Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τον «Νονό» χωρίς τον Αλ Πατσίνο. Η ερμηνεία του στον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε, που παρουσιάζεται ως ένας αξιοσέβαστος ήρωας πολέμου παρά τη διεφθαρμένη οικογένειά του, περνά σχεδόν απαρατήρητη την πρώτη ώρα της ταινίας, μέχρι που επιβεβαιώνεται, παίρνοντας σταδιακά τον έλεγχο της επιχείρησης Κορλεόνε και μαζί την ίδια την ταινία.
Ο Πατσίνο ήταν ένα ανερχόμενο αστέρι του θεάτρου στη Νέα Υόρκη, με ένα βραβείο Tony, αλλά και μόλις έναν κινηματογραφικό ρόλο στις αποσκευές του, την ταινία «The Panic in Needle Park» (1971), όταν ο Φράνσις Φορντ Κόπολα έδωσε μάχη γι′ αυτόν, προσπαθώντας κόντρα στις επιλογές της Paramount να πάρει τον ρόλο του «πρίγκιπα» της φαμίλιας στο μαφιόζικο έπος του.
Ακολούθησαν σημαντικοί κινηματογραφικοί ρόλοι μισού αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των δύο επιστροφών ως Μάικλ Κορλεόνε στο «The Godfather Part II» και στο «Part III».
«Ο Νονός» έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη στις 15 Μαρτίου 1972 και πενήντα χρόνια μετά, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πολλούς λόγους για τους οποίους ο Πατσίνο δεν θα ήθελε να μιλάει πια γι′ αυτό. Ίσως βρίσκει ενοχλητικό το γεγονός ότι αυτή η ερμηνεία από την αρχή της κινηματογραφικής καριέρας του εξακολουθεί να έχει κυρίαρχη θέση στη φιλμογραφία του, ή ακόμη και να αισθάνεται ότι δεν έχει τίποτα άλλο να πει.
Κι όμως. Ο ηλικίας 81 ετών πια Πατσίνο, σε συνέντευξη του στους New York Times, δήλωσε ότι παραμένει φανατικός θαυμαστής της ταινίας και αντιμετωπίζει ακόμη με δέος το γεγονός ότι αυτός ο ένας ρόλος του χάρισε την καριέρα του.
«Είμαι εδώ επειδή έκανα τον Νονό. Για έναν ηθοποιό είναι σαν να κερδίζει το λαχείο», είπε.
Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα ήθελε οπωσδήποτε τον Πατσίνο για τον ρόλο, παρά το μικρό βιογραφικό του. «Δεν είχα δεύτερη επιλογή. Για μένα ήταν πάντα ο Πατσίνο. Αυτός είναι ο λόγος που ήμουν τόσο επίμονος να παίξει τον Μάικλ. Αυτό ήταν το πρόβλημά μου», είχε δηλώσει ο μεγάλος σκηνοθέτης σε συνέντευξη του στους NYT.
«Εκείνη την περίοδο δεν είχα επιλογή. Ο Φράνσις με ήθελε. Είχα κάνει μόνο μία ταινία και δεν με ενδιέφερε τόσο ο κινηματογράφος, όπως στη συνέχεια. Το μυαλό μου ήταν αλλού. Αισθανόμουν εκτός τόπου και χρόνου στις πρώτες ταινίες που είχα παίξει», ομολογεί ο Πατσίνο.
«Είναι δύσκολο να το εξηγήσω στον κόσμο σήμερα, να εξηγήσω ποιος ήμουν εκείνη την εποχή και πώς έσκασε σαν κεραυνός όλο αυτό. Ένιωσα σαν ξαφνικά να σηκώθηκε κάποιο πέπλο και όλα τα βλέμματα να στράφηκαν πάνω μου. Φυσικά, στράφηκαν και σε άλλους (ηθοποιούς) στην ταινία. Ομως, Ο Νονός μου έδωσε μια νέα ταυτότητα που ήταν δύσκολο να διαχειριστώ».
Η συνάντηση με τον Κόπολα
«Για να δώσουμε λίγο το πλαίσιο της ιστορίας, ο Φράνσις είχε την εταιρεία παραγωγής Zoetrope και στην ίδια παρέα ήταν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο Μάρτιν Σκορσέζε και ο Μπράιαν ντε Πάλμα. Θυμάμαι ότι είχα δει κάποιους από αυτούς και ο Φράνσις μου ζήτησε να πάω στο Σαν Φρανσίσκο αφότου με είδε στην παράσταση που έπαιζα στο Μπρόντγουεϊ...»
«Με είχε δει στη σκηνή το 1969, αλλά δεν είχαμε γνωριστεί. Εκείνη την εποχή είχε γράψει το «Patton» και μου έστειλε ένα σενάριο για μια υπέροχη ιστορία αγάπης που είχε γράψει [η οποία δεν γυρίστηκε ποτέ]. Ήθελε να με δει. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να μπω σε ένα αεροπλάνο και να πάω στο Σαν Φρανσίσκο. Πήγα, πέρασα πέντε μέρες μαζί του. Ήταν πραγματικά ξεχωριστή εκείνη η ταινία και βέβαια, μας απέρριψαν. Ήμουν ένας άγνωστος ηθοποιός και εκείνος είχε κάνει μερικά φιλμ, το «You’re a Big Boy Now» και το «The Rain People». Έτσι, επέστρεψα στη βάση μου και δεν άκουσα ξανά νέα του.
«Πώς του έδωσαν τον “Νονό”;»
«Το “Panic in Needle Park” δεν είχε βγει ακόμα. Και μου τηλεφωνεί ο Κόπολα -ένα όνομα από το παρελθόν. Πρώτον, μου λέει ότι θα σκηνοθετήσει το The Godfather. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι μπορεί να μην είναι και πολύ στα καλά του ή κάτι τέτοιο. Πώς του έδωσαν τον “Νονό”;
Πρέπει να σας πω ότι ήταν μεγάλη υπόθεση. Ήταν ένα μεγάλο βιβλίο. Όταν είσαι ηθοποιός, δεν ρίχνεις καν το βλέμμα σε αυτά τα πράγματα. Δεν υπάρχουν για σένα. Βρίσκεσαι σε ένα συγκεκριμένο σημείο στη ζωή σου στο οποίο δεν πρόκειται να γίνεις δεκτός σε τέτοιες μεγάλες ταινίες -όχι ακόμη, τουλάχιστον. Και είπε όχι μόνο ότι θα το σκηνοθετούσε, αλλά κι ότι ήθελε να παίξω εγώ, να κάνω τον Μάικλ […]
Λοιπόν, του απέρριψαν (το στούντιο) όλο το καστ. Απέρριψαν τον Μπράντο, τον Τζίμι Κάαν, τον Μπομπ Ντιβάλ».
Πότε κατάλαβε ο Πατσίνο ότι ήταν σε μία «καλή ταινία»; «Θυμάστε τη σκηνή της κηδείας για τον Μάρλον; Είχε τελειώσει το γύρισμα για κείνη την ημέρα, ο ήλιος έδυε κι εγώ ήμουν χαρούμενος γιατί θα πήγαινα σπίτι να πιω μερικά ποτά. Επιστρέφοντας λοιπόν, βλέπω καθισμένο σε μια ταφόπλακα, τον Φράνσις Φορντ Κόπολα να κλαίει σαν μωρό. Πηγαίνω κοντά μου και τον ρωτάω, Φράνσις, τι συμβαίνει; Κι εκείνος απαντά “Δεν θα μου δώσουν άλλη λήψη”. Και σκέφτηκα: Εντάξει, υποθέτω ότι είμαι σε μια καλή ταινία. Γιατί είχε τόσο πάθος».
Ο Πατσίνο έλαβε την πρώτη από πολλές υποψηφιότητες για Όσκαρ με τον «Νονό», αλλά απέσπασε τελικά το Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου το 1992 για την ερμηνεία του στην ταινία «Άρωμα Γυναίκας».
Όταν στο τέλος της συνέντευξης ο δημοσιογράφος τον ρωτά εάν αισθάνεται καλά με τους επαίνους που έχει λάβει και συνεχίζει να λαμβάνει για την ερμηνεία του στον «Νονό», ο Πατσίνο απαντά: «Ω, ναι. Με τιμά βαθιά. Ήμουν τόσο τυχερός που συμμετείχα σε αυτό το έργο. Αλλά μου πήρε μια ζωή να το αποδεχτώ και να προχωρήσω. Δεν είναι σαν να έχω παίξει τον Σούπερμαν».
Με πληροφορίες από The New York Times