Όταν ο Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας τον Μάιο του 2017, πολλοί στην Ευρώπη αισθάνθηκαν ότι ξεκινά μια νέα εποχή.
Μετά από χρόνια κρίσης, η Ευρώπη είχε τώρα έναν ηγέτη ο οποίος θα έκανε την ανατροπή. Ο νεαρός Γάλλος είχε δημιουργήσει ένα κόμμα με φλογερό όνομα (En Marche!) και οραματιζόταν την ανοικοδόμηση του ευρωπαϊκού σπιτιού. Αν η Ευρώπη φαίνεται συχνά ενοχλητική για πολλούς ηγέτες κρατών, ο Μακρόν κατέστησε σαφές ότι μια πιο ενωμένη Ευρώπη ήταν ο λόγος ύπαρξής του. Και το κατέστησε σαφές από τη βραδιά των γαλλικών εκλογών κιόλας. Σε μια άκρως συμβολική κίνηση επέλεξε την «Ωδή στην Χαρά» του Μπετόβεν για να τον συνοδεύσει μουσικά, καθώς περπατούσε από την αυλή του Ναπολέοντα ως το Λούβρο, όπου είχε στηθεί μια σκηνή για να απευθυνθεί στους οπαδούς του για την επινίκια ομιλία του.
Ο Εμανουέλ Μακρόν χρησιμοποίησε το μουσικό κομμάτι που από το 1985 χρησιμοποιείται ως ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να δείξει την πίστη του στην Ευρώπη.
Η Γαλλίδα σχολιάστρια Natalie Nougayrède, έγραφε την επόμενη μέρα στον Guardian: «Το πιο σημαντικό επίτευγμα είναι ότι ο Μακρόν κέρδισε με ένα ισχυρό φιλοευρωπαϊκό μήνυμα ελπίδας και μεταρρύθμισης, σε μια εποχή που η ίδια η λέξη Ευρώπη έχει γίνει σχεδόν συνώνυμο της απελπισίας».
Όντως, μια νέα μέρα ξεπρόβαλε στην Ευρώπη. Και ύστερα ήρθε η πραγματικότητα.
Οι τελευταίες ημέρες απεικονίζουν πολύ καθαρά τι έχει απομείνει από το όραμα του Μακρόν: όχι και πολλά. Είτε πρόκειται για το φόρο καυσίμων που θέλει να επιβάλλει στους Γάλλους, είτε για ψηφιακό φόρο της ΕΕ, είτε για προγραμματισμένες μεταρρυθμίσεις της ευρωζώνης, ο Γάλλος πρόεδρος πέτυχε ελάχιστα από όσα υποσχέθηκε.
Το γιατί συνέβη αυτό, λέει πολλά για την Ευρώπη και για έναν ξιπασμένο Γάλλο που μέθυσε από την εξουσία που του προσφέρθηκε, γράφει το Politico.
Οι λόγοι για την αποτυχία της επανάστασης του Μακρόν εντοπίζονται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι για να υλοποιήσει την ευρωπαϊκή ατζέντα του, θα έπρεπε πρώτα να δείξει ότι μπορούσε να μεταρρυθμίσει τη Γαλλία. Για χρόνια, το Βερολίνο παρακολουθούσε με αυξανόμενη απογοήτευση (που κόντευε να εξελιχθεί σε πανικό), τον Νικολά Σαρκοζί και τον Φρανσουά Ολάντ να μην μπορούν να προχωρήσουν σε σοβαρές μεταρρυθμίσεις, ενόψει της όλο και πιο δύσκολης οικονομικής κατάστασης της χώρας.
Ο Μακρόν ήξερε ότι για να πετύχει στην Ευρώπη, θα έπρεπε να κερδίσει τη Γερμανία και ο μόνος τρόπος για να το πετύχαινε αυτό ήταν να διορθώσει τα κακώς κείμενα της Γαλλίας.
Η απόρριψη των μεταρρυθμίσεων, που κορυφώθηκε εδώ και μερικές βδομάδες με την εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων», αφαίρεσε από τον Μακρόν την πολιτική νομιμότητα που απαιτείται για να επιβληθεί στην ευρωπαϊκή σκηνή.
Με λίγα λόγια, ένας Γάλλος ηγέτης με δημοτικότητα που κυμαίνεται γύρω στο 20%, δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει αξιόπιστα για τις στρεβλώσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής και τις νέες ρηξικέλευθες προτάσεις του, είτε αυτές αφορούν τον ευρωπαϊκό στρατό, είτε τη δημιουργία ενός υπουργείου οικονομικών της ευρωζώνης.
«Υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος για τον οποίο ο Μακρόν αποδεικνύεται λίγος» υποστηρίζει ο Jan Techau, διευθυντής του ευρωπαϊκού προγράμματος German Marshall Fund των ΗΠΑ.
«Δεν είναι ο πραγματικός Ευρωπαίος που ήθελε να πιστεύουμε ότι ήταν» δήλωσε ο Techau, ισχυριζόμενος ότι ο Μακρόν είναι ουσιαστικά ένας γκωλιστής που βάζει το γαλλικό εθνικό συμφέρον πάνω απ ’όλα. «Δεν είναι Ευρωπαίος για χάρη της Ευρώπης, αλλά για χάρη της Γαλλίας», προσθέτει.
Η πραγματικότητα έχει εκδηλωθεί σε πολλές πολιτικές αρένες, από τη διπλωματία και την άμυνα, μέχρι το εμπόριο.
Την περασμένη εβδομάδα, για παράδειγμα, το Παρίσι αντέδρασε με έντονη ενόχληση στην πρόταση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Όλαφ Σολτς ότι η Γαλλία πρέπει να προσφέρει τη μόνιμη έδρα της στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στην ΕΕ.
Όταν πρόκειται για την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, ειδικά τον ευρωπαϊκό στρατό, ο Μακρόν χάνεται μέσα σε τετριμμένες γενικότητες, δείχνοντας ότι μάλλον δεν ενδιαφέρεται πραγματικά
Ακόμα και στην τεχνητή νοημοσύνη, έναν τομέα όπου η Γαλλία και η Γερμανία έχουν δεσμευτεί να συνεργαστούν στενά για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικότερα τον ανταγωνισμό από την Κίνα και τις ΗΠΑ, φαίνεται ότι οι δύο πλευρές επιδιώκουν τους προσωπικούς τους στόχους.
Η αποτυχία του Μακρόν να ανταποκριθεί στις προσδοκίες έχει επιπτώσεις στο μέλλον της ΕΕ. Πολλοί είχαν εκφράσει την ελπίδα ότι όταν η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ εγκαταλείψει το αξίωμά της, ο Μακρόν θα ήταν αυτός που θα έπαιρνε τη θέση της ως de facto ηγέτης της ΕΕ. Μέχρι τώρα, αυτό το σενάριο μοιάζει να εξαϋλώνεται.
Πηγή: Politico