Κάθε μέρα και μία βόμβα διαφθοράς. Να αναγκάζονται οι πολίτες αυτής της χώρας να αισθάνονται ότι χωρίς λάδωμα και χωρίς εκβιασμούς που θα τους κάνουν, δεν μπορούν να προχωρήσουν την όποια δουλειά που νόμιμα δικαιούνται.
Αυτές τις μέρες το βασίλειο της διαφθοράς, στην πολεοδομία Ρόδου. Με το κερασάκι στη τούρτα να συλλαμβάνονται κάποιοι πακέτο, να οδηγούνται στην Δικαιοσύνη, να τους αφήνουν έστω και με περιοριστικούς όρους ελεύθερους να γυρίσουν σπίτι τους και να παρεμβαίνει ο Άρειος Πάγος και να ζητά έρευνα για αυτή την απόφαση.
Και μετά απορούν, όσοι σκοπίμως απορούν, γιατί στις δημοσκοπήσεις ένα συντριπτικό ποσοστό δεν εμπιστεύεται την Δικαιοσύνη, στην προκειμένη περίπτωση, βεβαίως, λόγω της υπόθεσης των Τεμπών. Αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο αυτή η έντονη αμφισβήτηση να επεκτείνεται σε πολλές ιστορίες, όπου ακόμα και για βιασμούς και για φόνους όπου κάποιοι αφήνονται ελεύθεροι. Με νόμους – παραθυράκια, που οι πολιτικοί έχουν φτιάξει και ψηφίσει στη Βουλή.
Ας μη γελιόμαστε. Η διαφθορά διαχέεται σε πολλά στρώματα του Δημοσίου, με τις Υπηρεσίες του οποίου οι Ελληνίδες και οι Έλληνες έχουν «λαβείν» στα αιτήματα τους, τα οποία όμως δε γίνονται αποδεκτά, αν δεν προστεθεί η λέξη «δούναι». Στα λατινικά «quid pro quo». Κάτι για κάτι. Φράση που πρωτοαποδόθηκε στον Πάπα χρησιμοποιώντας την εξουσία του για να αναγνωρίσει την εξουσία ενός ηγεμόνα που μπορούσε να συνεισφέρει γενναιόδωρα στην Καθολική Εκκλησία.
Είναι προφανές ότι στη ζωή μας διαχέονται πολλοί Πάπες και πολλές Πάπισσες. Πάντως όχι αυτές ή μάλλον αυτή για την οποία έγραψε μυθιστόρημα ο Εμμανουήλ Ροΐδης. Οπότε θα προτιμούσα να τους πω όλους μαζί, τρωκτικά. Τρωκτικά μέσα στη ζωή μας.
Και βεβαίως αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός ότι υπάρχουν Υπουργεία χωρίς δομημένη ή και μή θεσμοθετημένη την δική τους ξεχωριστή Υπηρεσία «Εσωτερικών υποθέσεων». Το ζητούσαν οι μνημονιακές μας υποχρεώσεις, αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε όπως έπρεπε. Ρωτήστε Υπουργούς, Πρωθυπουργούς, βουλευτές, κόμματα, γιατί αυτή η άρνηση.
Με λίγα λόγια, στην προκειμένη περίπτωση της Ρόδου, αν δεν έπεφτε κάποιο ανώνυμο γράμμα στα χέρια ενός έντιμου λειτουργού του Δημοσίου, Δεν θα έσκαγε αυτή η βρωμιά της εκεί Πολεοδομίας. Γιατί απλούστατα, για τους λόγους που αναφέρω στην προηγούμενη παράγραφο, κανένας «αδιάφθορος» δεν ήλεγχε, δεν υπήρχε εκ των έσω για να ελέγξει, αν το σύστημα εκεί είχε πλοκάμια διαφθοράς.
Και σε όποιον αυτές τις μέρες συζητώ για το θέμα της Ρόδου, η απάντηση είναι κλασσική. « Μόνο εκεί; Σε όλη την Ελλάδα τα ίδια πράγματα γίνονται. Και όχι μόνο στην πολεοδομία»
Οπότε ξαφνικά, έρχεται η κυβέρνηση διά του Πρωθυπουργού να μας αναγγέλλει ότι το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης φτιάχνει πλατφόρμα στην οποία μπορούν να μπαίνουν οι πολίτες και να καταγγέλλουν ή να βαθμολογούν (θετικά ή αρνητικά) τις υπηρεσίες που τους παρείχε το κράτος.
Με λίγα λόγια το κράτος δεν μπορεί να ελεγχθεί από αυτούς που το διοικούν, τα πολιτικά πρόσωπα, αυτά που ψηφίστηκαν σε κάλπες και περιμένουν την αξιολόγηση να γίνει από τους πολίτες που τους ψήφισαν. Πλήρης έλλειψη στο γνωστό «γνώθι σαυτόν». Η αρχαία φράση που ήταν γραμμένη στην είσοδο στο Μαντείο των Δελφών, για να προτρέψει τον επισκέπτη να γνωρίσει καλά τον εαυτό του.
Δεν διστάζω να πω ή μάλλον να γράψω, ότι αυτή η αναγγελία για την πλατφόρμα μοιάζει πολύ «επικοινωνιακή». Διότι αν ήθελε αυτή η κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση να λύσει το πρόβλημα των τρωκτικών, θα το είχε κάνει σε μιά νύχτα. Να απαλλαγούμε από τους αρουραίους που σαφώς είναι οι ελάχιστοι στο σύνολο των Δημοσιών Υπαλλήλων, για να μπορέσουν οι έντιμοι να λειτουργήσουν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Πάντως αν θέλει ο Πρωθυπουργός αυτής της κυβέρνησης και οι αρμόδιοι υπουργοί του να μας πείσουν, ότι πράγματι μέσω της πλατφόρμας αποφάσισαν να μας ξεκάνουν από τα τρωκτικά, ένας τρόπος υπάρχει. Εντατικός εσωτερικός έλεγχος και αξιολόγηση χωρίς προσωπικά ή κομματικά κριτήρια και χωρίς συνδικαλιστικές παρεμβάσεις. Αντέχουν να το κάνουν;