Θύμωσα πολύ και λυπήθηκα ακόμα περισσότερο. Με έπνιξαν οι λυγμοί, ανεξέλεγκτοι, βαθείς, σαν να ήταν δικοί μου άνθρωποι. Ή μήπως ήταν;
Δεν κατάφερα να δω ολόκληρο το video. Δεν το άντεξα. Ο 50χρονος γιος, συνεπικουρούμενος, αν όχι υποκινούμενος από τη νύφη, κακοποιεί τους ογδοντάχρονους γονείς στην Πεντέλη. Ο λόγος; Ζητάει χρήματα. Πετάει τη μάνα στο κρεβάτι σαν σακί, της φωνάζει «σκάσε», χειροδικεί, της κλείνει το στόμα, απειλεί ότι θα τους σκοτώσει. Ο δύσμοιρος πατέρας, με προφανή προβλήματα υγείας, πηγαίνει τρέμοντας στο παράθυρο και προσπαθεί να φωνάξει «βοήθεια». Με δυσκολία βγαίνει η φοβισμένη φωνή του. Κάτι έσπασε μέσα μου με κρότο. Πνίγομαι…
Και κάπου εδώ το video μπαίνει σε παύση για τρίτη φορά. Δεν αντέχω να συνεχίσω. Αλλά, πρέπει, που να πάρει η οργή, πρέπει!
Τέταρτη προσπάθεια. Θα καθίσεις, λέω, Χριστιάννα, και θα το δεις ολόκληρο! Κλάψε όσο θέλεις, σφίξε γροθιές, βρίσε, αλλά δεν θα αποστρέψεις το βλέμμα, δεν θα κλείσεις τ’ αυτιά! Θα δεις τι συμβαίνει στη διπλανή πόρτα, την ώρα που η κοινωνία κοιμάται ήσυχη. Την ώρα που η αστυνομία έχει επανειλημμένα ενημερωθεί για το θέμα -γιατί αυτή η κολώνια κρατάει δέκα χρόνια κι επισήμως από τον περασμένο Ιούνιο που έγιναν καταγγελίες – και περί άλλα τυρβάζει. Την ώρα που οι κοινωνικές υπηρεσίες δυσκολεύονται να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους. Την ώρα που όλοι εμείς τολμάμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Τελικά, το ηλικιωμένο ζευγάρι κατέληξε στο ΚΑΤ με ασθενοφόρο που κάλεσε το ίδιο, την περασμένη Κυριακή, μετά τον ξυλοδαρμό. Θα μπορούσε να είχε καταλήξει και στον τάφο. Εικόνες φρίκης με κολλάρα και επιδέσμους. Κραυγές απόγνωσης. Από τους ηλικιωμένους; Από μένα; Δεν ξέρω πια, όλα μπερδεύονται εντός μου.
Σπίτι ρημαγμένο από τον κανακάρη. Από τους σοβάδες στάζει η υγρασία ή μήπως είναι δάκρυα; Άδειαζε το ψυγείο τους, έκοψε τα τηλέφωνα, τους άφησε να παγώσουν μεσοχείμωνο. Κάθε θόρυβος στη σκάλα, τρόμος ότι θα μπει ο βασανιστής. Να γίνουν μικροί, να κρυφτούν στις γωνιές, εκεί που στοιβάζεται ο ίσκιος, να γίνουν αόρατοι! Αόρατοι από το όμαιμον.
Δεν θέλω να δω άλλο, δεν θέλω να ξέρω τίποτε άλλο. Μένος για το ανθρωποειδές. Αγανάκτηση για την ολιγωρία, για την ανοχή που έγινε συνενοχή. Κάποιος να πατήσει το off.
Ηλικιωμένοι παρατημένοι από τα παιδιά τους σε γηροκομεία-κολαστήρια. Γιος που σκοτώνει τη μάνα – πάλι για λεφτά – στη Θεσσαλονίκη, τη μάνα που επί δεκαεπτά χρόνια προσπαθούσε να κάνει παιδί. Ξυλοδαρμοί ανήμπορων γονέων, αδιαφορία, εγκατάλειψη, λεκτική κακοποίηση. Βασανιστήρια σε συνέχειες. Αναλγησία κατ’ εξακολούθηση. Ταινίες τρόμου για γερά νεύρα. Παραπληγική κοινωνία καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο. Παβλοφικά αντανακλαστικά για αδύναμους κι ανήμπορους. Γεροντάκια που σηκώνουν σταυρό στο λυκόφως της ζωής τους.
Χρειάζεται, άραγε, να υπενθυμίσω σ’ αυτά τα διεστραμμένα τέρατα, για τα οποία δεν θέλετε να ξέρετε τι εύχομαι – ναι, ναι ξέρω: δεν είμαι καθόλου καλή χριστιανή, μέρες που είναι! – τη γνωστή στους περισσότερους περίπτωση του Αινεία; Μπα, τα λόγια μου χάνω!
Ας είναι, όμως: μετά την άλωση και τη λεηλασία της Τροίας, οι Αχαιοί διεμήνυσαν στους εναπομείναντες αντιστεκόμενους Τρώες, ότι τους δέχονται «υπόσπονδους», δηλαδή, κατόπιν συμφωνίας, να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, παίρνοντας ο καθένας ό,τι μπορούσε να κουβαλήσει στα χέρια από την περιουσία του. Και ενώ όλοι οι άλλοι γέμισαν και πήραν σακιά με τιμαλφή και πολύτιμα αντικείμενα, ο Αινείας σήκωσε στους ώμους τον γέροντα και ανήμπορο πατέρα του, τον Αγχίση, και τον μετέφερε έξω από την πόλη. Τότε οι Αχαιοί, θαυμάζοντας την πράξη του αυτή, του επέτρεψαν να πάρει ελεύθερα και ό,τι άλλο ήθελε από τα υπάρχοντά του.
Αξίζει, επίσης, να αναφερθεί εδώ ένα παράδειγμα που μας δίνει η ίδια η φύση και συγκεκριμένα από το βασίλειο των ζώων, των πλασμάτων αυτών, δηλαδή, που έχουν την ατυχία να συνυπάρχουν με τον άνθρωπο στον ίδιο πλανήτη. Οι πανέμορφοι και άκακοι πελαργοί έχουν μια πολύ συγκινητική συνήθεια. Όταν οι γονείς γεράσουν και χάσουν τα φτερά τους και τις δυνάμεις τους, αφήνονται στη φροντίδα των νεότερων, οι οποίοι με περισσή στοργή τους συνδράμουν, τους ζεσταίνουν, βάζοντάς τους στη μέση, τους φέρνουν τροφή και τους βοηθούν να πετάξουν, αν χρειαστεί, στηρίζοντάς τους ένας από τη μια μεριά κι ένας από την άλλη.
Έτσι, λοιπόν, καθιερώθηκε ο όρος «αντιπελάργηση», που σημαίνει την ανταπόδοση από το παιδί στους ηλικιωμένους γονείς των παροχών που δέχτηκε κατά την ανατροφή του. Πρόκειται, εν ολίγοις, για αντιδωρεά.
Το φαινόμενο της αντιπελάργησης περιγράφει πολύ γλαφυρά ο Μέγας Βασίλειος στον 8ο Λόγο (Ομιλία) του στην «Εξαήμερο». Ωστόσο, και στην αρχαιότητα συναντάμε τον «Πελαργικό» νόμο που αφορούσε την υποχρέωση παροχής φροντίδας των παιδιών προς τους γονείς, ενώ «αντιπελάργησις» λεγόταν η ανταπόδοση των τροφείων από τα παιδιά στους γεννήτορες.
Και για να επιστρέψουμε στον 50χρονο κατ’ επίφαση γιο, το βράδυ της 6ης Απριλίου, έβαλε φωτιά στο σπίτι των γονιών για να τους τρομάξει ή για να τους κάψει ζωντανούς, παρουσία και ανήλικων παιδιών. Η φωτιά έσβησε, το επεισόδιο της σειράς διακόπηκε απότομα. Κρατείστε την αγωνία σας μέχρι το επόμενο…
Εν κατακλείδι, είναι άπειρες οι φορές που τα βραδυφλεγή αντανακλαστικά της Δικαιοσύνης έχουν αποβεί μοιραία. Δεν ωφελεί να κλαίμε και να οδυρόμαστε πάνω σε νωπούς τάφους, σκοπός είναι να προστατεύουμε τη ζωή, αλλά και την ευζωία, πριν να είναι αργά. Σκεφτείτε μόνο πόσα εγκλήματα θα είχαν προληφθεί και πόσες κακοποιήσεις θα είχαν σταματήσει αν το κράτος ήταν σε εγρήγορση, αντί να καθεύδει μακαρίως, μπερδεμένο στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, της μετατόπισης ευθυνών και της αδιαφορίας. Συμφωνείτε κύριοι εισαγγελείς; Αν ναι, σπεύσατε! Αν όχι, αλλάξτε επάγγελμα!
Update: Στις 7 Απριλίου διατάχθηκε επιτέλους προκαταρκτική εξέταση από τον εισαγγελέα. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ!
***
Της Χριστιάννας Λούπα