Γνώρισα τον Χρήστο Μυλωνάκη περνώντας για ρεπορτάζ από τα Χανιά την περασμένη Άνοιξη. Η ιδιότητα του Προέδρου Ιδιοκτητών Ενοικιαζομένων Αυτοκινήτων Νομού Χανίων, που συμβαίνει να φέρει, δεν πρέπει να ξεγελάσει κανέναν.
Δεν είναι μεγαλοεπιχειρηματίας.
Δεν είναι λαμόγιο.
Δεν είναι επαγγελματίας συνδικαλιστής.
Δεν είναι και δεν προσπαθεί να γίνει κηφήνας στην πλάτη του ελληνικού δημοσίου.
Είναι ο ορισμός του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία και ένας απλός επαγγελματίας, με ανοιχτό μυαλό και ορίζοντα. Αυτή είναι η γνώμη που σχημάτισα - χωρίς να μου κάνει δώρο κάποια ενοικίαση για τις διακοπές μου, αλλά αφού με κέρασε μία τσικουδιά.
Ο Μυλωνάκης, εκπρόσωπος ενός κλάδου που προφανώς κρέμεται από τον τουρισμό και που δοκιμάζεται κατ′ εξακολούθηση την τελευταία διετία, όταν είδε τα δύσκολα βασίστηκε στην κοινή λογική που έλεγε ότι πρέπει να καταθέσει ένα αίτημα για προστασία από τις τράπεζες, ώστε να κερδίσει πολύτιμο χρόνο μέχρι να ανοίξει η δουλειά, να εισπράττει και να εξοφλεί δάνεια. Δάνεια που προφανώς είναι η μοναδική λύση για την αγορά αυτοκινήτων σε μεγάλο αριθμό, από όλες τις εταιρείες ενοικίασης.
«Πράγματι ενταχθήκαμε σε καθεστώς προστασίας από τα δάνεια, λόγω πανδημίας», μου εξηγεί σήμερα ο Μυλωνάκης. «Ενταχθήκαμεε όμως, μόνο ως προς τα δάνεια που είχαμε ανοιχτά σε συστημικές τράπεζες και σε συνεταιριστικές τράπεζες. Σε όλες αυτές ”πάγωσαν” προσωρινά οι οφειλές μας στο πλαίσιο της προτασίας για την πανδημία. Όμως, οι εταιρείες πώλησης αυτοκινήτων δεν λειτουργούν μέσα από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Έχουν δικές τους θυγατρικές, τράπεζες ειδικού σκοπού δηλαδή, που δεν πρόβλεψε ο Έλληνας νομοθέτης όταν έφτιαξε το πλαίσιο προστασίας των θιγόμενων επιχειρήσεων από την Πανδημία».
Αποτέλεσμα;
Πριν από μερικά 24ωρα, γερανοί άρχισαν να μαζεύουν αυτοκίνητα της εταιρείας του Μυλωνάκη από χώρους στάθμευσης ξενοδοχείων, που είχαν ενοικιάσει τουρίστες στα Χανιά και ενώ οι τουρίστες βρίσκονταν μέσα σε ξενοδοχεία!
Πέρα από την εξόχως προφανή δυσφήμιση και ζημιά για τον ελληνικό τουρισμό, προκύπτει φοβάμαι και ένα ζήτημα δικαίου.
Ο Μυλωνάκης δεν πλήρωσε μόλις για τρεις (!) μήνες τις δόσεις του δανεισμού για την αγορά των συγκεκριμένων αυτοκινήτων, σε μία συνεπή επιχειρηματική διαδρομή 30 ετών, όπου πληρώνει στην ώρα του για κάθε δάνειο. Συγκεκριμένα, δεν πλήρωσε τις δόσεις τους τρεις πρώτους μήνες της ”καταιγίδας”, Μάιο-Ιούνιο-Ιούλιο του 2020, όπου το λοκντάουν υπήρξε καθολικό και ο τουρισμός μηδενίστηκε στην Κρήτη και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αμέσως μετά από αυτό το τρίμηνο, συνέχισε κανονικά να εξοφλεί τις δόσεις - και δεν αμφισβητεί καθόλου τις οφειλές του. Απλώς περίμενε η προστασία να είναι προστασία και όχι παγίδα.
Το να γίνονται αναγκαστικές κατασχέσεις αυτοκινήτων σε χώρους στάθμευσης ξενοδοχείων, ακούγεται ακραίο και μάλλον είναι.
Το να παγιδεύονται επιχειρήσεις και άνθρωποι από αμέλεια είναι σοβαρότατο πρόβλημα και πρέπει κάποιος να το εξετάσει. Και αν είναι άδικο, να το διορθώσει.
ΥΓ: Το κείμενο αυτό γράφτηκε στο μεγάλο μέρος του πριν από την ΔΕΘ, την Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2021. Μέσα στο Σαββατοκύριακο που ακολούθησε τηλεφώνησα στον Μυλωνάκη και με ενημέρωσε, ότι ο παραλογισμός συνεχίζεται: Αν και ο ίδιος προχώρησε σε τηλεφωνική συνεννόηση με την εταιρεία από την οποία προμηθεύεται αυτοκίνητα (δεν την κατανομάζω για προφανείς λόγους), καταθέτοντας και ένα ποσό της τάξης των 5.000 ευρώ στο πλαίσιο ενός προφορικού καταρχήν διακανονισμού για την εξόφληση της οφειλής του, ένας ακόμα ξένος τουρίστας τον ενημέρωσε ότι «του πήραν τα κλειδιά του ενοικιασμένου αυτοκινήτου μέσα από τα χέρια και φόρτωσαν τον όχημα σε γερανό». Η διαδικασία κατάσχεσης συνεχίζεται - η κοινή λογική αγνοείται.