Στις πρόσφατες ουγγρικές εκλογές, αναδεικνύεται εναργέστερα ένα νέο πολιτικό πεδίο για την Ευρώπη. Στην επανεκλογή Ορμπάν, όπως αντίστοιχα συνέβη στην Ιταλία με το κίνημα των πέντε αστέρων, στην Γαλλία με τον Μακρόν, στην Αυστρία και σε πολλές άλλες πρόσφατες εκλογικές διαδικασίες σε ολόκληρη την Γηραιά Ήπειρο, αλλά και το ίδιο το BREXIT, διαπιστώνεται η ανάδυση του δυνητικά κυρίαρχου πολιτικού λόγου, σε όλες τις χώρες.
Η Αριστερά και η σοσιαλδημοκρατία βρίσκονται πλέον σε ελεύθερη εκλογική πτώση, συμπαρασύροντας μαζί της και τα κλασσικά, συστημικά λαικά- κεντροδεξιά κόμματα. Οι αναδυόμενες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες ετεροπροσδιορίζονται ως δεξιές, αλλά οι ίδιες επιθυμούν να προσδιορίζονται ως αντισυστημικές και δημοκρατικές, βασίζουν την δυναμική τους σε κυρίαρχα πολιτικά προτάγματα.
Αντιτάσσονται, στις μονοπωλιακές οικονομικές πολιτικές της Ε.Ε., στην αντιδημοκρατική λειτουργία της ως προς την λήψη των αποφάσεων, στις πολιτικές της λιτότητας, στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας, στην άκριτη εκχώρηση εθνικών αρμοδιοτήτων στην Ε.Ε. και την αποτροπή της αθρόας και ανέλεγκτης μετανάστευσης.
Τουναντίον, προκρίνονται οι εθνικές πολιτικές, οι οποίες προστατεύουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις από τους αδηφάγους Ευρωπαίους Ολιγάρχες, επιδιώκουν την δίκαιη ανάπτυξη για ολόκληρη την κοινωνία, προστατεύουν τα κοινωνικά κεκτημένα και το κράτος δικαίου και επιθυμούν την ελεγχόμενη μετανάστευση η οποία υπηρετεί πρωτίστως, τα εθνικά κοινωνικά συμφέροντα.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη, εξοβελίζονται τα συστημικά κόμματα, τα οποία αναπαράγουν τον ξύλινο συστημικό πολιτικό λόγο και καταποντίζονται ταυτόχρονα, όλες οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις.
Η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική πολιτική σκηνή, όπως και των ΑΝΕΛ και πολλών άλλων πολιτικών δυνάμεων , οι οποίες αναδείχτηκαν την τελευταία δεκαετία στην χώρα μας, αντικαθρεφτίζουν αυτές ακριβώς τις διεργασίες, οι οποίες συντελούνται επίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Όσοι προσπαθήσουν να αναλύσουν πολιτικά, αυτές τις κοινωνικές διεργασίες, με βάση τους κλασσικούς πολιτικούς όρους της Αριστεράς και της Δεξιάς, θα οδηγηθεί σε λανθασμένα αποτελέσματα.
Ούτε όλοι όσοι έχουν ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστεροί, ούτε τους ΑΝΕΛ ακροδεξιοί, ούτε ναζιστές όσοι ψήφισαν την Χρυσή Αυγή, αλλά εκφράστηκαν κυρίως, οι κοινωνικές αντισυστημικές προσδοκίες, για μεγάλες συστημικές τομές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ στην δεκαετία του 1970 εξέφρασε τον πιο πειστικό, αλλά ταυτόχρονα ηπιότερο αντισυστημικό λόγο και αναδείχτηκε σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Εάν ανταποκρίνεται σε αυτές τις προσδοκίες και σε ποιό βαθμό, μέλλει να διαφανεί στο εγγύς μέλλον.
Η πιθανή απογοήτευση όμως και η διάψευση των κοινωνικών προσδοκιών, δεν θα οδηγήσει τους ψηφοφόρους να επιστρέψουν στις αγκαλιές των παραδοσιακών συστημικών κομμάτων, όπως μπορεί κάποιοι να ελπίζουν, αλλά θα ριζοσπαστικοποιήσει ακόμη περισσότερο το εκλογικό σώμα.
Προκειμένου να προσεγγισθούν πληρέστερα οι επιγενόμενες κοινωνικές διεργασίες, θα πρέπει να συνυπολογισθούν οι αναμενόμενες επιδράσεις, από τις εφαρμοσμένες οικονομικές πολιτικές και τα διογκούμενα οικονομικά βάρη, τα οποία θα εντείνουν τα κοινωνικά προβλήματα.
Επίσης, ας μην υποτιμάται πλέον άλλο, η αυξανόμενη εκλογική αποχή, διότι λειτουργεί ως βόμβα στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος, η οποία θα είναι έτοιμη να εκραγεί, αρκεί να την πυροδοτήσει ο κατάλληλος ριζοσπαστικός ηγέτης, την κατάλληλη στιγμή.
Ας επεξεργαστούν λοιπόν, τα επιτελεία των συστημικών κομματικών σχηματισμών, προσεχτικότερα τις κοινωνικές ζυμώσεις, οι οποίες διενεργούνται σε ολόκληρη την Ευρώπη, εάν δεν θέλουν να βρεθούν ενώπιον των δυσμενέστερων σεναρίων.
Ολόκληρο το Ευρωπαϊκό πολιτικό οικοδόμημα τρίζει, και οι κοινωνίες εμπιστεύονται πλέον εκείνες τις δυνάμεις, οι οποίες θα τους διασφαλίζουν ευημερία, πρόοδο και ασφάλεια, αντιτιθέμενες στις ολιγαρχικές δυνάμεις, οι οποίες οδηγούν την Ευρώπη σε νέο Μεσαίωνα!