Ο νεκρικός ναός του Ραμσή Β’, του φαραώ της 19ης Δυναστείας, γνωστός και ως Ραμσής ο Μέγας, δεσπόζει στις δυτικές όχθες του Νείλου στην αρχαία αιγυπτιακή πόλη των Θηβών, το σημερινό Λούξορ.
Το Ραμέσσειο ή Ραμσείο το οποίο αποτελείται από ένα σύμπλεγμα κτιρίων από ναούς και μεγαλοπρεπείς κίονες, ανακαλύφθηκε από τους αρχαιολόγους τον 18ο αιώνα κι έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Από το 1991, μια αιγυπτιακή-γαλλική αποστολή διεξάγει τακτικά ανασκαφές στο Ραμέσσειο, ρίχνοντας σταδιακά φως σε ολόκληρο το συγκρότημα του ναού.
Η πιο πρόσφατη αποστολή, με επικεφαλής το Supreme Council of Archaeology της Αιγύπτου υπό την εποπτεία του French National Center for Scientific Research της Γαλλίας, έκανε μια σειρά από σπουδαίες ανακαλύψεις τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό του ναού.
Ο Ραμσής κυβέρνησε επί 67 χρόνια, καταγράφοντας μια από τις μακροβιότερες ηγεμονίες στην αιγυπτιακή ιστορία. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του, υλοποίησε ένα σπουδαίο πρόγραμμα ανοικοδόμησης που είχε στόχο την επίδειξη της ισχύος του. Ένα από αυτά τα οικοδομήματα ήταν και το το Ραμέσσειο. Χτισμένο από ψαμμίτη ή αλλιώς αμμόλιθο, ο νεκρικός ναός χρησίμευσε ως ταφικός λατρευτικός χώρος αφιερωμένος στον φαραώ για περίπου έναν αιώνα.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Supreme Council of Archaeology, στο εσωτερικό του ναού εντοπίστηκαν αντικείμενα που αποτελούν ενδείξεις ενός εκπαιδευτικού κέντρου το οποίο οι αρχαιολόγοι ονόμασαν «House of Life».
Αν και οι αρχαιολόγοι υποψιάζονταν από καιρό ότι ο χώρος είχε εκπαιδευτική λειτουργία, είναι η πρώτη φορά που βρέθηκαν απτές αποδείξεις. Μεταξύ των ευρημάτων είναι σχέδια μαθητών και εκπαιδευτικά εργαλεία και αντικείμενα, τα οποία υποδεικνύουν ότι ο ναός ήταν κέντρο εκπαίδευσης για γραφείς και ιερείς.
Έξω από το ναό, οι ερευνητές βρήκαν μια συστάδα τάφων που χρονολογούνται στην Τρίτη μεταβατική περίοδο, 1077 έως 664 π.Χ. Πρόκειται για μία εποχή παρακμής και πολιτικής αστάθειας για την Αίγυπτο η οποία συνέπεσε με την κατάρρευση των πολιτισμών της Ύστερης εποχής του Χαλκού της Εγγύς Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου.
Οι τάφοι αποτελούνταν από θαλάμους και ειδικά σχεδιασμένους λάκκους που περιείχαν καλά διατηρημένα ταφικά αντικείμενα και λείψανα. Έτσι, αποδεικνύεται η χρήση του χώρου ακόμη κι μετά τη εγκατάσταση του από τον Ραμσή Β’.
Σε κοντινή απόσταση, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν επίσης, εργαστήρια κλωστοϋφαντουργίας, εργαστήρια λίθου, κουζίνες, αρτοποιεία, κελάρια για κρασί και χώρους οι οποίοι προορίζονταν για την αποθήκευση αγαθών όπως ελαιόλαδο, μέλι και ζωικά λίπη.
Από προηγούμενες αρχαιολογικές εργασίες στον χώρο, έχει αποκατασταθεί η κιονοστοιχία στη νότια πλευρά του ναού αλλά και μία αυλή που αποτελεί μέρος του συνολικού συγκροτήματος.
«Ο ναός διαδραμάτισε πολύ σημαντικό διοικητικό και οικονομικό ρόλο ως κέντρο αναδιανομής αποθηκευμένων ή και μεταποιημένων προϊόντων», δήλωσε ο Mohamed Ismail, γενικός γραμματέας του συμβουλίου.
Με πληροφορίες από artnet