«Αγάπη», ήταν η λέξη που παρατήρησαν έκπληκτοι οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν την σύνοδο των εφτά ισχυρότερων κρατών του πλανήτη, στο μαύρο σακάκι στη πρώτης κυρίας των Η.Π.Α Τζιλ Μπάιντεν.
Και φυσικά το γεγονός δεν έμεινε ασχολίαστο. «Φέρνουμε αγάπη από την Αμερική. Αυτό είναι ένα παγκόσμιο συνέδριο, προσπαθούμε να φέρουμε ενότητα σε ολόκληρο τον κόσμο» και πρόσθεσε: «Νομίζω ότι χρειάζεται τώρα, ο κόσμος να νιώσει μια αίσθηση ενότητας από όλες τις χώρες και μια αίσθηση ελπίδας μετά από αυτή τη χρονιά της πανδημίας».
Πολλοί έσπευσαν να θεωρήσουν ότι αυτή ήταν μια απάντηση στη Μελάνια Τραμπ η οποία σε επίσκεψή της σε κέντρο κράτησης παιδιών μεταναστών στο ΜακΆλεν του Τέξας το 2018 ,είχε φορέσει ένα μπούφαν στο πίσω μέρος του οποίου διακρίνονταν με έντονα λευκά γράμματα η φράση: «Πραγματικά δεν με νοιάζει, εσένα;»
Η 47η σύνοδος κορυφής των G7 ((Γαλλία, Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία, Καναδάς, ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο), χαρακτηρίστηκε -και όχι άδικα- από πολλούς ως η σημαντικότερη των τελευταίων χρόνων αφού οι ηγέτες που συμμετέχουν, έχουν να συζητήσουν για την αντιμετώπιση της πανδημίας και τις οικονομικές επιπτώσεις της, την εξέλιξη του παγκόσμιου εμβολιαστικού προγράμματος, την κλιματική αλλαγή και φυσικά το ακανθώδες ζήτημα Ρωσίας και Κίνας.
Οι κάτοικοι του γραφικού Κάρμπις Μπέι, απόγονοι Κελτών και τώρα ψαράδες ή γεωργοί είδαν την μικρή τους πόλη να μετατρέπεται σε πραγματικό φρούριο εκατοντάδες αστυνομικούς να αποκλείουν την πρόσβαση, πολεμικά πλοία και ελικόπτερα να επιτηρούν την περιοχή από θάλασσα και αέρα με τις ειδικές δυνάμεις ακροβολιστών να βρίσκονται στις στέγες των κτηρίων.
Παρούσα και η βασιλική οικογένεια, με τη Βασίλισσα απροσδόκητα ευδιάθετη. Χαμόγελα και φιλοφρονήσεις, πειράγματα και αγκαλιές μεταξύ των φιλοξενουμένων, σε ένα κλίμα που αντιστοιχούσε με το μήνυμα στο πίσω μέρος του σακακιού της Τζιλ Μπαίντεν.
Όμως η πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να είναι εντελώς διαφορετική και ίσως τραγικότερη από την εξέλιξη της περίφημης όπερας του Βάγκνερ Τριστάνος και Ιζόλδη, η οποία επίσης διαδραματίζονταν στην Κορνουάλη.
Οι προκλήσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν οι ηγέτες των εφτά πιο αναπτυγμένων χωρών αφορούν έναν χρονικό ορίζοντα πενήντα και πλέον χρόνων, στη διάρκεια του οποίου θα κριθεί ο τρόπος και ο ρυθμός εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού.
Το 2030 το 80% των εργαζομένων σύμφωνα με μελέτη του ΟΑΣΑ, θα απασχολούνται σε εργασίες που σήμερα δεν υφίστανται, γεγονός εκπληκτικό, η κλιματική αλλαγή θα έχει μετατρέψει τεράστιες ζώνες του πλανήτη σε περιοχές «μη συμβατές με τη διατήρηση της ζωής» , ενώ θα πρέπει να αντιμετωπιστούν νέες μορφές πανδημικών κρίσεων, ανάλογων ή και χειρότερων από την τωρινή η οποία στοίχησε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Αυτά είναι μερικά από τα θέματα που σχεδόν επί καθημερινής βάση γνωστός δημοσιογράφος μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού αναφέρει επίμονα ως τα σημαντικότερα που θα απασχολήσουν την ανθρωπότητα τις επόμενες δεκαετίες.
Μερικοί αναλυτές διεθνολόγοι, θα πρόσθεταν την αναπόφευκτη σύγκρουση Ισραήλ -Ιράν, το επικείμενο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τη Ρωσία (θυμίζω τους χαρακτηρισμούς του Μπάιντεν για τον Πούτιν (ψυχρός δολοφόνος) και την απάντηση του τελευταίου περί Χόλιγουντ και καουμπόηδων καθώς και τα εκκρεμή ζητήματα Ουκρανίας, Λευκορωσίας), την εντεινόμενη μεταναστευτική κρίση (σε συνδυασμό με την επισιτιστική) και βέβαια το μεγάλο θέμα ελέγχου και επιβράδυνσης της Κίνας η οποία προελαύνει κυριολεκτικά σε επιστημονικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, έχοντας ανακάμψει ταχύτατα από την υγειονομική κρίση και παρά τη σκιά που πλανάται πάνω από τα ιολογικά ερευνητικά εργαστήρια του Γουχάν, από όπου δεν έχει ακόμη αποκλειστεί ότι προήλθε ο φονικός Covid-19. Μάλιστα το ζήτημα ετέθη και στο περιθώριο της συνδιάσκεψης.
Όμως αυτή είναι μια κρίσιμη μεν αλλά παρωχημένη θεματολογία, ήδη ξεπερασμένη από τα γεγονότα. Προφανώς και πολλά αν όχι όλα από τα θέματα αυτά θα μπορούσαν να επηρεάσουν καθοριστικά -ή ακόμη να θέσουν και σε κίνδυνο- ολόκληρο τον ανθρώπινο πολιτισμό, όμως αν αυτά είναι τα μόνα που θα απασχολήσουν τους ηγέτες στη σύνοδο της Κορνουάλης μάλλον θα πρέπει να ανησυχούμε. Το βασικό ζήτημα παραμένει εδώ και δεκαετίες ο τρόπος προσέγγισης των προκλήσεων και όχι αυτές καθαυτές οι προκλήσεις.
Το ανθρώπινο είδος κατάφερε όχι απλώς να επιβιώσει αλλά να επικρατήσει των άλλων οργανισμών σκαρφαλώνοντας στην κορυφή της διατροφικής αλυσίδας όχι ακολουθώντας τη μακρόχρονη αλλά φυσική εξελικτική διαδικασία, αλλά εκμεταλλευόμενο το ισχυρότερο και ίσως φονικότερο προτέρημά του: την ανθρώπινη λογική, με την έννοια της διάνοιας και του πνεύματος, (γεγονός που από μόνο του στάθηκε μοιραίο για την διατήρηση της ισορροπίας του οικοσυστήματος).
Τις επόμενες δεκαετίες η ανθρωπότητα προφανώς θα κληθεί να αντιμετωπίσει τα παραπάνω ζητήματα, με κυριότερο όμως την ενεργειακή κρίση και κατόπιν τα υπόλοιπα.
Αλλά και πάλι δεν είναι το είδος των προκλήσεων και η κρισιμότητα των μελλοντικών προκλήσεων που θα απειλήσουν την ανθρωπότητα αλλά η αλλαγή ή όχι στον τρόπο που αυτή αποφασίζει κάθε φορά να τα αντιμετωπίζει.
Οι διεθνείς οργανισμοί, οι κατά περίπτωση κυβερνήσεις, το αμφιλεγόμενο πείραμα της Ε.Ε και οι νέες υπερδυνάμεις θα χρειαστούν κάτι περισσότερο από «λογική» προκειμένου να βρουν έναν κοινό κώδικα συνεννόησης και επικοινωνίας. Και ίσως στη διαπίστωση αυτή έχει κάτι να προσθέσει και αυτό, το εκτός αυστηρού πρωτοκόλλου, μήνυμα στο σακάκι της Τζιλ Μπαίντεν.