Είναι πολύ γνωστές οι σχέσεις του Τούρκου Προέδρου, Ερντογάν με τον Ουκρανό Πρόεδρο, Ζελένσκι... Και οι σχέσεις αυτές περιστρέφονται, ή πιο σωστά έχουν επίκεντρο την περιοχή της Κριμαίας. Στην Κριμαία κατοικεί το λεγόμενο φύλο των Τατάρων, το οποίο η γειτονική χώρα ”οικειοποιείται” γενεαλογικά. Και φυσικά, είναι γνωστή η προσάρτηση της συγκεκριμένης περιοχής από το ρωσικό κράτος πριν οχτώ χρόνια, μια και τη θεωρεί ως την κοιτίδα του ρωσικού, πολιτισμικού αποθέματος.
Συγχρόνως, είναι γνωστή η θέση μεγάλου μέρους της Διεθνούς Κοινότητας απέναντι στην προσάρτηση αυτή, με δεδομένο το γεγονός του Ψηφίσματος 68/262 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών που υιοθετήθηκε στις 17 Μαρτίου 2014, που ωστόσο οφείλουμε να πούμε ότι δεν είναι δεσμευτικό.
Και πάμε τώρα στα δικά μας με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στην Ουκρανία, πώς συμπλέκεται η Τουρκία και κάτω από ποιο πλαίσιο είναι επιβεβλημένο η Ελλάδα να σταθεί σε όλο αυτό που εξελίσσεται στην εκεί περιοχή.
Γιατί επί της ουσίας, προσωπικά διαφωνώ με την ανάλυση πολλών Διεθνολόγων και πολιτικών αναλυτών, ότι η Τουρκία με αφορμή τα γεγονότα στο ουκρανικό έδαφος θα βρει τη χαραμάδα, μια και όλα τα βλέμματα της Διεθνούς Διπλωματίας είναι στραμμένα σε Ντονμπάς και Ντόνετσκ, και θα δημιουργήσει ζήτημα στο Αιγαίο (ως περιοχή γεωγραφική), ακόμα ακόμα και για εσωτερική κατανάλωση, ΑΛΛΑ η Τουρκία θα βρει χαραμάδα να δημιουργήσει ζήτημα στο χώρο από το Καστελόριζο μέχρι την Κύπρο...
Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί η Κριμαία για την Τουρκία έχει παρεμφερή χαρακτηριστικά κάτω από το πλαίσιο που αντιλαμβάνεται την Κύπρο και κυρίως το κατοχικό τμήμα.
Η Τουρκία, είναι πολύ πιθανό μέσα σε όλη αυτήν τη διπλωματική αναταραχή του τελευταίου διαστήματος, να εξάγει την Κρίση στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο... Αν και για να είμαστε απόλυτα ρεαλιστές, βλέποντας το σχεδιασμό του τουρκικού κράτους, συμπεριλαμβανομένου του οράματος της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, Ελλάδα και Κύπρος είναι ένα ΕΝΙΑΙΟ εθνικό θέμα για τη γειτονική χώρα.
Ως εκ τούτου, η Τουρκία απέναντι σε όλη αυτή την ελληνική, γεωγραφική περιοχή (και εννοώ από την περιοχή του Βορείου Αιγαίου μέχρι την Κύπρο), είναι πιθανό να δράσει είτε με αντιπερισπασμό κινήσεων είτε δημιουργώντας κατά τόπους επεισόδια ταυτόχρονα είτε εστιάζοντας κυριότατα από Καστελόριζο μέχρι Κύπρο (ειδικά το τελευταίο για να το συσχετίσει με την Κριμαία, αλλά και αυτό που προσδιορίζει η ίδια ζήτημα επιβίωσης, καθώς οι κινήσεις της φανερώνουν το σύνδρομο ενός ”περίκλειστου κράτους”).
Και αυτό γιατί όπως είπαμε, αν και η Κριμαία για τη Διεθνή Διπλωματία έχει διαφορετική νομική ”ερμηνεία” από ό, τι έχουν οι υπό αυτονόμηση, ρωσόφωνες περιοχές της Ουκρανίας, τις οποίες αφορούν οι Συμφωνίες του Μινσκ ΙΙ, ωστόσο για το οπτικό πεδίο της Τουρκίας, Κριμαία και υπό αυτονόμηση περιοχές αποτελούν τεχνηέντως οι δύο όψεις ενός κοινού νομίσματος, ώστε να τις συσχετίσει σε δεύτερο χρόνο (ακόμα και διαπραγματευτικά) σε αυτό που οριοθετεί εθνικό θέμα με Ελληνισμό (Ελλάδα και Κύπρο).
Η Ελληνική Διπλωματία είναι δεδομένο, ότι βρίσκεται σε επαγρύπνηση και αυτό αποδεικνύεται από τους χειρισμούς του Έλληνα ΥπΕξ, κ. Νίκου Δένδια, τις τελευταίες δύο εβδομάδες (σε ποιο εντατικούς ρυθμούς), όμως και προγενέστερα χρονικά. Ένας εφησυχασμός από μέρους μας, θα έδινε το κίνητρο στο γειτονικό κράτος να δράσει ανενόχλητο, εφαρμόζοντας τη δημώδη παροιμία ”ο λύκος στην αντάρα χαίρεται”.
Όσον αφορά τη Δύση, και κυρίως τις ΗΠΑ, δυστυχώς εμφανίζεται κατώτερη των περιστάσεων που υποδεικνύει η διπλωματική υστεροφημία της. Όφειλε η αμερικανική με την ευρωπαϊκή Διπλωματία με αφορμή τα γεγονότα στην ουκρανική περιοχή να δει εκ του παράλληλου το ΔΙΚΟ ΤΗΣ ζήτημα, δηλαδή το Κυπριακό... Γιατί το Κυπριακό δεν είναι απλά εθνικό θέμα του Ελληνισμού, αλλά ζήτημα δυτικό και ως εκ τούτου ζήτημα τιμής για την ίδια τη Δύση!
Σε αντίθεση με την Κριμαία, για την Κύπρο υφίστανται ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ εναντίον της Τουρκίας, κι όχι απλά της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ... Οπότε μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η Δύση είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων...