Αν γινόταν γνωστή η αφανής ανατομική δυσπλασία, στην οποία σύγχρονες ιατρικές μελέτες αποδίδουν την ατεκνία της Αμαλίας, η πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας θα θεωρείτο τέρας, ένα φρικιό, ένας κακός οιωνός για τη λαμπρή επανεκκίνηση του ελληνισμού.
Αν δεν ήταν βασίλισσα, θα γινόταν ίσως αντικείμενο μελέτης σε μάθημα ανατομίας ή νούμερο σε τσίρκο. Αν ήταν φυτό, σίγουρα θα την ονόμαζαν Αmalia melancholia. Η ίδια ευχήθηκε να της δώσει η ιστορία τον τίτλο της βασίλισσας των φοινίκων.
Λάτρευε τις ουασιγκτώνιες, τα φοινικοειδή που στόλισαν πρόσφατα την οδό Πανεπιστημίου. Της θύμιζαν ελληνικούς κίονες. Τις έφερε στην Ελλάδα για να ομορφύνει το μοναδικό παιδί που έκανε, τον σημερινό εθνικό κήπο.
Η washingtonia είναι το μοναδικό είδος φοίνικα που δεν προσβάλλεται από ασθένεια. Πεθαίνει από βαθιά γεράματα αφού συμπληρώσει τα 200 χρόνια ζωής.
Εξετάζοντας το φυσικό πρόσωπο Αμαλία, η Ζωή Χατζηαντωνίου, στη νέα της δουλειά, επιχειρεί μια ανατομία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και συνθέτει ένα οπτικοακουστικό έκθεμα φυσικής και πολιτικής ιστορίας.
Στη δική της Μετακίνηση 7, στην ιστοσελίδα του Δημοτικού Θέατρου Πειραιά, περιπλανιέται σε μέρη της Αθήνας με τα οποία είχε συνδεθεί η Αμαλία. Αναζητά να δει την πόλη με τα δικά της μάτια.
Σκέψεις της Αμαλίας, όπως τις έγραψε η ίδια σε επιστολές προς τον πατέρα της, αναδύονται συνειρμικά, ή και όχι.
Η φύση στην καρδιά της πόλης, με τη μορφή φυτών και ζώων, είναι εκεί για να μνημονεύει την αρχή, την αφετηρία, το παν.
Η Αμαλία των μαθητικών μας χρόνων, δεν είναι πια μια φτηνή γαλάζια φούστα από φόδρα κι ένα βυσσινί ζακετάκι με χρυσά σιρίτια.
Αποκτά υπόσταση, γίνεται σώμα, παίρνει μορφή. Έχει πρόσωπο, και δυο βουρκωμένα μάτια.
(Στο βίντεο ακούγονται αποσπάσματα από τις Ανέκδοτες επιστολές της Βασίλισσας Αμαλίας στον πατέρα της, 1836-1853, Βάνα και Μίχαελ Μπουσέ, Εκδόσεις Εστία)
Μετακίνηση 7: Κάνε τη διαδρομή που ονειρεύεσαι
Λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου, οι συνεργαζόμενοι με το ΔΘΠ δημιουργοί, μέσα σε μια ιδιάζουσα κατάσταση αναμονής και προετοιμασίας, βγαίνουν στην πόλη, συνομιλούν μαζί της και μοιράζονται μαζί μας την αγωνία του δημιουργικού μυαλού, που δεν αναπαύεται ποτέ.
Πώς αντιπαρέρχεται κανείς τα εμπόδια; Πώς συνεχίζει να δημιουργεί σε αυτήν την ιδιάζουσα συνθήκη που αποκλείει τα σύνολα, την ομαδική δουλειά και βασικά τη συνάθροιση για λόγους Τέχνης;