Το δάνειο του Παύλου Πολάκη, πολλά χρόνια μετά το «κωλόσπιτο» του Ευάγγελου Γιαννόπουλου (αναφερόταν στην οικία του Ανδρέα Παπανδρέου στην Εκάλη) και το «ηθικό και νόμιμο» του Γιώργου Βουλγαράκη, επιβεβαιώνει ένα λυπηρό και πασιφανές:
Τα χρόνια περνούν, ενώ το ελληνικό πολιτικό σύστημα κάνει στροφές γύρω από τον εαυτό του σαν χαρούμενο σκυλάκι, κυνηγώντας την ουρά του.
Αυτή είναι η καλή εκδοχή. Υπάρχει και η χειρότερη. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα - δηλαδή τα κόμματα - παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, αυτό που καταλαβαίνει και ο τελευταίος Ελληνας. Το θέτω υπό μορφή ερωτήματος: Υπάρχει έστω και ένας Ελληνας που θεωρεί, ότι εάν πάει σε μία τράπεζα για να ζητήσει δάνειο θα έχει την ίδια αντιμετώπιση με έναν υπουργό, ένα βουλευτή, ή ένα ευρωβουλευτή;
Ασφαλώς, υπάρχουν νόμοι στη χώρα. Βασίζονται στο Σύνταγμα και κατοχυρώνουν την ισότητα των πολιτών ως προς τα δικαιώματά τους - θεωρητικά, λοιπόν, «ίσα δικαιώματα» και στον δανεισμό.
Ο υπουργός, ο βουλευτής, ο ευρωβουλευτής, αλλά και ο πολιτικός αρχηγός κατ′ επέκταση, έχουν κάθε δικαίωμα να πηγαίνουν στην τράπεζα, να δανείζονται, να ξαναδανείζονται, να ζητούν ευκολίες και να διεκδικούν καλύτερους όρους. Το ίδιο κάνουμε όλοι μας.
Το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα και, εν τέλει, ο πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των κομμάτων (σήμερα και αύριο) έχουν δύο επιλογές. Μπορούν να πράξουν αυτό που έπραξαν και οι προκάτοχοί τους. Δηλαδή τίποτα.
- «Φταίει ο νόμος...τι να κάνουμε εμείς;»
Ή μπορούν να σπάσουν αυγά. Μία απλή σκέψη: Ίσως θα μπορούσε ένας πολιτικός αρχηγός να θέσει ο ίδιος το θέμα στο δικό του κόμμα - αν όχι να απευθυνθεί σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα - και να προτείνει το «αδιανόητο»:
Να τεθεί ένας άγραφος, έστω, ηθικός κανόνας. Να ορίσουν ότι θα αποπέμπεται ο υπουργός, ή ο βουλευτής ή ο ευρωβουλευτής, όταν πηγαίνει σε τράπεζα για να λάβει δάνειο κατά τη διάρκεια της θητείας του. Και κατόπιν, να αναθέσουν την σχετική αρμοδιότητα στα πειθαρχικά όργανα των κομμάτων.
Διαφορετικά, ας αφήσουν τον Πολάκη στην ησυχία του και ας προσθέσουν ένα επιπλέον γκισέ στις τράπεζες για να αποφεύγουν τις ουρές και την ταλαιπωρία: Το γκισέ του πολιτικού.