωμένο έγκλημα, βιασμούς, παιδοφιλίες κ.α.) ο μόνος δρόμος είναι να το πράξει και όχι κάποιοι εκπρόσωποί της απλά να διαμαρτύρονται, αν κάποια απόφαση δεν είναι αρεστή ή δεν εξυπηρετεί τη δική τους κοινωνικοιδεολογικοπολιτική θέαση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η σταθερότητα ενός πολιτεύματος ή ενός συστήματος αρχών και αξιών, είναι αυτή που δίνει την ασφάλεια δικαίου στον νομοταγή Πολίτη και την αίσθηση ότι ζει σε ένα κράτος και μια κοινωνία δικαίου.
Σαφώς οι αρχές και αξίες και τα όρια μπορούν και πρέπει να προσαρμόζονται και να εκσυγχρονίζονται, αλλιώς αραχνιάζουν στα παλιά ντουλάπια της συντήρησης και κρατούν τις κοινωνίες δέσμιες σε ένα οπισθοδρομικό παρελθόν. Σε καμιά περίπτωση όμως αυτός ο εκσυγχρονισμός δεν πρέπει να ακυρώνει πλήρως τις προαιώνιες και πανανθρώπινες αξίες και αρχές, οι οποίες έδωσαν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί κοινωνικά, επιστημονικά, τεχνολογικά και ανθρωπιστικά.
Οι όποιες αλλαγές θα πρέπει να γίνονται μετά από σοβαρή μελέτη, στάθμιση όλων των παραμέτρων και των συνεπειών όχι μόνο για το άμεσο, αλλά και για το απώτερο μέλλον.
Δυστυχώς έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι η νομοθετική και κυρίως η εκτελεστική εξουσία λειτουργούν με το βλέμμα στραμμένο στο κάθε φορά σήμερα, τρέχοντας πίσω από τα γεγονότα και δεν πράττουν με έναν στοιχειώδη προγραμματισμό και προοπτική.
Γι αυτό έχουμε ένα δαιδαλώδες διοικητικό σύστημα και γι αυτό έχουμε ένα πολύπλοκο σύστημα απονομής της δικαιοσύνης, που πολλοί αμφιβάλλουν τελικά για την αποτελεσματικότητά του.
Ενδιαφέρον θα είχε να άνοιγε μια συζήτηση σε επιστημονικό και πολιτικό πλαίσιο, όπου θα εξετάζονταν με ειλικρίνεια τα θέματα της πραγματικής έκτισης ποινών, της αυστηροποίησής τους κ. λ.π., καθώς και το πλαίσιο ισχύος, όσο διαρκεί η επιβληθείσα ποινή, των μέτρων επανένταξης ή μη για συγκεκριμένα αδικήματα ( όπως προαναφέρεται) που διαπράττονται κατ΄ επανάληψη από άτομα (μεμονωμένα ή μέλη ομάδων) που είναι επικίνδυνα για την κοινωνία και τη δημοκρατία.