Η πρώτη και τελευταία φορά που συναντήσαμε τον Robert Burck ήταν στη Νέα Υόρκη εκείνο τον μακρινό Αύγουστο του 2001, έντεκα μέρες πριν την πτώση των δίδυμων πύργων και τα όσα τραγικά άλλαξαν τη ροή της ιστορίας.
Ήταν ένα ταξίδι ταλαιπωρίας έναν αξέχαστο Αύγουστο, έναν ανελέητο Αύγουστο με παρατεταμένο καύσωνα, υγρασία στα ύψη και απόλυτη άπνοια. Στους δρόμους δεν κυκλοφορούσε ψυχή παρά μόνο τρελοί,-εμείς- και τουρίστες, καθώς όλοι ή, τουλάχιστον, όσοι μπορούσαν, την είχαν ”κάνει” προς τα κοντινότερα θέρετρα.
Η άσφαλτος έλειωνε, το Σέντραλ Παρκ δεν πρόσφερε ούτε σκιά και το ιδανικό καταφύγιο ήταν τα πολυκαταστήματα. Αν προσθέσετε και ένα ξενοδοχείο με κλιματιστικό που σφύριζε σαν γεννήτρια, δίχως πρωινό, δίχως σέρβις, με τα αποτσίγαρα βουνό στο μπαλκόνι μας γιατί κανείς δεν καθάριζε και έξω από την πόρτα του γινόταν η πιο trash πιάτσα της πόλης αλλά, ήταν το ξενοδοχείο στο οποίο είχαν φιλοξενηθεί οι επιζώντες του Τιτανικού, ο Ντύλαν Τόμας είχε γράψει μερικούς από τους ωραιότερους στίχους του, ο Σιντ Βίσιους των Sex Pistols είχες σφάξει τη Νάνσυ, ο Μαρκ Τουέιν, ο Άρθουρ Μίλερ, ο Σαμ Σέπαρντ και χίλιοι δυο άλλοι στέγασαν το ταλέντο, την πρέζα, τη τρέλα και τις εμμονές τους.
Ενα ξενοδοχείο που από το 1884 που χτίστηκε δεν μπήκε καρφί στους τοίχους – καθότι διατηρητέο μνημείο - το CHELSEA HOTEL στους 23 δρόμους, με διαδρόμους και οροφές καλυμμένες από τα έργα των πιο φωτεινών μυαλών του 20ου αιώνα, τότε το απόλυτο χάος μέσα ήρθε και συνάντησε την κόλαση του Δάντη απέξω και το γλυκό ”έδεσε”.
Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό που επιλέξαμε συνειδητά και χρυσοπληρώσαμε, επιβεβαιώθηκε από τη μια η αφέλεια και η τυχοδιωκτική φύση μας αλλά από την άλλη, σήμερα, σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς της υστερίας, της ανθρωποφοβίας, της στέρησης και της μιζέριας, μας χάρισε μια μοναδική εμπειρία που αν δεν λατρεύαμε αυτή την πόλη θα θέλαμε πολύ να ξεχάσουμε. Η λατρεία για τη Νέα Υόρκη μαζί με την υπόσχεση να πηγαίνουμε εκεί κάθε δυο χρόνια βρέξει χιονίσει, μας οδήγησαν και εκείνο τον πνιγηρό Αύγουστο στο ”Μεγάλο Μήλο”.
Κι όπως περιδιαβαίναμε τες πλατείες και τις οδούς, φτάσαμε στον Ομφαλό της Γης, στην Times Square, όπου ένα ασυνήθιστα μεγάλο πλήθος ήταν συγκεντρωμένο γύρο από μια αλλόκοτη φιγούρα που έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Αυτός ήταν ο Robert Burck, 52 ετών σήμερα.
Γυμνός, φορώντας μόνο το λευκό σλιπ του, τις άσπρες μπότες και το κλασικό καπέλο τού καουμπόι γρήγορα έγινε το στάτους της περίφημης πλατείας με την επωνυμία The Naked Cowboy κερδίζοντας τον επιούσιο ποζάροντας, τραγουδώντας, και αυτοσχεδιάζοντας προς χάριν των κυριών με τις οποίες ήταν ιδιαίτερα φιλικός.
Εικοσιδύο χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση, ο Burck δεν έλλειψε ούτε μια μέρα από το πόστο του. Βρέξει χιονίσει, με κρύο ή με καύσωνα χωρίς τίποτα περισσότερο από το λευκό σλιπ, τις μπότες, το καπέλο και την κιθάρα, ο Γυμνός Καουμπόι, μετατράπηκε σε σύμβολο, έγινε εξώφυλλο του περιοδικού The New Yorker, έβαλε το 2012 υποψηφιότητα για την προεδρία των ΗΠΑ με το Tea Party, παντρεύτηκε δυο φορές αλλά δεν ξέχασε ποτέ το καθήκον του.
Ξαναθυμηθήκαμε τον Burck όταν είδαμε μια φωτογραφία του με το ίδιο κοστούμι, τέλη Γενάρη με αφορμή τη μεγάλη χιονοθύελλα που έπληξε τις ανατολικές ΗΠΑ, εγκλωβίζοντας εκατομμύρια Αμερικανούς στα σπίτια τους. Όλους πλην Burck. Έφτασε στην ώρα του από το Μπρονξ, ξεντύθηκε στο κοντινό πάρκινγκ, πήρε την κιθάρα του και μέσα σε μια κατάλευκη πλατεία που δεν κυκλοφορούσε ψυχή, άρχισε το τραγούδι. Σύμβολο ζωντανό της ανθεκτικότητας αυτής της μεγαλούπολης, αλλά και πρότυπο αφοσίωσης και δέσμευσης σ’ αυτό που ο ίδιος θεωρεί καθήκον . Να είναι πιστός στο ραντεβού του. Να είναι παρών.
Μπορεί ο COVID-19 να μηδένισε τα έσοδα του, μπορεί τα τελευταία δυο χρόνια να αναγκάζεται να ”τραβάει” χρήματα από το συνταξιοδοτικό του πρόγραμμα για να πληρώνει το νοίκι, αλλά η εικόνα του γυμνού performer στη μέση μιας χιονοστιβάδας έστειλε μηνύματα αισιοδοξίας στους έγκλειστους και τους άστεγους και επαναεπιβεβαίωσε την αγάπη του για την πόλη του.
Ελπίζουμε να ξαναπάμε σύντομα στη Νέα Υόρκη. Γνωρίζουμε πως θα δούμε μια άλλη Αμερική και μια άλλη πόλη που λίγο θα θυμίζει την παλιά αγάπη μας. Το μόνο για το οποίο είμαστε σίγουροι πως θα είναι απαράλλακτα ίδιο και στη θέση του, είναι ο Robert Burck.
Υ.Γ. Όχι, ο Burck δεν επιδοτήθηκε με 2000 δολάρια, ούτε σκέφτεται να κάνει αγωγή στο Δήμαρχο.
