Το ραντεβού ήταν στην πλατεία Συντάγματος. Με περίμενε εκεί, μαζί με μία συνεργάτιδα του, μέσα στο αμάξι που είχανε νοικιάσει για να μετακινούνται και να μεταφέρουν όσους χρειαστεί στις περιοχές που βίωσαν την πύρινη τραγωδία της Αττικής. Αφού χαιρετηθήκαμε οδηγήσαμε μέχρι το κοντινότερο καφέ όπου και καθίσαμε. Τον κοίταξα διεξοδικά. Φορούσε μια στολή σε κάθε πλευρά της οποίας υπήρχε μία σημαία. Η Ιταλική, η Ελληνική και το σύμβολο του YPG, των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας που μάχονται στα Βόρεια της Συρίας κατά του ISIS. Όπως θα μάθαινα αργότερα, η ιστορία του τριαντάχρονου Claudio Locatelli, περιέχει κάτι και από τα τρία. Δημοσιογράφος, βραβευμένος σε διαγωνισμούς διπλωματίας, συγγραφέας και στρατιώτης, μπορείς να τον χαρακτηρίσεις με πολλούς τρόπους, όμως για τον ίδιο η ιδιότητα είναι μία λέξη που τον αφήνει αδιάφορο. Και αυτό γιατί από την ημέρα που αποφάσισε να αφήσει μία πετυχημένη ζωή στην Ιταλία, προκειμένου να πολεμήσει υπέρ της επανάστασης της Ροζάβα, κατά των ISIS στη Συρία, μέχρι και τη στιγμή που ήρθε στην Ελλάδα για να βοηθήσει με την ομάδα του τους πληγέντες της Αττικής, ο ίδιος είναι αφοσιωμένος σε μία πεποίθηση. Να βοηθήσει τους ανθρώπους αυτού του κόσμου.
Όταν τον ρώτησα για την Συρία, για την απόφαση να βάλει τη ζωή του σε κίνδυνο, για την φρικαλεότητα του πολέμου και τους λόγους που τον οδήγησαν σε ένα από τα πιο επικίνδυνα σημεία του κόσμου, άρχισε να μου αφηγείται με πάθος χωρίς να σταματήσει λεπτό.
«Έχω αφιερώσει όλη την ζωή μου στο να κάνω κάτι για την κοινωνία, για τους ανθρώπους του κόσμου και έχω βρεθεί σε διαφορετικές καταστάσεις. Για παράδειγμα στην Ελλάδα βρέθηκα για να βοηθήσω όσον αφορά την προσφυγική κρίση στην Ειδωμένη, ή φέρνοντας ντοκουμέντα και ηχογραφήσεις για την Ολυμπιακή φλόγα στην Ελλάδα. Οπότε έχω βρεθεί σε πολλά διαφορετικά σημεία στον κόσμο με την αναγκαιότητα του να δράσω. Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που πρέπει να καταλάβει κανείς.
Το δεύτερο θέμα είναι ότι όλοι κάποια στιγμή πεθαίνουν. Ίσως φαίνεται ηλίθιο αλλά δεν είναι. Πρόκειται να πεθάνεις. Επομένως πως θέλεις να ζήσεις; Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα θέματα. Εάν πρόκειται να πεθάνεις είναι προτιμότερο να πεθάνεις κάνοντας κάτι που μένει μετά. Μία κληρονομιά. Η κληρονομιά δεν έχει να κάνει μόνο με εσένα, έχει να κάνει με το τι αφήνεις στους άλλους ανθρώπους. Επιπλέον υπάρχει ένα ακόμη γεγονός. Τον Αύγουστο του 2014 συνέβη ένα τεράστιο βίαιο έγκλημα. Χιλιάδες από ανθρώπους του Γιαζίντι έφευγαν από μια κεντρική περιοχή του Ιράκ, τη Σινγκάλ, ψάχνοντας να βρουν μια ασφαλή περιοχή για να διαμείνουν. Ξέρεις ποιες είναι οι γυναίκες του Γιαζίντι; Είναι οι γυναίκες που οι άνθρωποι του ISIS συνήθιζαν να βιάζουν και να τις κάνουν σκλάβους του σεξ. Για εμένα αυτό το γεγονός έγινε ένας λόγος. Στο τέλος του 2014 - αρχές του 2015, βρίσκομαι σε δύο διαφορετικές καταστάσεις. Ηγούμαι ενός project στα σύνορα της Συρίας, από την Τουρκική πλευρά αναφορικά με τους πρόσφυγες, και συναντάω την οικογένεια αυτών των γυναικών. Οικογένειες που είχαν χάσει τις κόρες τους, σκεπτόμενος ότι το 2014, 2015, 2016 κλπ υπάρχει ένα σύστημα στον κόσμο όπου ο γυναίκες θεωρούνται πρακτικά ένα αντικείμενο, ένας σωματικός τρόπος για να αυξήσεις την αρσενική σου ηδονή. Όχι μόνο ως εγκληματική ομάδα, αλλά ως κράτος. Φυσικά, το Ισλαμικό κράτος δεν είναι ένα αληθινό κράτος αλλά αυτό-αποκαλούνται έτσι. Οπότε καθιερώνουν έναν νόμο που επιτρέπει να πιάσεις μια γυναίκα και να την κάνεις σκλάβο του σεξ. Όλα αυτά λοιπόν με έκαναν να σκεφτώ «είμαι έτοιμος να δώσω τη ζωή μου» ή ό,τι είναι απαραίτητο για την ακρίβεια. Τον χρόνο, τα λεφτά σου, την καριέρα σου, (γιατί πριν την ζωή σου έχεις άλλα πράγματα), μέχρι και πιθανώς την ζωή σου για κάτι που το αξίζει».
«Οι άνθρωποι βρίσκουν δικαιολογίες. «Θα ήθελα να είμαι σαν και εσένα, θα ήθελα να πολεμήσω, αλλά έχω μια δουλειά, έχω άλλα πράγματα». Ναι, έχω ακριβώς τα ίδια, ή μερικές φορές ακόμη καλύτερα. Έχω προοπτική, ζωή, καριέρα, τα πάντα. Είμαι επαγγελματίας αθλητής. Φυσικά έχασα όλες αυτές τις πιθανότητες γιατί πήγα στον πόλεμο, αλλά αυτό είναι το ζήτημα. Όλα αυτά είναι δικαιολογίες. Μπορείς να βρεις αξιοπρεπείς δικαιολογίες για τον εαυτό σου. Αν θεωρείς ότι υπάρχει κάτι πιο σημαντικό, το αλλάζεις. Βάζεις προτεραιότητες στην ζωή. Αυτό είναι το ζήτημα».
Όταν λοιπόν σκοπός της ζωής σου γίνεται μία πεποίθηση για την οποία είσαι πρόθυμος να βάλεις στον βωμό της ακόμη και την ίδια σου τη ζωή, η ίδια πρέπει να πρεσβεύει κάτι για εσένα. Πώς όμως μία ιδέα, ένα κίνητρο, όπως αυτό, γίνεται πραγματικότητα; Τι αντιμετωπίζει κανείς στο πεδίο μάχης και ποια είναι η άποψη του ίδιου για την κατάσταση στην Συρία και ειδικότερα για τους Κούρδους;
«Δεν θα ρίσκαρα ποτέ την ζωή μου για να πολεμήσω απλά το Ισλαμικό Κράτος. Το Ισλαμικό Κράτος αντιπροσωπεύει ό,τι ακριβώς σιχαίνομαι σε μια κοινωνία, σε έναν κόσμο. Γιατί το Ισλαμικό Κράτος είναι σεξισμός, είναι η ιδέα ότι μπορείς να χρησιμοποιήσεις βία στην πολιτική, είναι η ιδέα μιας θρησκευτικής κυβέρνησης, είναι κάτι που δεν σου δίνει την ευκαιρία για ισότητα στην ζωή. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις στον κόσμο και μπορώ να στις ονομάσω. Αυτό δεν είναι το ζήτημα. Πρέπει να πολεμάς όχι μόνο ενάντια σε κάτι, αλλά για κάτι. Μία ιδέα που γίνεται όμως πρακτική. Φυσικά ο στόχος είναι μία ουτοπική ιδέα αλλά το θέμα είναι ο δρόμος για να την φτάσεις».
«Τι συμβαίνει λοιπόν πραγματικά στην Βόρεια Συρία; Εκεί συμβαίνει η επανάσταση της Ροζάβα. Γιατί την αποκαλώ επανάσταση; Πώς αποκαλείς κάτι που φέρνει τις γυναίκες στο να γίνουν ηγέτες ενός στρατού ο οποίος αποτελείται από μία σύνθεση εθνικών ομάδων, Κούρδους, Άραβες, Χριστιανούς, Γιαζίντι, Ισλαμιστές, όλοι σαν ένα σύνολο που παλεύουν για τον υπόλοιπο κόσμο εναντίον του Ισλαμικού Κράτους; Πώς αλλιώς μπορείς να το ονομάσεις αν όχι επανάσταση; Στην Ιταλία δεν έχουμε αρχιστράτηγους γυναίκες, δεν ξέρω στην Ελλάδα. Στην Ροζάβα, η αρχιστράτηγος μου ήταν γυναίκα. Επομένως κάτι που απαντάει και στην πρώτη ερώτηση, είναι πως πήγα εκεί γιατί υπήρχε κάτι. Όχι μόνο εναντίον ενός πράγματος αλλά υπήρχε κάτι. Αυτή η ιδέα είναι κάτι που μπορεί να υπάρχει σε όλα τα μέρη του κόσμου. Δεν εννοώ μόνο την διοίκηση της Ροζάβα».
«Στην Ροζάβα, κάθε φορά που απελευθερώνουμε μια πόλη, τοποθετούμε μια διοίκηση που βασίζεται σε διαφορετικές θρησκείες, ακόμη και σε έναν οργανισμό χωρίς θρησκεία. Στην κορυφή, για παράδειγμα σε ένα σχολείο υπάρχει Συν-Προεδρία, έχεις έναν άντρα και μία γυναίκα, σε ένα μπαρ, έχεις έναν άντρα και μία γυναίκα. Κάθε κτήριο έχει έναν συν-διευθυντή. Έναν άντρα και μια γυναίκα. Αυτή λοιπόν κατά κάποιο τρόπο είναι μία επανάσταση».
«Η κατάσταση των Κούρδων είναι η εξής: Είναι η μειοψηφία ανθρώπων που καταπιέστηκαν, χωρίς χώρα. Φανταστείτε οι Έλληνες να ήταν κατακτημένοι και να διασκορπίζονταν έξω από τον κόσμο. Βασικά δεν χρειάζεται να το φανταστείτε. Συνέβη. Εξαιτίας των Ναζί, των φασιστών (κάτι που είναι και δικό μας λάθος). Αυτοί οι άνθρωποι καταστρέφουν την χώρα σου και σε τοποθετούν στο περιθώριο. Σε μια περιορισμένη χρονική στιγμή συνέβη. Για τους Κούρδους συμβαίνει για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι σήμερα. Στη Ροζάβα είναι η πρώτη φορά που έχουμε μια αυτοδιοικούμενη περιοχή, η οποία -πρόσεξε- δεν είναι μία κουρδική πολιτεία, είναι μια πολυεθνική -αυτοδιοικούμενη- συμφωνία. Οι Κούρδοι ηγούνται την επανάστασης αλλά δεν είναι πολιτεία. Είναι λάθος το να πούμε ότι είναι η Κουρδική πολιτεία, η Κουρδική Ρόζάβα. Δεν είναι. Το πραγματικό όνομα είναι «Συνομοσπονδία της Βόρειας Συρίας». Επομένως αυτό είναι ένα ασφαλές μέρος και για τους Κούρδους, όχι μόνο για τους Κούρδους».
«Πρώτα από όλα, ο πόλεμος είναι σκατά. Συμμετείχα σε έναν πόλεμο, πολέμησα σε ένα πεδίο μάχης εναντίον ενός ίσως από τους πιο επικίνδυνους οργανισμούς των τελευταίων είκοσι ετών. Αυτοδιοικούμενες στρατιωτικές δυνάμεις με χιλιάδες και χιλιάδες στρατιώτες. Ναι, η ρομαντική ιδέα της επανάστασης φυσικά και υπάρχει. Δεν μπορείς να ζεις σε μια κοινωνία ειρήνης όταν καταπιέζεσαι. Η καταπίεση δεν είναι επιλογή. Είναι καλύτερα να πολεμάς σε δυσκολίες παρά να ζεις σε μια καταπιεσμένη ειρήνη. Είναι σαν να έχεις μια γάγγραινα. Και πρέπει να αποφασίσεις αν θα κόψεις το πόδι σου ή αν θα αφήσεις το σώμα σου να πεθάνει. Είναι το ίδιο».
«Η δουλειά μας ήταν να διεισδύσουμε στις γραμμές του εχθρού, να εισέλθουμε στο στρατόπεδο των αντιπάλων, να προχωρήσουμε εναντίον του ISIS, και να βάλουμε μια καινούρια γραμμή στην περιοχή μας. Έχουμε ειδικευμένες δυνάμεις γιατί το κάνουμε το βράδυ. Φυσικά δεν είναι ειδικές δυνάμεις αλλά είμασταν πολύ καλά εκπαιδευμένοι. Πρόκειται για αντάρτες, (Guerilla forces). Είναι λοιπόν στρατός κλεφτοπόλεμου, δεν είναι ένας κανονικός στρατός. Τι αντιμετωπίσαμε; Τον θάνατο. Έχασα οχτώ φίλους, έχασα πάνω από πενήντα, εξήντα συναγωνιστές, άντρες και γυναίκες. Η τελευταία μου φίλη που πέθανε, η Ντενίζ, ήταν ηγέτης των Κούρδων-Γιαζίντι και πέθανε μερικούς μήνες αφού επέστρεψα στην Ιταλία. Οπότε ο πόλεμος δεν σταματάει ποτέ να πληγώνει την καρδιά σου».
Ο θάνατος όμως δεν έχει διακρίσεις, και στον πόλεμο οι γνωριμίες και οι φιλίες περνάνε από το στόχαστρο της αναλγησίας. Όταν τον ρώτησα πως αισθάνθηκε βλέποντας τον φίλο του να πέφτει νεκρός δίπλα, στην κόλαση ενός πεδίου μάχης, μου μίλησε για την ιστορία ενός ανθρώπου που τον στιγμάτισε και που τον ακολουθεί παντού, σε κάθε συνέδριο ή ομιλία που κάνει. Όσο μου μιλούσε το βλέμμα του ήταν ακίνητο.
«Το πρώτο άτομο που έμαθα ότι πέθανε ήταν ο Ρόμπερτ. Είναι ένας Αμερικάνος που πέθανε ακριβώς ένα χρόνο και ένα μήνα πριν. Ήταν ο πρώτος φίλος μου που πέθανε και αισθάνομαι πολύ δεμένος μαζί του. Δεν έκλαψα. Κανένας από εμάς δεν έκλαψε. Γιατί άφησε την ζωή του για εμάς. Για τον υπόλοιπο κόσμο. Ακολούθησε μια δυναμική αντίδραση. «Θα πολεμήσουμε επίσης για εκείνον». Όταν πεθαίνεις πεθαίνεις. Αλλά όταν πεθαίνεις για κάτι, στο δικό μας μυαλό γίνεσαι μάρτυρας. Δίνεις την ζωή σου για κάτι παραπάνω».
«Όταν μπαίνεις στο πεδίο μάχης είσαι διατεθειμένος να βάλεις την ζωή σου σε κίνδυνο. Έχει να κάνει με το τι είσαι πρόθυμος να βάλεις σε κάτι. Το να πας την κοπέλα σου ένα ταξίδι στην άλλη άκρη του κόσμου; Μια πτήση; Χρήματα; Σε αυτή την περίπτωση είσαι διατεθειμένος να βάλεις την ζωή σου. Και ο Ρόμπερτ πέθανε για έναν λόγο, δεν πέθανε στην τύχη. Πέθανε για κάτι που κυνηγούσε. Πέθανε μαζί με τον Ρόμπι και τον Σόρο, έναν Βρετανό είκοσι δύο ετών. Μαζί με τον Σόρο περάσαμε τα σύνορα του Ιράκ και της Συρίας. Μπόρεσα λοιπόν να κλάψω για τον Ρόμπερτ όταν ήμουν πίσω στην Ιταλία. Όχι όταν ήμουν εκεί. Λίγες μέρες μετά πήγα για να πολεμήσω στην ίδια θέση που πολέμησε και ο ίδιος. Όταν συμβαίνει αυτό δεν μπορείς να κλάψεις. Γιατί αν κλάψεις αποσπάς τον εαυτό σου από τον στόχο. Γίνεσαι λιγότερο χρήσιμος. Φαντάσου ότι έχεις να προστατεύσεις τους ανθρώπους πίσω σου και αρχίζεις να κλαις. Ναι, θα ήθελα να κλάψω, αλλά δεν μπορώ. Δεν θέλω. Για την ακρίβεια ρίχνω ένα δάκρυ σε κάθε συνέδριο που κάνω, όταν φτάνω στο σημείο του μαρτυρά μας. Ακόμη και αν επαναλάβω αυτή την ιστορία χιλιάδες φορές, ακόμη θυμάμαι γιατί το κάναμε. Για ποιο λόγο πέθανε. Ελπίζω να μπορέσουμε να δείξουμε και στην Ελλάδα, ότι δεν είμαστε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν σήμερα για εμάς».
Από το πεδίο μάχης στην γενική ιδέα του να βοηθάς όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη. Ο Claudio Locatelli ήρθε στην Ελλάδα με έναν σκοπό, ο οποίος περιλαμβάνει διαφορετικές καταστάσεις, πέρα από τη συγκεκριμένη ιδέα που τον οδήγησε στη Συρία, έχει να κάνει με την ιδέα ότι όταν ο κόσμος χρειάζεται βοήθεια και υπάρχει κάτι βασικό και πρακτικό πίσω από αυτό, ο ίδιος απλά πηγαίνει εκεί. Πώς όμως έφτασε από το πεδίο μάχης στην ιδέα του να βοηθήσει την Ελλάδα στις μέρες μας με τις φωτιές στην Αττική;
«Πρώτα από όλα πριν τη Συρία, είχα βρεθεί σε πολλά σκηνικά. Σλοβενία, Σερβία, Νότια Αφρική, L’ Aquila στην Ιταλία, και σε πολλά άλλα σαν την Ελλάδα, στην Ειδωμένη και γενικά στην Αθήνα. Το ζήτημα είναι πολύ βασικό. Όταν οδηγείς ένα αμάξι, πας να ξεκινήσεις το πρωί και να βάλεις μπρος αλλά είναι Χειμώνας και δε δουλεύει λόγω της μπαταρίας. Τι περιμένεις από τον κόσμο; Να σου δώσει το καλώδιο για να πάρει μπρος. Αυτό το άτομο που σε βοήθησε είναι ένα καλό άτομο. Μίλησε μαζί σου, σε βοήθησε και έκανε την ζωή σου να προχωρήσει, θυσιάζοντας μερικά λεπτά από την ζωή του. Είναι το ίδιο. Υπήρχε μια μεγάλη φωτιά στην Αττική, στο Μάτι, στην Νέα Μάκρη, στη Ραφίνα, σε όλη αυτή την περιοχή. Είναι φυσικά μεγαλύτερο από την μπαταρία ενός αμαξιού, αλλά το concept είναι το ίδιο. Και είναι μικρότερο από έναν πόλεμο, αλλά για την ακρίβεια κάποια πράγματα που είδα στην χώρα σας ήταν παρόμοια με κάποια πράγματα στην Συρία, μετά το πέρασμα της φωτιάς. Το σενάριο λοιπόν είναι το ίδιο. Όταν οι άνθρωποι του κόσμου έχουν ανάγκη, πηγαίνουμε. Πρώτα ανοίγεις το μυαλό σου, σκέφτεσαι με επαγγελματικό τρόπο, χτίζεις μια σοβαρή ομάδα με επαγγελματίες και ικανούς ανθρώπους στην ομάδα σου, πέντε άτομα ή όσα είναι απαραίτητα και πηγαίνεις. Φυσικά και συσχετίζεσαι με τις τοπικές αρχές, αυτό είναι απαραίτητο, αλλά δεν πρέπει να περιορίζεις το μυαλό σου σκεπτόμενος τι θα κάνεις. Βρες έναν τρόπο, πήγαινε από το σημείο μηδέν στο σημείο δέκα».
«Χτίσαμε λοιπόν μια ομάδα, και όπως βλέπεις από την μπλούζα μου είναι μια ομάδα αλληλεγγύης. Έχουμε μία ιταλική σημαία γιατί είμαστε Ιταλοί, η δεύτερη σημαία είναι η Ελληνική. Γιατί; Γιατί ερχόμαστε εδώ για εσάς. Είμαστε λοιπόν περήφανοι να φοράμε και τη σημαία της Ελλάδας. Και πέρα από αυτό υπάρχει και το πρώτο πράγμα που συνέβη μετά το πεδίο μάχης, το σύμβολο του YPG. (Μονάδες Λαϊκής Προστασίας). Ρώτησα την Ακαδημία εάν θα ήταν περήφανοι με το να δείξω ότι η αλληλεγγύη του YPG, φτάνει πέρα από το πεδίο της μάχης, από τα όπλα και τους ISIS. Τώρα ο εχθρός είναι η φωτιά αφού επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων. Αλλά θυμήσου. Και οι ISIS επηρεάζανε τις ζωές των ανθρώπων. Με έναν διαφορετικό, πιο έντονο τρόπο, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Εάν κανένας δεν σταθεί για κάτι, ενάντια σε κάτι άσχημο, τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο».
«Δεν είμαστε εδώ απλά για να μεταφέρουμε το φαγητό στους ανθρώπους, ή να τους πάμε κάπου που πρέπει με το αμάξι, δεν είμαστε εδώ μόνο για να αγοράσουμε προϊόντα με τα λεφτά που μαζέψαμε στην Ιταλία, είμαστε εδώ για να ευαισθητοποιήσουμε και να ενεργοποιήσουμε όσον αφορά το ότι οι Έλληνες είναι κομμάτι της Ευρώπης, αλλά με τον καλό τρόπο, όχι της Ευρώπη των Τραπεζών. Είμαστε εδώ για να δείξουμε ότι υπάρχει μία άλλη Ευρώπη, η Ευρώπη των ανθρώπων, και πέρα από αυτό υπάρχει ο κόσμος των ανθρώπων. Η ιδέα της Ροζάβα είναι αυτή, και δεν είναι μία μικρή ιδέα. Δεν μας νοιάζουν τα σύνορα, μας νοιάζουνε οι άνθρωποι».
«Εδώ μας εξέπληξε το γεγονός ότι τελικά περιμέναμε περισσότερη διεθνή δράση. Είμαστε σίγουροι ότι υπήρξε αλλά δεν την είδαμε. Ίσως ήταν στην αρχή, προηγουμένως. Επομένως η γενική σύνδεση είναι η ιδέα της Ροζάβα, η προσωπική μου ιδέα, η ιδέα του ανθρώπινου είδους, εάν δεν βοηθήσεις στα σημεία όπου υπάρχει ανάγκη είσαι υποκριτής. Δεν με νοιάζει εάν οι καταπιασμένοι είναι Εβραίοι, Άραβες, Έλληνες, δεν με νοιάζει εάν ο εχθρός είναι οι ISIS η φωτιά ή ή ανικανότητα κάποιων οργανισμών. Νοιάζομαι για ό,τι αντιπροσωπεύει το σωστό όπου είναι απαραίτητο. Και δεν πρόκειται για μια απλή πρόταση. Όλη μου η ζωή είναι η έκφραση αυτού του πράγματος. Δεν είναι απλά μια θεωρία. Είδες τι κάναμε. Είδες τι έκανε ο συμπολεμιστής μου για τον κόσμο».
Μαθαίνοντας λοιπόν για την κατάσταση στη χώρα μας, ο ίδιος κινητοποιήθηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Πώς μια ιδέα αλληλεγγύης γίνεται πράξη; Ποια είναι τα βήματα που ακολούθησαν;
«Πρώτα από όλα, έχω έναν προσωπικό δεσμό με την Ελλάδα. Θα το έκανα για όλο τον κόσμο, αλλά στην Ελλάδα έχω περάσει κάποιες συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μου. Τα πράγματα έχουν ως εξής. Όταν ακούσαμε για την φωτιά, απλά κάλεσα τους ανθρώπους, έχτισα το project, έχτισα την ομάδα, μια μικρή λειτουργική ομάδα, αλλά έπρεπε να σκεφτούμε πως θα μαζέψουμε τα λεφτά των ανθρώπων, πως θα γίνουμε λειτουργικοί. Πριν φτάσουμε εδώ την προηγούμενη Κυριακή συνδεθήκαμε με έναν Έλληνα δημοσιογράφο και φίλο και έτσι με την τοπική πραγματικότητα για να αποκτήσουμε μια συνολική εικόνα της κατάστασης. Χάρη σε αυτό ανακαλύψαμε το οργανωτικό κέντρο στην Νέα Μάκρη, και πήγαμε εκεί, λέγοντας ότι θα βοηθήσουμε. Έχουμε αυτοκίνητο, έχουμε χρήματα που φέραμε από την Ιταλία και είμαστε διαθέσιμοι με την σωματική μας εργασία. Επειδή έχω μεγάλη εμπειρία στην ηγεσία μιας επιχείρησης δεν σημαίνει ότι θα καθίσω στο γραφείο. Το πρώτο πράγμα που θα σε κρατήσει ενήμερο είναι να βάλεις τα χέρια σου μέσα στην τρέλα. Αυτό είναι το πρωτόκολλο του προσωπικού μου δικτύου».
«Πήγαμε λοιπόν εκεί και αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε. Την πρώτη ημέρα βοηθήσαμε έναν ντόπιο, εκτοπισμένο άνθρωπο που ήταν σε ένα camp κοντά στην Νέα Μάκρη, και έπρεπε να πάει στο υπουργείο για κάποια χαρτιά καθώς η φωτιά του κατέστρεψε σπίτι, αμάξι και τηλέφωνο. Τον βοηθήσαμε λοιπόν με το αυτοκίνητο και ήταν τόσο χαρούμενος που έγινε φίλος μας. Μας ζήτησε να κρατήσουμε επαφή. Πέρα από αυτό δουλέψαμε για να φτιάξουμε κουτιά, να ξεχωρίσουμε το φαγητό, να κουβαλήσουμε το φορτίο, ό,τι είναι απαραίτητο. Την ίδια στιγμή χρησιμοποιήσαμε το αμάξι για να μεταφέρουμε τους ανθρώπους. Ένα άλλο κομμάτι είναι η καταγραφή με τεκμήρια. Πρέπει να δείξουμε στους ανθρώπους ότι η Ελλάδα χρειάζεται βοήθεια, αλλά είναι δυνατή. Η Ελλάδα μπορεί να σηκωθεί. Θέλουμε λοιπόν να ευαισθητοποιήσουμε και να ενημερώσουμε για την κατάσταση στην Ελλάδα. Επομένως καταγράφουμε, ρωτάμε την γνώμη των ανθρώπων. Ναι, η κύρια δουλειά είναι σωματική και οργανωτική, αλλά και αυτό βοηθάει».
«Σήμερα μεταφέραμε το φαγητό από σπίτι σε σπίτι σε ανθρώπους που το χρειάζονταν. Γιατί ίσως να είχαν εκτοπιστεί από το αρχικό τους σπίτι και τώρα να μένουν σε κάποιο άλλο, ή σε φίλους. Πρόκειται ακόμη να αγοράσουμε προϊόντα. Έχουμε μαζέψει χίλια ευρώ μέσα σε πολύ λίγες ημέρες, μέσα από το facebook, και έχουμε ως στόχο τις δώδεκα χιλιάδες ευρώ. Δεν ξέρω αν θα τις φτάσουμε, όμως κατά κάποιο τρόπο αναφορικά με τους ανθρώπους που ευαισθητοποιούμε, οι καρδιές αυτών στην Ιταλία είναι εδώ. Πρόκειται ακόμη να πάμε στο ορφανοτροφείο που ακούσαμε και γενικότερα να δουλέψουμε αρκετά. Ελπίζουμε όχι μόνο να βοηθήσουμε αυτούς που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση αλλά να βοηθήσουμε και τους Ιταλούς να σκεφτούνε πιο ανοιχτά».
Πρόκειται λοιπόν για ένα εσωτερικό κίνητρο. Αυτός είναι ο άξονας που οδήγησε τον ίδιο σε «φλεγόμενα» σημεία του κόσμου. Όμως συχνά η ρομαντική ιδέα της ανθρώπινης αλλαγής συνεπάγεται μία απόσταση από την πραγματικότητα. Μπορεί η απόσταση αυτή να αποτρέψει τον κόσμο από το να κάνει το πρώτο βήμα; τα απλά πράγματα, την απλή κίνηση βοήθειας; Είναι αυτό που λείπει σήμερα από το να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που ζει σε αρμονία;
«Αρχικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο φόβος. Ο φόβος είναι που κάνει έναν άνθρωπο να πει «Δεν θα επιχειρήσω αυτό, δεν θα φτάσω σε αυτή τη θέση». Δεν θυμάμαι ποιος το είπε όμως είναι ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από χαμηλά και έγινε επιτυχημένος, και συνήθιζε να λέει όπως και πολλοί άλλοι: «Ξέρεις πόσες φορές έχω κάνει αίτηση για αυτή τη δουλειά; Χιλιάδες, αλλά στο τέλος τα κατάφερα». Το θέμα είναι η επιμονή και η πίστη. Πόσα πράγματα στην ιστορία βασίστηκαν στην επιμονή; Πολλά δεν έγιναν ποτέ με την πρώτη φορά. Τα πρώτα άτομα που πολέμησαν στην Ελλάδα εναντίον των Ναζί δεν κέρδισαν. Στο τέλος όμως κερδίσατε. Το πρώτο άτομο που είπε ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι ελεύθερες να ψηφίζουνε δεν κέρδισε. Στο τέλος όμως κερδίσανε. Αυτό είναι το ζήτημα. Ο φόβος είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο. Αυτό είναι που σε μπλοκάρει από το να πετύχεις τον στόχο».
«Πώς θα βελτιωθεί η κοινωνία σου; Πώς θέλεις την κοινωνία σου; Την επόμενη φορά που κάποιος κοντά σου, μπροστά σου χρειάζεται κάτι να λες «Ας το κάνουμε». Γιατί όχι; Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνεις. Όταν σταματάς να φοβάσαι αρχίζεις να ζεις σαν γενναίος. Πως θέλεις να ζήσεις την ζωή σου; Σαν δειλός ή σαν γενναίος; Η Ελλάδα είναι η χώρα των ηρώων. Έχετε μία πρωτεύουσα που έχει πάρει το όνομα της από μια θέα που ήταν αφιερωμένη στους σπουδαίους ήρωες. Την Αθηνά. Πώς θέλετε λοιπόν να ζήσετε; Με φόβο;».
Εδώ η σελίδα στο FB του Claudio Locatelli