«Στο βιβλίο βρίσκονται συγγραφείς –κυρίως φιλόσοφοι– που αγαπώ και που με βοηθούν να περάσω καλά τη μέρα μου, τώρα που, πολλοί, τους οποίους δεν αγαπώ, φροντίζουν να την καταστρέψουν με μια ανεξήγητη μανία, λες και τους έχω κάνει το μεγαλύτερο κακό. Ποτέ δεν ξέρεις πώς να σταθείς απέναντί τους. Άλλοτε νομίζεις ότι μπορείς να τους πολεμήσεις, άλλοτε ότι πρέπει να τους αγνοήσεις και ζητάς βοήθεια από τους νεκρούς μήπως και καταφέρεις να τα βγάλεις πέρα με τους ζωντανούς. Μπορούμε άραγε να αγαπήσουμε τους ζωντανούς σαν να ήταν νεκροί; Θέλω να πω, χωρίς να περιμένουμε τίποτα απ’αυτούς; Ποιός ξέρει. Ίσως το τίμημα είναι μεγάλο, αλλά τελικά μπορεί να αξίζει τον κόπο».
Αυτά έγραφε ο δάσκαλός μου, Γεράσιμος Βώκος, το 2011, στον πρόλογο του βιβλίου «Επιφυλλίδες: Πολιτική και φιλοσοφία», μία επιλογή από τις επιφυλλίδες-αφηγήσεις του στο Βήμα, όπου αρθρογραφούσε συστηματικά για πάνω από μία 15ετία, χωρίς να γνωρίζει ότι οχτώ έτη μετά, και ένα μήνα μετά από την εκδημία του, ο λόγος του θα αντηχεί πιο επίκαιρος από ποτέ.
Πριν από χρόνια είχα σταματήσει να μελετώ φιλοσοφία για τον ίδιο λόγο που σκέφτομαι τώρα να αρχίσω να διαβάζω ξανά: διότι με απομάκρυνε από τους ανθρώπους. Αν όμως στις διαπροσωπικές σχέσεις το στοίχημα είναι να αγαπούμε τους ζωντανούς σαν νεκρούς, δίχως δηλαδή να προσμένουμε τίποτα, στις πολιτικές σχέσεις ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Οφείλουμε να ψηφίζουμε, να εκλέγουμε εκείνους από τους οποίους έχουμε κάτι να προσμένουμε, με κριτήριο το προσωπικό τους παράδειγμα και παρακαταθήκη, που έχουν καταθέσει κατά την προσωπική τους διαδρομή.
Με τον πρέσβη επί τιμή Αλέξανδρο Μαλλιά, δεν έχουμε συνυπηρετήσει στα Τίρανα, όπως πολλοί με ρωτούν και ακόμη περισσότεροι υποθέτουν. Η αλήθεια είναι ότι υπηρετήσαμε στην αλβανική πρωτεύουσα με μία 15ετία διαφορά (1999-2000 εκείνος, 2015-2018 η ίδια). Παρά ταύτα, τα προβλήματα που ταλανίζουν την Εθνική Ελληνική Μειονότητα παραμένουν τα ίδια, οι προκλήσεις και οι εκκρεμότητες των ελληνο-αλβανικών σχέσεων διαιωνίζονται. Μήτε γνωριζόμασταν προσωπικά. Γνωριστήκαμε μέσω των γραπτών μας. Ο ένας αναγνώρισε στη γραφή του άλλου το ταξίδι που λέγεται Αλβανία, την πατρίδα που λέγεται Εθνική Ελληνική Μειονότητα στη Χειμάρρα, το Αργυρόκαστρο, τους Αγίους Σαράντα, την Κορυτσά, τη Φοινίκη.
Με τους τόπους μας δένουν οι άνθρωποι, και οι τόποι μας δένουν πάλι με άλλους ανθρώπους. Με τους ελαιώνες και τα ακροθαλάσσια των Δρυμάδων, τον Βούρκο, το Κάστρο και τη Δερβιτσάνη με έδεσαν οι άνθρωποι τους, οι γηγενείς Έλληνες που διαβιούν επί αιώνες στην Άπειρο Γαία, και όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, οι τόποι αυτοί με έδεσαν πάλι με άλλους Ελλαδίτες που αγωνιούν για «τα παιδιά πέρα από τα σύνορα».
Στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου, ας δείξουμε εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που βλέποντας την απόγνωση των πολιτών και το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η πατρίδα μας, θέτουν τον εαυτό τους, το ήθος, τη γνώση, την πείρα τους στην υπηρεσία της Ελλάδος και της Ευρώπης. Εις εξ αυτών, είναι ο πρέσβης Αλέξανδρος Μαλλιάς, το όνομα του οποίου συμπεριλαμβάνεται στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.