Ευτυχώς ο παλιός κόσμος αρνείται να πεθάνει αναδυόμενος ξανά και ξανά και εν πολλοίς απροσδόκητα μέσα σε νέα κινήματα με σκέψεις και ιδέες, σε νέες γενιές φιλοσόφων, κοινωνιολόγων, οικολόγων, στοχαστών που προσπαθούν να αποτρέψουν θνησιγενείς καταστάσεις και να επαναφέρουν την έννοια της πνευματικότητας και της υλικότητας της ζωής.
Υπάρχει ίσως κάτι που ο άνθρωπος πρέπει να κάνει συχνά. Να διερωτάται.
Μέσα σε μια αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας, με αυτόν τον οργιώδη άνεμο που ανατρέπει και παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, έχει οδηγηθεί σε ένα είδος ”Θρησκείας της Προόδου”.
Μια στάση στο χρόνο επιβάλλεται για να σκεφτεί βαθύτερα τον “παρόντα” χρόνο καθώς και το τί συνιστά άραγε στην πραγματικότητα πρόοδο για τη ζωή του και τι όχι και αν η εξέλιξη που παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται, στην πραγματικότητα δεν ενέχει τον κίνδυνο αν δεν χρησιμοποιηθεί σωστά, να οδηγήσει σε μια απέκδυση της πολυπλοκότητας της ανθρώπινης ύπαρξης ωθώντας την σε μία μονοσήμαντη τεχνολογική μελαγχολία.
Ο κίνδυνος της αποξένωσης των ανθρώπων από πράγματα που άλλοτε απλώς απολάμβαναν όπως το να ντύνεται κανείς και να πηγαίνει στο σινεμά ή στο θέατρο με φίλους και μετά σε ένα καφέ για να σχολιάσουν μεταξύ άλλων την παράσταση αντί να δει στο σπίτι του τηλεόραση, είναι ορατός.
Τελικά ο άνθρωπος οδηγείται με “τεχνικά” αλλά και έρημα βήματα σε αποξένωση και από τον ίδιο του τον εαυτό.
Ειδικοί σε ανάπτυξη λογισμικών, διευθύνοντες σύμβουλοι, υπάλληλοι μεγάλων εταιρειών, μπορούν να εργάζονται από το σπίτι “Διαδικτυακά” πράγμα που σημαίνει ότι εργάζονται τελικά περισσότερες ώρες, αμείβονται λιγότερο διότι ξοδεύουν περισσότερα χρήματα αν και αρχικά φάνηκε το αντίθετο και είναι αποκομμένοι από τις μικρές χαρές, όπως η αλλαγή παραστάσεων, η συνομιλία και η ανταλλαγή απόψεων με συναδέλφους στα διαλείμματα και στα μεσημεριανά γεύματα.
Οι μετασχηματιστές συνείδησης προάγουν ένα σύγχρονο ψηφιακό μέλλον: Το αϋλο χρήμα, τα άϋλα αρχεία, τις άυλες ταυτότητες, τους κωδικούς, τους άϋλους χώρους και το άϋλο εγώ.
Ορισμένοι εργαζόμενοι πλέον μπορούν να εργάζονται σε άλλη πόλη από αυτή που διαμένουν η ακόμα σε μή συγκεκριμένη τοποθεσία. Αρκεί ένας φορητός υπολογιστής με καλή σύνδεση Wifi καθώς ταυτόχρονα οι τόποι χάνουν την ταυτότητά τους και τη σημασία τους.
Ανακριβείς πληροφορίες συνεχώς διαχέονται ταυτόχρονα με τις αληθινές και καλούνται όλοι να ξεχωρίσουν το λάθος από το σωστό πράγμα που δεν είναι εφικτό για όλους.
Δεν είναι όλοι ετοιμασμένοι να ξεχωρίζουν την πραγματικότητα και έπειτα αν βιώνει κανείς τη λάθος πληροφορία τι σημασία έχει; Δρά επηρεάζοντας τη ζωή του.
Ξεκομμένος και μόνος του ο άνθρωπος προσπαθεί να δημιουργήσει μικρές κοινότητες, νησίδες ένταξης που ελπίζουμε να μην καταλήξουν σε φυλές αγρίων.
Η στιγμιοποίηση και ένας κοινωνισμός που αποκλείει τις συναναστροφές, όλα αυτά που έφτιαχναν τον χρόνο του καθενός, ένας αλλιώτικος Θεός διαδικτυακός, σε βυθίζει ολοένα σε ανασφάλεια.
Την ομορφιά την μοιραζόμαστε με φίλους, με αυτούς που θέλει κανείς να σταθεί σε μέρη που αγαπά.
Εκεί που έφτασε η Παγκοσμιοποίηση με την Τεχνολογία ο κόσμος βγαίνει φτωχότερος και εμφανίζονται αρρώστιες πιό ισχυρές καθώς ο κόσμος έγινε ένα πλανητικό χωριό που αλλάζει τα δεδομένα.
Η Τεχνολογία δίνει λύσεις στην επιστήμη, στην έρευνα, παρέχει σοβαρή βοήθεια στην εξοικονόμηση χρόνου για διαδικαστικά ζητήματα, όμως τελικά αφήνει ελεύθερο χρόνο;
Δεν είμαστε ακόμα σίγουροι, δεν είναι τόσο βέβαιο ότι η τηλεργασία δεν θα έχει επιπτώσεις ψυχικές στο μέλλον.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγγιχτούν μέσα από τις οθόνες. Ενα χάδι είναι αναγκαίο.
Ο άνθρωπος ξεκομμένος και μόνος του είναι ένα Μουσείο χωρίς επισκέπτες.
Η Τεχνολογία να απαντά σε ερωτήματα, κάνει πιο εύκολη την ζωή διαδικαστικά προσφέρει απίστευτες δυνατότητες στην έρευνα και στην εξέλιξη της επιστήμης.
Το θέμα είναι λοιπόν πως θα χρησιμοποιήσει κανείς την Τεχνολογία.
Την ομορφιά και την συγκίνηση όμως την μοιραζόμαστε πάντα με τους άλλους.