H νομική απάντηση στην Πρόεδρο Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα Ντάβκοβα, της χώρας βόρεια της Μακεδονίας και του υπό ορκομωσία Πρωθυπουργού του VMRO , που αποκαλούν τη χώρα ” Μακεδονία ” (sic) είναι μόνο μια και Νομική, χωρίς ευχολόγια και ευγενικές προτροπές:
Ο Νόμος 1981/1991, ΦΕΚ 187/Α/9-12-1991
Κύρωση Σύμβασης Βιέννης για το δίκαιο των Συνθηκών μεταξύ των Κρατών και Διεθνών Οργανισμών ή μεταξύ Διεθνών Οργανισμών.
ΜΕΡΟΣ V
ΑΚΥΡΟΤΗΤΑ, ΛΗΞΗ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ
Άρθρα 42 έως και 72
Διαβάστε αναλυτικά εδώ
Να ενεργοποιηθεί άμεσα η καταγγελία της Συμφωνίας των Πρεσπών, με σκοπό την ακύρωσή της, λόγω της αμετανόητης και προσβλητικής ανυπόστατης πράξεως της Προέδρου Δημοκρατίας και του υπό ορκομωσία νέου Πρωθυπουργού, της Γειτονικής χώρας, Βόρεια της Μακεδονίας, λόγω θεμελιώδους μεταβολής των περιστάσεων, γνωστής και ως ρήτρας rebus sic stantibus (άρθρο 62 της Συμβάσεως της Βιέννης).
Παρότι πρακτικά είναι δύσκολο να στοιχειοθετηθεί ένα τέτοιο καταγγελτικό επιχείρημα, αφού πρέπει να αποδειχθεί ότι επήλθε σημαντικότατη και δυσανάλογη επιβάρυνση των υποχρεώσεων της μίας πλευράς, που ήταν άγνωστη κατά την υπογραφή της, δηλαδή δεν πιθανολογείτο η επίκληση του σκέτου όρου Μακεδονία από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εν τούτοις πρέπει να προβληθεί το επιχείρημα, αφού σήμερα το έπραξαν αμφότεροι καταχρηστικά .
Όπως έγραψα αιτιολογημένα ήδη από τον Ιούνιο του 2018, θα ήταν δύσκολη έως αδύνατη η ακύρωση της Συνθήκης των Πρεσπών, διότι οι λόγοι ακυρώσεως αναφέρονται περιοριστικά, όμως η πράξη της Προέδρου της χώρας βόρεια της Μακεδονίας και ήδη του Πρωθυπουργού, αποτελεί βασικό επιχείρημα καταγγελίας της.
Δυστυχώς όμως, έστω και εάν καταγγελθεί και ακυρωθεί μονομερώς, από κοινού ή δικαστικώς, η Συμφωνία αυτή, η Ελλάδα ΔΕΝ απαλλάσσεται από την αναγνώριση της «μακεδονικής γλώσσας» αλλά και της «μακεδονικής» ιθαγένειας στους πολίτες του γειτονικού κράτους.
Τα δύο κράτη θα εξακολουθούν να δεσμεύονται από τις συγκεκριμένες διατάξεις, όπως και από το άρθρο 7 της Συμφωνίας.
Μοναδική ελπίδα είναι να εκμεταλλευτεί νομικά, στο έπακρον η Ελλάδα το ατόπημα της Προέδρου και Πρωθυπουργού τους επικαλούμενη ουσιώδη παραβίαση της Συνθήκης των Πρεσπών και βάσει αυτής να ζητήσει τη λήξη της, μονομερώς, συναινετικά ή δικαστικώς, εν συνόλω, άρα και στο θέμα γλώσσας και ιθαγένειας.
- Η βόρεια της Μακεδονίας χώρα υπό το εθνικιστικό VMRO, η Αλβανία του Ράμα, το Κόσοβο του Α.Κούρτι (λύκος στα Τουρκικά), ακολουθώντας το μοντέλο της Τουρκίας (ηθικός αυτουργός) κάνουν ό,τι θέλουν διότι η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και η Ελλάδα, είναι άβουλοι απέναντί τους, μένοντας μόνο στα λόγια και όχι στις Πράξεις και δυστυχώς όπως η ιστορία αποδεικνύει, οι χώρες αυτές δεν παίρνουν από λόγια αλλά από πράξεις.
Δυστυχώς, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και στη Γάζα, το ΝΑΤΟ, δηλαδή οι ΗΠΑ , θέλουν τις χώρες αυτές στο πλευρό τους, με κάθε τίμημα. Οπότε ποιος την πληρώνει πάλι;
Η ”φιλειρηνική” καλότροπη, καλόπιστη σύμμαχος ” Ιφιγένεια” Ελλάδα. Ποίοι τρώνε τον ”μόσχο το σιτευτό”; μα οι ”άσωτες” κακόπιστες χώρες που απέχουν έτη φωτός από τις αξίες της ΕΕ.
Δυστυχώς επιβεβαιώνονται αυτά που γράφαμε τον Ιούνιο του 2018
Συναινέσαμε σε όνομα, εθνικότητα, Μακεδονικότητα, άρα υπάρχουν ”Μακεδόνες” εκτός συνόρων τους; έχουν ατομικό δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού και φυσικά αλυτρωτισμό βλ χάρτες τους;
Η μόνη λύση καταγγελία για σπουδαίο λόγο (αλλαγή ονόματος), και στη συνέχεια σε διεθνές δικαστήριο να ”παλέψουμε” την εξάλειψη της Μακεδονικότητας και αλυτρωτισμού.
Δύσκολο αλλά όχι αδύνατον, αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση
Υπάρχει;
Ειδάλλως τι έρχεται;
Αλβανικότητα (Τσάμηδες κλπ ) και Τουρκικότητα (Θράκη, Δωδεκάνησα). Αυθαίρετη ανακήρυξη αυτονομίας/ self-determination/ αυτοδιάθεση. Καταδίκη δική μας , βοήθειά τους από την Τουρκία να αυτονομηθούν, δηλ το μοντέλο της Ρωσίας με τους ρωσόφωνους ουκρανούς του Ντονμπάς και αφορμή εισβολής;
Σύνηθες φαινόμενο για όποιον ξέρει ιστορία.
Η χώρα μας πλήρως εξαρτημένη από το 1830 στη θέληση/ οδηγίες των μεγάλων δυνάμεων, θυσιάζεται πάντα ιστορικά (ηρωικά ή ως χρήσιμη).
Εσωτερικά στην κοινωνία υπάρχουν προβλήματα καθημερινότητας που δεν αφήνουν την κοινωνία να ενημερώνεται και να είναι ενωμένη.
Ασχολούμαστε με τον δύσκολο μικρόκοσμό μας , αλλά χάνουμε τη μεγάλη εικόνα που φέρνει αλλαγή στον κόσμο που ξέραμε, μέσα σε αντιφάσεις.
Δηλαδή προωθείται ο συντηρητικός ισλαμισμός και μαζί ο υπερδικαιωματισμός ειδικών ομάδων στην Ε.Ε. Ζούμε σε κόσμο παράνοιας, όχι απλά αντιφάσεων.
Η άμισθη (στην Ελλάδα) δουλειά των αναλυτών είναι να προβλέπουν. Όχι να περιγράφουμε εκ των υστέρων ως μετά ” Χριστόν Προφήτες” . Ξέρουμε, βιώνουμε την πολιτική της Ελλάδας ( οικονομία, δομές, διεθνή ) ήδη από το 1830, ως καθοριζόμενη εκτός της χώρας.
Εδώ απλώς γίνεται διαχείριση και εφαρμογή. Και αυτή είναι η επιλογή του πολιτικού κόσμου και της Κοινωνίας/ ψηφοφόρων .