Τι να ψηφίσω;
Τι να αψηφήσω;
Τι πίσω μου να αφήσω;
Ιδού οι απορίες να ξεπετάγονται κι όσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης και της συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία να ξεδιπλώνονται τα ερωτηματικά, ή μήπως να επιλέξω την διαφυγή σαν την μαντινάδα εκείνη της νιότης μας ;
Έχουν αλλάξει οι εποχές από τότε, εμπειρίες προστέθηκαν, ελπίδες διαψεύσθηκαν, βεβαιότητες κατέρρευσαν, όνειρα πήγαν κι ήρθαν, άλλα χάθηκαν σαν τις μποτίλιες με τα μηνύματα στα πελάγη, άλλα σκοντάψαν σε δύσβατα μονοπάτια της ζωής, κι άλλα πάλι χαρήκανε το φως της μέρας.
Το λοιπόν;
Πολύ φοβάμαι πως για μια άλλη φορά, δεν θα πραγματοποιηθεί το όνειρο εκείνο που έταζε πως ”όσα δηλώσαν και δεν τα δώσαν όλα θα εκπληρωθούν”.
Να κάπως έτσι.
Κι αν ψάξει κανείς πιο βαθιά, ας καταφύγει στον μαγευτικό λόγο – γραπτό και προφορικό του Γεράσιμου Μοσχονά – δεν χρειάζεται συστάσεις, τον μειλίχιο λόγο του, θα τον απολαύσετε το βράδυ των εκλογών - που στην χθεσινή ανάρτηση του στο Φέϊσμπουκ μέσα από ένα κείμενο υψηλής αισθητικής υπό τον τίτλο «INTOUCHABLES: ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΗΣ «ΜΕΣΑΙΑΣ ΤΑΞΗΣ», περιγράφει το χαϊδολόγημα των μεσαίων στρωμάτων εκ μέρους των ντόπιων πολιτικών φωστήρων.
Καταλήγει η ανάρτησή του:
«Τρόμαξα, σε έναν πόλεμο επικοινωνίας χωρίς κανόνες, από την πνευματική υπεροψία και τις κοινωνικές – και ηθικές - βεβαιότητες των νεοδημοκρατών στα τηλεοπτικά παράθυρα. Τρόμαξα και από το «γλείψιμο» στους μικρομεσαίους, υπό το φως της ήττας του 2019, των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ. Το έργο που παιζόταν ήταν οι μικρομεσαίοι ως Intouchables, άξιο βραβείου César παλαιοπαπανδρεϊσμού.
Τρόμαξα, επίσης, από το πόσο οι πρώτοι δεν έχουν επαρκή αντίληψη για το τι σημαίνει εκσυγχρονισμός της ελληνικής οικονομίας και τους κράτους. Και από το πόσο οι δεύτεροι δεν έχουν επαρκώς κατανοήσει τι σημαίνει, σε μια κοινωνία σαν την ελληνική, το «Δικαιοσύνη παντού».
Κοιτώντας δε τα προγράμματα των δύο μεγαλύτερων κομμάτων ανακάλυψα ότι οι πιο παραμελημένες ενότητες είναι, και στα δύο προγράμματα, αυτές που αφορούν τη φορολογική μεταρρύθμιση. Στο όνομα, προφανώς, του οικονομικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού για τους μεν, στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης για τους δε. Κατάλογοι με υποσχέσεις προς όλες και όλους σε μια χώρα που δεν έχει χρεοκοπήσει ποτέ.»
Δοθείσης ευκαιρίας, ας μου επιτραπεί να κλείσω με μία προτροπή :
Αναζητείστε το πλήρες κείμενο και διαβάστε το 3 και 103 φορές.
Ανεξάρτητα από τι θα ψηφίσετε, διαβάστε το. Μπείτε στον ελάχιστο αυτό κόπο και κερδίστε το μέγιστο: την απόλαυση της σκέψης.
Είτε αναποφάσιστοι, είτε έτοιμοι με το δαγκωτό, είτε συρόμενοι με το ξενέρωτο.
Και κλείνω με μια ευχή : όσοι, όσες έχετε παιδιά σε φοιτητική ηλικία, σε όποια Σχολή κι αν σπουδάζουν, παροτρύνετε τα παιδιά σας να επισκεφθούν το αμφιθέατρο όπου μεταδίδει τον γεμάτο νοητική και λεκτική μαεστρία ακαδημαϊκό του λόγο.
Και νηφάλιο. Κυρίως αυτό. Χωρίς θεραπαινίδες. Και πολιτισμένο. Χωρίς θεραπαινίδες. Κυρίως αυτό.
***
Μιχάλης Κονιόρδος, καθηγητής Τμήματος Διοίκησης Τουρισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής