- Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τον αθλητισμό;
Γεννήθηκα με έμφυτη φυσική δύναμη και με αρκετή δόση υπερκινητικότητας κάτι το οποίο έπρεπε να βρουν οι γονείς μου κάποιο δημιουργικό τρόπο να εκτονώσω προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι θα είμαι συγκεντρωμένη και προσηλωμένη και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου, με πρώτο και κύριο τις σπουδές μου.
Ο πατέρας μου -τον οποίο δυστυχώς έχασα σε πολύ νεαρή ηλικία-, ήταν ένας άνθρωπος τεχνοκράτης και πρωτοπόρος και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επιθυμεί να μας προσανατολίζει προς επιλογές διαφορετικές από εκείνες που ακολουθούσαν οι συνομήλικοί μας. Έτσι λοιπόν επέλεξε για μένα το καλλιτεχνικό πατινάζ ενώ φυσικά εγώ ζητούσα να μάθω μπαλέτο όπως τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας μου. Μετά από τόσα χρόνια τον ευγνωμονώ για όλες αυτές τις μοναδικές εμπειρίες που με μεγάλη θυσία προσέφερε σε εμένα και τα δύο μου αδέλφια καθώς μας έδωσε την ευκαιρία να βλέπουμε τον κόσμο από μία διαφορετική σκοπιά και να μην δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα οτιδήποτε ακούγαμε ή βλέπαμε στον κόσμο.
Ο αθλητισμός υπήρξε και παραμένει η ψυχοθεραπεία και ο διαλογισμός μου. Η ένταση της προπόνησης πάντα όριζε και την ψυχική μου ισορροπία ενώ ταυτόχρονα με έκανε να βλέπω τη ζωή με μία πιο αναλυτική ματιά και να έχω διαρκή διαύγεια και δημιουργικότητα και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου. Δεν έπαψα ποτέ να γυμνάζομαι και να εναλλάσσω τα αθλήματα με τα οποία ασχολούμαι κατά καιρούς, διατηρώντας σταθερά την ενασχόληση μου με το τρέξιμο και τις μαραθώνιες διαδρομές. Αθλήματα που εξίσου μου αρέσουν πολύ είναι η κωπηλασία και το τένις.
- Έχεις κάνει πρωταθλητισμό;
Ο πρωταθλητισμός στο καλλιτεχνικό πατινάζ την εποχή που προπονούμουν εγώ ήταν ανύπαρκτος στην Ελλάδα λόγω παντελούς έλλειψης αθλητικών υποδομών. Πέραν αυτού, δεν ήταν δυνατόν να προχωρήσω σε επαγγελματικό επίπεδο καθώς η προτεραιότητα ήταν οι σπουδές μου, η μουσική -την οποία σπούδασα επίσης στο Ωδείο Αθηνών- και όλη η μετέπειτα προετοιμασία μου προκειμένου να μπω στο πανεπιστήμιο. Παρ′ όλα αυτά, οι αξίες της πειθαρχίας, της συγκέντρωσης, της ακρίβειας, της επιμονής και της επίτευξης στόχων -που πρέπει να χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα ενός πρωταθλητή- είναι στοιχεία που πήρα από την ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό και θεωρώ ότι με βοήθησαν πολύ στην μετέπειτα εξέλιξή μου.
- Αυτό ήταν και το καθοριστικό για να επιλέξεις αυτή τη δουλειά;
Υποσυνείδητα ναι. Και λέω υποσυνείδητα γιατί η άλλη μου αγάπη ήταν η διαφήμιση. Όντας 4 ετών καθόμουν στην τηλεόραση και έβλεπα με τις ώρες διαφημίσεις και έδειχνα στη μητέρα μου την τηλεόραση και της έλεγα ότι εγώ θέλω να κάνω αυτό. Δεν ήξερα τότε τι ήταν η διαφήμιση ούτε γνώριζα σε ποιον τομέα θα απασχολούμουν αλλά ήθελα να γίνω μέρος αυτού του κόσμου που έβλεπα στην τηλεόραση.
Στην εφηβεία μου, η διαφήμιση στην Ελλάδα διένυε την πρώτη της χρυσή δεκαετία και θυμάμαι ότι είχα πάει ένα απόγευμα κινηματογράφο στο Μαρούσι όπου πίσω από το συγκρότημα των κινηματογράφων βρισκόταν ένα πανέμορφο γυάλινο κτήριο με ένα κατακόκκινο λάβαρο που επικοινωνούσε την επέτειο 10 ετών από την ίδρυση της Bold Ogilvy & Mather. Έμεινα εκστασιασμένη. Είπα ότι εγώ θέλω να δουλέψω εδώ και παρά το γεγονός ότι με το που έκανα την πρώτη μου αίτηση έλαβα αρνητική απάντηση από τον τότε διευθυντή προσωπικού, επέμεινα και τελικά κατέληξα όχι μόνο να εργαστώ για 7 έτη σε αυτή την εταιρεία στην Ελλάδα και άλλα 4 χρόνια στα γραφεία της στο Πεκίνο αλλά και να δημιουργήσω μία σχέση ζωής με τους ηγέτες της, το ζεύγος Μαρίας και Θόδωρου Κοτιώνη και την κυρία Μπέττυ Καζακοπούλου.
Το 2003, ένα χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας δέχτηκα πρόταση να εργαστώ στην Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004 και εκεί κυριολεκτικά «ερωτεύθηκα» τη δουλειά μου. Στην Αθήνα 2004 διαπίστωσα ότι οι δύο μεγάλες μου αγάπες -αυτή για την επικοινωνία και αυτή για τον αθλητισμό- μπορούσαν να συνδυαστούν και αυτό ως γεγονός με συνεπήρε και με παρέσυρε με τον πιο όμορφο τρόπο σε ένα ταξίδι ζωής μέσα στον κόσμο των Ολυμπιακών Αγώνων. Έτσι έγινα ένας πολίτης του κόσμου.
- Σε πόσες χώρες έχεις μείνει μεγάλα διαστήματα;
Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έμεινα σε ένα μέρος ήταν το Πεκίνο όπου παρέμεινα 4 χρόνια. Για μικρότερα χρονικά διαστήματα έχω ζήσει στο Τορίνο, στο Βανκούβερ, στο Λονδίνο, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στο Μπακού -όπου μετακόμισα δύο φορές μία το 2015 και μία το 2017- και τέλος στο Άσκαμπατ.
Το αντικείμενο της εργασίας μου αφορά στον σχεδιασμό και στην εφαρμογή της εικαστικής ταυτότητας mega events. Στο Μπακού μου έγινε η πολύ τιμητική πρόταση να αναλάβω το σχεδιασμό, την παραγωγή και τη διακόσμηση (το λεγόμενο Look of the Games) των 19 αθλητικών εγκαταστάσεων που φιλοξένησαν τους ισλαμικούς αγώνες καθώς και την πόλη του Μπακού, το αεροδρόμιο και το ξενοδοχείο φιλοξενίας της Ολυμπιακής οικογένειας. Έχοντας εξοικειωθεί με την πόλη του Μπακού από το 2015 κατά τη διάρκεια των Ευρωπαϊκών Αγώνων αλλά ταυτόχρονα γνωρίζοντας και τις απαιτήσεις υψηλής αισθητικής της ηγεσίας της χώρας, η πρόκληση ήταν ιδιαίτερα μεγάλη αλλά ταυτόχρονα και η τιμή που μου έγινε ως Ελληνίδα να αναλάβω ένα τέτοιο εγχείρημα και να το φέρω εις πέρας με απόλυτη επιτυχία σε συνεργασία με την ομάδα των Αζέρων συνεργατών και σχεδιαστών μου.
Η πόλη του Μπακού φημίζεται για τα ακραία καιρικά φαινόμενα που επικρατούν κατά την περίοδο του Μαΐου όπου ο άνεμος μπορεί να φτάσει έως και τα 70χλμ την ώρα γεγονός που απαιτεί πολύ καλό σχεδιασμό και μελέτη των υλικών και των υποδομών που θα τοποθετηθούν ειδικά στους εξωτερικούς χώρους. Αντιμετωπίσαμε 3 μεγάλες τέτοιες περιπτώσεις ακραίων καιρικών φαινομένων αλλά ευτυχώς ήμασταν προετοιμασμένοι για την ομαλή και ακίνδυνη αποκατάσταση των απωλειών που είχαμε σε κάθε μία από αυτές τις ημέρες κακοκαιρίας.
- Ποια είναι η αγαπημένη σου;
Όλοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες που έχω ασχοληθεί έως σήμερα έχουν κάτι μοναδικό το οποίο αποδίδεται στην διαφορετική κουλτούρα και τον πολιτισμό της διοργανώτριας χώρας τα οποία στο δικό μου αντικείμενο είναι ιδιαίτερα σημαντικά και οφείλω να κατέχω προκειμένου να πετύχω στη δουλειά μου. Αυτός είναι και ο λόγος που απαιτείται κάθε φορά να ζω στην εκάστοτε Ολυμπιακή πόλη.
Από την ΑΘΗΝΑ 2004 έως σήμερα έχω ασχοληθεί συνολικά με δέκα Ολυμπιακού τύπου διοργανώσεις και οι Αγώνες της Αθήνας έχουν την μοναδικότητα ότι έγιναν στην χώρα μου και η συναισθηματική φόρτιση και το καμάρι που ένιωσα για την ενασχόλησή μου σε αυτή την Ολυμπιάδα είναι μία ανάμνηση που δεν εξαλείφεται από μέσα μου. Οι Αγώνες τις Αθήνας πέτυχαν τον συγκερασμό δύο πολύ βασικών στοιχείων που από την μετέπειτα πορεία μου αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν κάτι εύκολο να επιτευχθεί. Το ένα ήταν η άψογη διοργάνωση που έβγαλε ασπροπρόσωπη τη χώρα μας στον υπόλοιπο πλανήτη και το άλλο ήταν η εορταστική ατμόσφαιρα και το αίσθημα εθνικής αλληλεγγύης που επικρατούσε στην πόλη εκείνο το διάστημα. Καμία πόλη κατόρθωσε να πετύχει αυτό τον συνδυασμό έκτοτε.
Ωστόσο, ομολογώ ότι η πόλη που κυριολεκτικά με έχει σημαδέψει είναι τα 4 χρόνια της ζωής μου στο Πεκίνο. Η απόφαση να μετακομίσω για τόσο μεγάλο διάστημα σε αυτή την πόλη με εξέλιξε σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου και έκτοτε είμαι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος, πολύ πιο δυνατός, τολμηρός που τα εμπόδια έχει την ικανότητα να τα υποβαθμίζει και να αναδεικνύει τις λύσεις. Έζησα πολύ έντονα, ταξίδεψα πολύ σε όλη την περιοχή του Asia Pacific και απέκτησα στάνταρντ σε όλες τις διαστάσεις της προσωπικότητάς μου.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρω ότι συχνά έρχονται στην ζωή μας γεγονότα τα οποία δεν είναι πάντα ευχάριστα την στιγμή που τα βιώνουμε, αλλά έχουν και αυτά να μας δώσουν πολύ σημαντικά μαθήματα ζωής για την μετέπειτα εξέλιξη μας και τις αποφάσεις μας. Για μένα αυτό συνέβη στο Άσκαμπατ, την πρωτεύουσα του Τουρκμενιστάν την προηγούμενη χρονιά. Ηταν μία φαινομενικά άψογη διοργάνωση αλλά για μένα ιδιαίτερα επώδυνη σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου και με πολύ μεγάλη μοναξιά και απομόνωση. Αυτό όμως στο οποίο θα ήθελα να εστιάσω είναι ότι όπως λέει και το ρητό «ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς». Αν δεν είχα αυτή τη δυσάρεστη εμπειρία στη ζωή μου δεν θα είχα πιθανά προβληματιστεί τόσο σοβαρά σχετικά με το τι με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη και τι θέλω στο μέλλον να αλλάξω στη ζωή μου. Η πίεση αυτή με οδήγησε στο να επαναπροσδιορίσω την αξία της πραγματικής ευτυχίας και να αρχίσω να σκέφτομαι με την καρδιά μου, καθώς η καριέρα με είχε παρασύρει και είχα υποβαθμίσει την αξία της προσωπικής ευτυχίας.
- Αποτελεί στόχο σου να επιστρέψεις στην Ελλάδα;
Μετά το 2005 όπου ξεκίνησε η διεθνής μου καριέρα, το επιχείρησα δύο φορές, -μία το 2009 και μία το 2012- αλλά παρά το γεγονός ότι αποκόμισα πολύ όμορφες εμπειρίες σε προσωπικό επίπεδο και γνώρισα ανθρώπους ορόσημο για την ζωή μου, δεν είναι κάτι που έως σήμερα μου προσέφερε επαγγελματική πληρότητα.
Θα ευχόμουν να είχα τη δυνατότητα να ανατρέψω αυτή την πραγματικότητα αλλά στον επαγγελματικό στίβο δεν είμαι ρομαντική και σκέφτομαι με πιο ρεαλιστικό μάτι. Αυτό που θεωρώ ότι πέτυχα στην Ελλάδα στα χρόνια που εργάστηκα σε ηγετικές θέσεις -ως διευθύντρια Μάρκετινγκ και επικοινωνίας στους αγώνες Special Olympics ΑΘΗΝΑ 2011 καθώς και ως Γενική Διευθύντρια του ΤΑΤΟΙ Club του ομίλου Μυτιληναίος- ήταν να αφυπνίσω νέους επαγγελματίες σχετικά με τα ταλέντα και τις δυνατότητές τους, να τους τονίσω τα θετικά τους στοιχεία και τα μοναδικά τους ταλέντα και να τους χαρίσω απλόχερα ένα πνεύμα ομαδικότητας και συνεργασίας που βίωσα και εγώ ζώντας στο εξωτερικό. Για αυτό και μόνο νιώθω καλά με την συνείδησή μου και για το μέρος της ζωής μου στην Ελλάδα.
- Σε φοβίζει η οικονομική κρίση;
Η οικονομική κρίση -ως προς την μείωση των δαπανών- δεν με φόβισε ποτέ γιατί έχω μάθει να ζω και να περνάω όμορφα και με πολλά και με λίγα χρήματα. Η ενασχόληση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε προετοιμάζει για περιόδους λεγόμενης «εργασιακής νάρκης» καθώς πρέπει κάθε φορά να διεκδικείς εκ νέου μία θέση στην διοργάνωση των αθλητικών γεγονότων και αυτό ως γεγονός σε προετοιμάζει για όλα τα πιθανά σενάρια της ζωής.
Εκτιμώ ότι η ουσία δεν βρίσκεται στα χρήματα αλλά στην ελευθερία που σου προσφέρουν να ζήσεις χωρίς φόβο. Ο φόβος είναι κάτι που ακινητοποιεί τους ανθρώπους και προκαλεί στασιμότητα σε όλες τις διαστάσεις της ζωής μας. Όσο μεγαλώνω νιώθω πολύ μεγάλη ευθύνη για τους νέους και για την επίδραση που έχει στην ζωή τους και τον ψυχισμό τους αυτή η παγκόσμια κρίση. Θεωρώ ότι έχουμε όλοι χρέος να ενδυναμώνουμε τα νέα παιδιά να εξωτερικεύουν τα ταλέντα τους γιατί αυτά είναι το μέλλον και η ελπίδα μας.
Αξίζει να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι τους πιο δυναμικούς, αισιόδοξους και σκληρά εργαζόμενους νέους επαγγελματίες τους έχω συναντήσει στις λιγότερο εύπορες χώρες. Αντιθέτως, στις χώρες του δυτικού κόσμου παρατηρώ ότι έχουν αυξηθεί δραματικά οι νέοι επαγγελματίες που διατηρούν με ιδιαίτερα απαισιόδοξη στάση ζωής, μία διαστρεβλωμένη αισθητική και μία αδιαφορία για το μέλλον. Όλα αυτά ομολογώ ότι με ανησυχούν γιατί θεωρώ ότι η ζωή θέλει όραμα και στόχους για να προχωρήσουμε και η στασιμότητα δεν είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό.
- Νιώθεις μοναξιά ποτέ;
Ναι νιώθω μοναξιά και πολύ έντονη κάποιες φορές. Θα ήθελα να έχω κοντά μου μερικούς πολύ αγαπημένους ανθρώπους αλλά έχω δεχτεί ότι κάθε επιλογή στη ζωή συνεπάγεται και παράπλευρες απώλειες και ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα αλλά πρέπει να θέτουμε συνειδητά προτεραιότητες. Παρόλα αυτά, το αίσθημα της μοναξιάς είναι κατά καιρούς δημιουργικό γιατί ανακαλύπτουμε τρόπους να έρθουμε σε επαφή με τους αγαπημένους μας ανθρώπους όταν το έχουμε ουσιαστική ανάγκη και όχι επειδή μας έχει γίνει συνήθεια. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βοηθούν σε αυτό αρκετά αν και δεν αναπληρώνουν την ανθρώπινη επαφή.
- Έχεις φίλους από όλα τα κράτη που επισκέφτηκες;
Η φιλία είναι για τη ζωή μου κάτι -κυριολεκτικά- ιερό και τα τελευταία χρόνια νιώθω τυχερή που έχω έρθει κοντά με κάποιους ανθρώπους από το παρελθόν που λόγω των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων είχα χάσει αλλά τους ξαναβρήκα και νιώθω πολύ όμορφα με αυτό.
Το επάγγελμα μου δημιουργεί σχέσεις ζωής με την έννοια ότι όταν εργάζεσαι με μία ομάδα ανθρώπων και ξεπερνάς τα όρια των αντοχών σου για μεγάλο χρονικό διάστημα, προκειμένου να φέρεις εις πέρας ένα αθλητικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας. Οι ώρες αυτές είναι ώρες που εμπνέουν ποικίλα συναισθήματα, όπως ομαδικότητα, σύμπνοια, πολύ μεγάλη δόση χιούμορ και συναισθηματικό δέσιμο.
Μετά το τέλος κάθε ολυμπιάδας έχουμε τόσες όμορφες ιστορίες να θυμόμαστε που μας δένουν για μία ολόκληρη ζωή. Θα μου μείνει αξέχαστο το ταμπλό με τις φωτογραφίες που μου ετοίμασε η ομάδα μου στο Μπακού το 2017 έχοντας προσθέσει όλες τις υπέροχες και δύσκολες στιγμές της προετοιμασίας πριν τους αγώνες με ένα μήνυμα στο κέντρο που έλεγε «Σε αγαπούμε Αλεξάνδρα».
- Με ποιο λαό ταιριάζεις πιο πολύ;
Νομίζω ότι η ιταλική κουλτούρα μου ταιριάζει απόλυτα. Στη Ρώμη νιώθω σαν να είμαι στο σπίτι μου. Μία τόσο όμορφη πόλη γεμάτη ιστορία, πολιτισμό, ευχάριστους ανθρώπους, υψηλή αισθητική, που δεν σταματάει να μου προσφέρει θετική ενέργεια και να με εκπλήσσει ευχάριστα καθημερινά.
Έχω δει τη Ρώμη σε διαφορετικές ώρες της ημέρας και είναι ίσως η μοναδική πόλη στον πλανήτη που έχει τόσο μοναδική ομορφιά όλες τις ώρες της ημέρας. Αν μπορούσα να της δώσω ανθρώπινη μορφή θα την χαρακτήριζα ως μία γυναίκα πολύ αισθησιακή, με διαπεραστικό βλέμμα, χαμογελαστή, όμορφη, μελαχρινή με πράσινα μάτια ντυμένη με ένα πολύχρωμο αέρινο φόρεμα που η αύρα της μαγεύει τους πάντες.
- Ποια θα μπορούσε να είναι σήμερα στη χώρα μας μία ικανοποιητική θέση για εσένα μετά από τόση εμπειρία;
Κάποια στιγμή, θεωρώ ότι θα υπάρξει ανάπτυξη στην Ελλάδα και θα δημιουργηθούν έργα υποδομής προκειμένου να αναλάβουν δράση Έλληνες με μία παγκόσμια κουλτούρα και αισθητική και θα ήθελα να πάρω μέρος σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Οτιδήποτε έχει όραμα και απαιτεί κοινωνική συσπείρωση -όπως η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας- με ελκύει ιδιαίτερα και με κινητοποιεί να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό.
Πέραν αυτού θα ήθελα σε κάποια στιγμή της ζωής μου να μου δοθεί η δυνατότητα να διδάξω σε νέους επαγγελματίες πώς να εμπνέονται καθημερινά από μικρά ερεθίσματα, πώς να ονειρεύονται και να βάζουν στόχους και πώς να παρατηρούν τη ζωή τους και να επιλέγουν εκείνοι και όχι οι άλλοι για αυτούς. Πιστεύω ότι έχουμε όλοι την δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας αρκεί να ξέρουμε ξεκάθαρα ποια είναι αυτά και να καταστρώσουμε βήμα βήμα το σχέδιο υλοποίησής τους.
- Ποια είναι τα όνειρά σου;
Όλοι μας έχουμε έρθει σε αυτό τον κόσμο με ένα συγκεκριμένο σκοπό και προκειμένου να πούμε μία πολύ όμορφη ιστορία. Το μεγαλύτερό μου όνειρο είναι μία ισορροπημένη προσωπική και επαγγελματική ζωή. Είναι κάτι που για πολλούς είναι δεδομένο αλλά για μένα δεν υπήρξε ποτέ τα τελευταία 20 χρόνια καθώς η ζωή μου είχε πολλές ανατροπές και δεν κατόρθωσα έως σήμερα να το πραγματοποιήσω.
- Ποιοι είναι οι στόχοι σου;
Πολύ μου αρέσει αυτή η ερώτηση. Λίγες ημέρες πριν από το τέλος του χρόνου κάθισα παρέα με μία φίλη μου και καταγράψαμε τους στόχους της νέας χρονιάς που μόλις ξεκίνησε. Βασικός μου στόχος είναι να είμαι υγιής και γεμάτη ενέργεια κάτι το οποίο επιτυγχάνεται με θετική σκέψη, πολύ χαμόγελο, αισιοδοξία, υγιεινή διατροφή και γυμναστική.
Ένας ουσιαστικός στόχος είναι να επιλέγω ανθρώπους γύρω μου με αγάπη και εκτίμηση για τη ζωή και τα δώρα που μας προσφέρει καθημερινά γιατί η ενέργεια τους είναι ζωτικής σημασίας για την εξέλιξή μου. Μεγαλύτερος στόχος από όλους είναι να εκτιμώ το καθετί που έρχεται στη ζωή μου -εμπόδιο ή μεγάλη χαρά- και να αντιλαμβάνομαι τα αποτελέσματά του στην δημιουργία αυτής της όμορφης πορείας της ζωής. Τέλος, μεγάλος στόχος είναι να διαβάσω όσο το δυνατόν περισσότερες βιογραφίες ανθρώπων με όραμα και μανία με την τελειότητα. Αντλώ εκπληκτική έμπνευση από το διάβασμα.
- Στην Ιταλία τι ετοιμάζεις;
Στην Ιταλία μετακόμισα τον Οκτώβριο του 2017 προκειμένου να εκπληρώσω ένα όνειρο μου που ήταν να σπουδάσω Luxury & Fashion Management με απώτερο στόχο να μεταπηδήσω επαγγελματικά σε αυτόν τον τομέα στην Ιταλία και να ζήσω μόνιμα σε αυτή την υπέροχη πόλη μαζί με τον Ιταλό σύντροφό μου ο οποίος έχει γεννηθεί και ζει εδώ.
Τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της κινητοποίησης άρχισαν να φαίνονται ήδη, καθώς οι καθηγητές μου με στήριξαν πολύ και η καθηγήτριά μου Fabiola Cinque μου ζήτησε να αρθρογραφώ πάνω στον τομέα της μόδας στη Ρώμη. Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά την εβδομάδα Haute Couture Altaroma 2018 ως ανταποκρίτρια. Μέσα από τις σπουδές μου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πρωτοπόρους στον χώρο της ιταλικής μόδας όπως την Anna Fendi.
Ταυτόχρονα είμαι στη διαδικασία συζητήσεων για την ανάληψη μίας ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας πρότασης συνεργασίας στον ίδιο τομέα. Παράλληλα, εργάζομαι ως σύμβουλος για μία ακόμη Ολυμπιακού-τύπου διοργάνωση και το 2018 θα ταξιδέψω αρκετά προκειμένου να κρατήσω μία ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή.
- Τι θυσίες απαιτεί η διεθνής καριέρα;
Στη δική μου ζωή πολλά αεροπορικά μίλια και λίγο ύπνο! Έχω ταξιδέψει πολύ προκειμένου να συναντήσω τους αγαπημένους μου ανθρώπους σε διάφορα μέρη του πλανήτη, προκειμένου να βρεθώ σε στιγμές-ορόσημα για τη ζωή τους και κάποιες φορές προκειμένου να τους συμπαρασταθώ. Η αγάπη και ο έρωτας είναι συναισθήματα που με κινητοποιούν και με κάνουν να υποβαθμίζω τα εκάστοτε εμπόδια και να εκμηδενίζω τις χιλιομετρικές αποστάσεις.
Όταν ξεκίνησε η καριέρα μου στο εξωτερικό μου έλειπε η Ελλάδα και οι βόλτες μου στο κέντρο της Αθήνας απολαμβάνοντας ένα κουλούρι στο χέρι, καθώς και τα ξέγνοιαστα ηλιόλουστα καλοκαίρια που κάθομαι με τους φίλους μου στην θάλασσα και ονειροπολούμε, ανταλλάσσουμε εμπειρίες ζωής και στόχους παρέα με ένα ποτήρι κρασί και μία χωριάτικη σαλάτα. Πλέον, εκπαιδεύτηκα να απολαμβάνω όπου πηγαίνω τη μοναδικότητα της κάθε πόλης και τις ομορφιές της και να ζω το παρόν.
- Η οικογένεια είναι στα σχέδια σου;
Η οικογένεια ορίζεται για τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά. Η πληρότητα που νιώθω με τον σύντροφό μου αυτή τη στιγμή είναι το ιδανικό πρότυπο οικογένειας που επιθυμώ. Νιώθω η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο που αυτός ο άνθρωπος ήρθε στη ζωή μου και η αγάπη του σε συνδυασμό με την καλοσύνη του και την συναισθηματική του γενναιοδωρία με συνεπαίρνουν καθημερινά. Γελάμε πολύ, περνάμε πολύ όμορφες στιγμές με φίλους και τον νιώθω δίπλα μου όπου και αν βρεθώ. Υπάρχει μεγάλος σεβασμός μεταξύ μας και νιώθω μία σπάνια και πρωτόγνωρη πληρότητα.
- Έχεις κάνει θυσίες για τη δουλειά σου;
Αν πω πως δεν έχω κάνει θα ψεύδομαι απέναντι στον εαυτό μου. Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου και σε στιγμές που έπρεπε να επιλέξω να θυσιάσω μία συντροφική σχέση για μία επαγγελματική πρόταση στο εξωτερικό μου στοίχισε και πόνεσα πολύ. Εκ των υστέρων όμως, θεωρώ ότι στις εκάστοτε στιγμές πήρα την σωστή απόφαση.
- Για πιο πράγμα μετανιώνεις;
Για πολλά χρόνια υπέφερα από μία σκέψη…ότι μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του πατέρα μου δεν του είχα πει πόσο πολύ τον αγαπούσα και δεν τον είχα πάρει μία τρυφερή αγκαλιά. Το μάθημα που πήρα από αυτό ήταν να προσπαθώ καθημερινά όλο και περισσότερο να εκφράζω τα συναισθήματά μου στην οικογένειά μου και στους ανθρώπους που αγαπώ κάτι το οποίο λόγω της εσωστρέφειας που με διακατέχει μου είναι ακόμα δύσκολο.
- Για ποιο είσαι πιο υπερήφανη;
Είμαι πολύ περήφανη για τις σπουδές μου, για τη σύμπνοια και την αγάπη που κυριαρχεί στην οικογένεια που μεγάλωσα καθώς και για το γεγονός ότι μέσα από τη σκληρή δουλειά, την πειθαρχία και την αφοσίωση σε οτιδήποτε κάνω, έχω φέρει πολύ όμορφα αποτελέσματα σε όλους τους τομείς της ζωής μου.
Τέλος, νιώθω πολύ περήφανη για τη συντροφική σχέση που έχω αυτή τη στιγμή. Είμαι ευγνώμων που η ζωή μου έφερε έναν υπέροχο άνθρωπο, ένα καταπληκτικό επιστήμονα και ένα αξιοπρεπή και ειλικρινή άνδρα.
- Τι θα άλλαζες επάνω σου;
Μετά από αρκετή αυτογνωσία μπορώ να πω ότι αγαπώ το σώμα μου και του φέρομαι με σεβασμό αφήνοντας τον χρόνο να περάσει όσο το δυνατόν πιο ομαλά. Αν θα ήθελα κάτι να αλλάξω θα ήταν τα πόδια μου γιατί είναι ιδιαίτερα μυώδη λόγω του αθλητισμού και από μικρή τα βλέπω ως το λιγότερο θηλυκό σημείο του σώματός μου.
- Είσαι εργασιομανής;
Εδώ θα χαμογελάσω γιατί είναι αυτονόητη η απάντηση σε αυτή την ερώτηση από τις παραπάνω ερωτήσεις που έχω ήδη απαντήσει. Ναι, είναι γεγονός ότι αντλώ πολύ μεγάλη ενέργεια από την δουλειά μου, αλλά πλέον ομολογώ ότι και η προσωπική μου ζωή με γεμίζει με ευτυχία και πληρότητα ανάλογης σπουδαιότητας. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου όμως ως μη εργαζόμενη. Είναι μία συναισθηματική πληρότητα που δεν έχει υποκατάστατα, κατά τη γνώμη μου.
- Χάνει η Ελλάδα τα παιδιά της;
Είναι μία ιδιαίτερα σύνθετη ερώτηση και απαιτεί μία ακόμη πιο σύνθετη απάντηση. Το βρίσκω ρομαντικό να σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο. Η πλειονότητα των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό θέλω να πιστεύω ότι το κάνουν από επιλογή και όχι από υποχρέωση ή γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να τους απορροφήσει.
Ως λαός εκτιμώ ότι είμαστε πολύ ανθεκτικοί στην αλλαγή και θέτουμε υψηλούς στόχους και επικροτώ την ιδέα οι νέοι άνθρωποι να φεύγουν στο εξωτερικό και να γνωρίζουν τον πλανήτη. Δεν είναι τόσο εύκολο αλλά μέσα από την δυσκολία γινόμαστε πιο δυνατοί και δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε τόσους Έλληνες διακεκριμένους επιστήμονες στο εξωτερικό.
Το Ελληνικό DNA είναι σπάνιο και περιέχει μεγάλη γενναιότητα. Οι Έλληνες που αντέχουν και επιβιώνουν στο εξωτερικό με αξιοπρέπεια μόνο καλό μπορούν να προσφέρουν στην εικόνα της χώρας μας και να απογειώσουν το προφίλ της σε όλο τον πλανήτη. Ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουμε μεγάλη ανάγκη το rebranding Greece το οποίο επιτυγχάνεται μόνο μέσα από όμορφες ιστορίες Ελληνικής επιτυχίας σε όλους τους τομείς.
- Αν είχες μόνο μία ευχή ποια θα ήταν αυτή;
Η ευχή μου είναι μία… θέλω ειρήνη σε αυτόν τον πλανήτη. Με εξοργίζει ότι συζητάμε πίσω από τεράστια οβάλ γραφεία για το «θέμα των προσφύγων» που είναι το θλιβερό αποτέλεσμα και δεν ασχολούμαστε με την αιτία του προσφυγικού που είναι οι πόλεμοι που στόχο έχουν την υπερίσχυση και την επιβολή του ενός κράτους πάνω στην οικονομία των υπολοίπων. Αν δεν υπήρχαν οι πόλεμοι και η τρομοκρατία οι άνθρωποι θα ζούσαν και θα επιβίωναν στις χώρες που γεννήθηκαν και δεν θα προσπαθούσαν να ξεφύγουν από αυτές.