Σε πρόσφατο άρθρο στους New York Times με τίτλο ″Στη Συρία, μια άσχημη ειρήνη είναι καλύτερη από τον πόλεμο” ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμυ Κάρτερ μιλάει για την ανάγκη αλλαγής της στρατηγικής της Ουάσιγκτον στη συριακή κρίση και το άνοιγμα προς το καθεστώς Άσαντ και πάλι ως την καλύτερη επιλογή για τη Συρία, την ευρύτερη περιοχή και την Αμερική. Το άρθρο αυτό προσπαθεί ρητά να επανεισάγει το καθεστώς Άσαντ ως την καλύτερη υπάρχουσα φόρμουλα με έναν τρόπο που προκαλεί ναυτία και προτείνει πρακτικά βήματα γι’αυτήν την στρατηγική στα οποία πρέπει να απαντήσουμε γιατί η ιστορία δεν ξεχνά.
Κατ’αρχήν, ο κ. Κάρτερ θα πρέπει να θυμηθεί ότι η έναρξη της επανάστασης στη Συρία έγινε από την καταπιεσμένη από ένα από τα χειρότερα καθεστώτα της ιστορίας νεολαία της χώρας. Αυτοί οι νέοι άνδρες και γυναίκες δεν πήραν την άδεια της Ουάσιγκτον, όταν φώναζαν ”Ελευθερία - Ελευθερία” στη Χομς, στη Δαμασκό και στο Ιντλίμπ, ούτε ζήτησαν την βοήθειά της, ούτε την παρέμβαση των πρακτόρων της ή των δυνάμεών της. Ξέρουν τι συμβαίνει στις φυλακές του Άσαντ και στα κελιά της Ασφάλειας περισσότερο από εκείνον και την κυβέρνησή του, και ως εκ τούτου η επιλογή της συνέχισης της επανάστασης ή όχι είναι στα χέρια των ανδρών και των γυναικών της Συρίας και όχι της Ουάσιγκτον ή της Μόσχας ή της Άγκυρας.
H επιβεβαίωση του Προέδρου Κάρτερ ότι Τραμπ και Πούτιν συμφώνησαν για την επιβίωση του Άσαντ ως την καλύτερη επιλογή, μας κάνει να αναρωτηθούμε πότε η Ουάσιγκτον ήταν πραγματικά εναντίον του Άσαντ πέρα από μια ανούσια ρητορική; Η Ουάσιγκτον, η οποία ήταν υπεύθυνη για την καταστροφή της στρατιωτικής υποδομής της συριακής ένοπλης αντιπολίτευσης μέσω των δύο στρατιωτικών διοικητηρίων, του M.O.C. στην Ιορδανία και του M.U.M. στην Τουρκία. Η Ουάσιγκτον, η οποία απαγόρευσε την πώληση κάθε ποιοτικού όπλου που θα μπορούσε να ανατρέψει τους συσχετισμούς στο έδαφος και να εμποδίσει τους τρελούς εναέριους βομβαρδισμούς των δυνάμεων του Άσαντ, έναν από τους πιο σημαντικούς λόγους για την επιβίωσή του έως σήμερα. Όμως η Ουάσιγκτον έσπευσε να τροφοδοτήσει με όπλα και στρατιώτες το ανατολικό τμήμα της Συρίας και να υποστηρίξει τις εκεί κουρδικές πολιτοφυλακές χωρίς κανένα δισταγμό. Η Ουάσιγκτον είναι πρακτικά υπεύθυνη για την αποφυγή κάθε είδους στρατιωτικής υποστήριξης της συριακής ένοπλης αντιπολίτευσης από οποιαδήποτε αραβική ή ισλαμική χώρες, επιτρέποντας ταυτόχρονα στη Ρωσία, το Ιράν, τη Βόρεια Κορέα να στηρίξουν το καθεστώς Άσαντ με όπλα, στρατιώτες και παραστρατιωτικές ομάδες, χρήματα και πετρέλαιο από την πρώτη μέρα της επανάστασης έως σήμερα.
Το δεύτερο σημείο είναι ότι ο κ. Κάρτερ θεωρεί ότι οι επαναστάτες της Συρίας ανήκουν όλοι στην αλ-Κάιντα ή στο ISIS. Για να απαντήσω σε αυτόν τον ισχυρισμό, θα πρέπει να εξηγήσω στον Πρόεδρο ότι η κυβέρνησή του υποστήριξε και εξακολουθεί να υποστηρίζει τις κουρδικές πολιτοφυλακές στα ανατολικά της Συρίας οι οποίες υπερηφανεύονται ότι είναι η συριακή στρατιωτική πτέρυγα του PKK που θεωρείται από τις ΗΠΑ αλλά και διεθνώς τρομοκρατικό. Πρέπει να τονίσω, επίσης, ότι οι στρατιωτικές εξελίξεις επί του εδάφους αποδεικνύουν ότι η συριακή αντιπολίτευση επλήγη περισσότερο από το ISIS . Η σύγκριση μεταξύ τους χάρτες των εδαφών που ήλεγχε η συριακή αντιπολίτευση πριν από την εμφάνιση του ISIS και μετά, είναι πέρα για πέρα σαφές για τον αναγνώστη ότι το ISIS δημιουργήθηκε για να γίνει ένα εργαλείο για τον τερματισμό της αντιπολίτευσης. Συγχρόνως, του Προέδρου Κάρτερ διαφεύγει ασύστολα ότι ο τωρινός στρατός του Άσαντ είναι μόνο μια ομάδα πολυεθνικών θρησκευτικών πολιτοφυλακών από το Ιράν με επικεφαλής την Ιρανική Επαναστατική Φρουρά, το Ιράκ με επικεφαλής al-Nujaba και φυσικά την Λιβανέζικη Hezbollah, όλες χαρακτηρισμένες ως τρομοκρατικές από την Ουάσιγκτον. Εκτός εάν οι σιιτικές τρομοκρατικές πολιτοφυλακές είναι αποδεκτές και πρέπει να ενθαρρύνονται για να διατηρήσει ο Άσαντ την εξουσία;
Τα βήματα που απαιτεί ο Πρόεδρος Κάρτερ στο άρθρο του, στα οποία περιλαμβάνονται η επαναλειτουργία των πρεσβειών, η επικοινωνία με τον Άσαντ και η προσπάθεια να μεταρρυθμιστεί το καθεστώς και να αρθούν οι οικονομικές κυρώσεις σε αυτό, προκαλούν μειδίαμα. Πότε οι δυτικές χώρες έκοψαν τους δεσμούς με τον Άσαντ; Δεν εμφανίζεται ο εκπρόσωπος του Άσαντ στο Συμβούλιο Ασφαλείας να μιλήσει και να εκφοβίσει χωρίς καμμία διαμαρτυρία; Δεν ήταν το καθεστώς Άσαντ που όλες τις διαπραγματευτικές συνόδους στη Γενεύη; Οι δυτικές οικονομικές κυρώσεις δεν επηρέασαν την εισαγωγή όπλων και φυσικού αερίου από τον Άσαντ ή τις εξαγωγές φωσφορικών αλάτων. Όλοι γνωρίζουμε, επίσης, ότι οι εκπρόσωποι του εγκληματικού καθεστώτος Άσαντ με επικεφαλής τους στρατηγούς Άλι Μαμλούκ και Ντιμπ Ζαϊτούν επισκέπτονται την Ουάσιγκτον και την Ευρώπη σε τακτική βάση, χωρίς διακοπή από την πρώτη μέρα της επανάστασης έως σήμερα.
Ο κ Κάρτερ, μέσα από άρθρο του αναγνωρίζει ρητά ότι ο Άσαντ χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον του ίδιου του λαού του και είναι υπεύθυνος για εγκλήματα πολέμου και παρ ‘όλα αυτά πιστεύει ότι η Ουάσιγκτον και ο κόσμος μπορούν να τον δεχτούν ως πρόεδρο στη Συρία ως την μόνη επιλογή για τον τερματισμό του πολέμου. Και εδώ αναρωτιέμαι: Γιατί η αμερικανική κυβέρνηση έκανε τον πόλεμο κατά του καθεστώτος του πρώην προέδρου του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν με το πρόσχημα της εξάπλωσης της δημοκρατίας και της χρήσης χημικών όπλων αλλά ο Άσαντ είναι αποδεκτός από εσάς; Γιατί πήρατε μέρος στον πόλεμο κατά του καθεστώτος Καντάφι στη Λιβύη για την υποστήριξη της επανάστασης εκεί, γνωρίζοντας ότι πολλοί ηγέτες αυτής της επανάστασης είχαν σκληροπυρηνική ισλαμική τάση; Όλες αυτές οι ερωτήσεις δεν θα μπορούν να απαντηθούν από τον Πρόεδρο Κάρτερ, επειδή η πολιτική της Ουάσιγκτον στη Συρία βασίζεται κατά πρώτον στην προστασία της ασφάλειας του Ισραήλ ως προτεραιότητα και δεύτερον στην μετατροπή της Συρίας, παρατείνοντας τον πόλεμο και κρατώντας τον Άσαντ στην εξουσία, σε ένα τρομακτικό παράδειγμα για τους λαούς της περιοχής για να μην προσπαθήσουν να ξεκινήσουν μια επανάσταση ενάντια στα καταπιεστικά καθεστώτα της περιοχής που συνδέονται με την Ουάσιγκτον. Κατ’αυτόν τον τρόπο ξεκαθαρίζει η εικόνα του διεθνούς συστήματος που κατευθύνεται από την Ουάσιγκτον και τις διαδοχικές κυβερνήσεις της, ότι πολεμάει ενάντια σε όποιον στέκεται απέναντι από τα συμφέροντά τους, ακόμη και αν έχει εκλεγεί από τον λαό, όπως στην Αίγυπτο, αλλά διατηρεί στην εξουσία αυτούς που θανατώνουν το λαό τους με όλα τα είδη των επιτρεπτών και διεθνώς απαγορευμένων όπλων, όπως συμβαίνει στη Συρία.