Μια από τις πιο χαρακτηριστικές συνέπειες της εποχής που διανύουμε εκτός από τις οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις που φαντάζουν λίγο έως πολύ ως αυτονόητες, είναι η κατάρρευση του Λόγου και η επικράτηση ενός πέπλου λαϊκισμού σε σχεδόν όλες τις πτυχές του πολιτικού, κοινωνικού και κυρίως πολιτισμικού γίγνεσθαι.
Ένας λαϊκισμός με διττά χαρακτηριστικά. Ένας λαϊκισμός που έχει στον πυρήνα του είτε μια πρόσδεση σε έναν νεφελώδη προοδευτισμό που κονιορτοποιεί θεσμούς με ιστορική συνάφεια και κοινωνική αναφορά. Είτε έναν εθνολαϊκισμό που εξευτελίζει ιστορικές παρακαταθήκες, και θεσμούς που θεωρητικά έχει κληθεί να εκπροσωπήσει αυτοκλήτως αλλά και να προστατεύσει.
Τις επιπτώσεις του λαϊκισμού που εστιάζεται σε έναν αδιάκριτο λαϊκισμό, αν και εμπεριέχει στοιχεία ενός γραφικού ελιτισμού, χωρίς κανόνες και υποχρεώσεις αλλά μόνο δικαιώματα και απαιτήσεις τις βιώνουμε στην πατρίδα μας τα τελευταία πολλά χρόνια. Ένα λαϊκισμός που με πρόφαση υπαρκτές κοινωνικές και πολιτικές παθογένειες σπεκουλάρει και κατακρίνει μια ‘’κοινωνία οπισθοδρομική’’ που αδυνατεί να αντιληφθεί το βάθος της πολιτικής σκέψης και κατάρτισης των Ευρωπαίων διανοητών που στην καλύτερη των περιπτώσεων εκτονώνουν τον διανοητικό τους οίστρο στις καφετέριες πέριξ του Κολωνακίου στη χειρότερη δε περίπτωση αναλίσκονται σε αυτοδικαιωτικές αναφορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περί ‘’κοινωνικής καθυστέρησης και ‘’πρωτογονισμού’. Διανοητές με νηπιακού επιπέδου επιχειρήματα που βρίσκονται σε συνεχές σοκ συνειδητοποιώντας την καθυστέρηση της κοινωνίας μας και τις “Βαλκανικές τις αναφορές”.
Με αυτή την ρητορική ισοπεδώνει αξίες και αναφορές που έχουν θεσπίσει το συλλογικό μας υποσυνείδητο και βάζει στο ίδιο καλάθι τον κακό πολιτικό με τον καλό, τον κακό κληρικό που δεν έχει καμία σχέση με το Ευαγγέλιο και τις βαθιά ανατρεπτικές και κοινωνικά επαναστατικές διδαχές του, με τον αγωνιστή ιερέα που φυλά κοινωνικές Θερμοπύλες σε γειτονιές μαστιζόμενες από ανεργία, ανέχεια και φτώχεια.
Από την άλλη μεριά αρχίζουμε και βιώνουμε την επέλαση ενός κατ όνομα μόνο Πατριωτισμού, που στις ρίζες του είναι βαθιά αντί-πατριωτικός και λαϊκιστικός. Με αφορμή τις εξελίξεις στα ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής προσπαθεί να απαντήσει στις αγωνίες μιας σημαντικής μερίδας του πληθυσμού της χώρας μας, με αγοραίες ρητορικές και κυρίως διάμεσο της καλλιέργειας φόβου και αντιπρότασης, χωρίς αντιπρόταση και συγκεκριμένες σκέψεις πάνω στα υπαρκτά διλήμματα που αντιμετωπίζουμε ως Έθνος και ως κοινωνία. Ένα έθνος που δεν έχει ανάγκη από αυτόκλητους μακεδονομάχους αλλά προτάσεις και εθνική στρατηγική. Ένας λαϊκισμός που κάνει το αντίθετο από αυτό που θεωρητικά πρεσβεύει. Δίνει τροφή στον ψευδεπίγραφο “διαφωτισμένο” σκεπτικισμό στον οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως.
Σε αυτό το πλαίσιο η ανάγκη μιας διανόησης και κυρίως ενός πολιτικού συστήματος που θα υπερβεί αυτούς τους δυο λαϊκισμούς είναι κάτι πάρα παραπάνω από αναγκαίο αν όχι επείγον. Γιατί κοινωνία που δεν έχει λύσει τους λογαριασμούς τους με τους μύθους της δεν μπορεί να πορευτεί προς το μέλλον, δεν πάει μπροστά, δεν εξελίσσεται και κυρίως δεν αγαπάει αυτό που βλέπει στον καθρέφτη. Απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε πρόοδο.