Στην αρχή ήταν η απολιγνιτοποίηση, μετά η ηλεκτροκίνηση. Μετά οι δεσμεύσεις για πράσινη ανάπτυξη. Είχαμε αρκετές αποχρώσες ενδείξεις για να πιστέψουμε ότι, τελικά, αλλάζουμε ρότα, ακολουθούμε την κοινή λογική, τις διεθνείς τάσεις, είμαστε ευθυγραμμισμένοι με την υπόλοιπη Ευρώπη. Ε, όσο να’ ναι, μιά ανάταση την πάθαμε.
Μετά ήρθε (και έμεινε) η πανδημία. Και μάθαμε ότι η κλιματική κρίση (που ήρθε για να μείνει) και η κατάρρευση της βιοποικιλότητας αποτελούν “εγγύηση” για επόμενες επιδημίες ή πανδημίες.
Και μετά ήρθε η Ευρωπαϊκή Πράσινη συμφωνία. Ακολούθησε το Σχέδιο Ανάκαμψης το οποίο αμέσως χαιρέτησε η ελληνική κυβέρνηση. Και πιστέψαμε ότι οι αποχρώσες ενδείξεις έγιναν σχεδόν αποδείξεις. Και η ανάταση έγινε ακόμα μεγαλύτερη.
Και μετά ήρθε η έκπληξη (;) του “άρθρου 219” που εν ολίγοις μας υπενθύμισε ότι οι πολιτικοί μας (κυβέρνηση, βουλευτές, τοπικοί πολιτευτές) θεωρούν ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη.
Το είπε εξάλλου καθαρά κυβερνητικός βουλευτής στη σχετική συζήτηση στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής που έγινε τη Δευτέρα 1/3: “το άρθρο 219 θα συμβάλλει στην επίλυση των προβλημάτων που δημιούργησε στην ανάπτυξη του Κυπαρισσιακού Κόλπου το προεδρικό διάταγμα”, αναφερόμενος στην εκλογική του περιφέρεια και στην προστατευόμενη περιοχή του Κυπαρισσιακού Κόλπου.
Το σχετικό σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος παρέμενε για καιρό σε συρτάρια του Υπουργείου Περιβάλλοντος, λόγω πιέσεων τοπικών παραγόντων για τουριστική “ανάπτυξη” της περιοχής (οικοδομή, μεζονέτες, “μπιτσόμπαρα”), με έμφαση πάντα την παραλιακή ζώνη και τις αμμοθίνες.
Βγήκε στο φως ύστερα από την καταδίκη της Ελλάδας στο Ευρωδικαστήριο λόγω ακριβώς της ανοχής στις συνεχιζόμενες αυθαιρεσίες και την αποτυχία προστασίας της περιοχής και οδήγησε στην υπογραφή του σχετικού Προεδρικού Διατάγματος.
Για άλλη μία φορά, νομίσαμε ότι το θέμα είχε ευτυχή κατάληξη. Όπως έδειξε ο τοπικός βουλευτής, οι πιέσεις για οικοδόμηση του παραλιακού μετώπου σε έναν βιότοπο Ευρωπαϊκής σημασίας συνεχίζουν να αναζητούν διέξοδο. Ειλικρινής, σαφής, κυνικός και αναίσχυντος, καθώς αδιαφορεί για τη σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Είναι βέβαιο ότι η συγκεκριμένη απόφαση (υπερψηφίστηκε από την κυβέρνηση, καταψηφίστηκε από την αντιπολίτευση) θα καταπέσει σε οποιοδήποτε εθνικό ή ευρωπαϊκό δικαστήριο.
Μέχρι τότε όμως, συγκεκριμένοι επιτήδειοι “επιχειρηματίες” θα πάρουν την πολυπόθητη άδεια.
Άραγε αυτήν την επιχειρηματικότητα επιθυμούμε για αύριο; Ποιος σοβαρός επενδυτής θα έρθει σε μία τέτοια μπανανία, εκτός από τυχάρπαστους, αναξιόπιστους και γεράκια;
Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να μάθουμε ποιες επενδύσεις χρειάστηκαν αυτή τη φωτογραφική ρύθμιση για να “ανθίσουν”. Εξίσου ενδιαφέρον και σημασία έχει η απόλυτη σιωπή των αντίστοιχων επαγγελματικών φορέων του τουρισμού.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, είχαμε και προσθήκη τροπολογίας της τελευταίας στιγμής (bonus) που - χωρίς ντροπές - ζητά την ανάκληση των αποφάσεων κατεδάφισης αυθαιρέτων σε αιγιαλούς και παραλίες. Η αιτιολογική έκθεση μιλάει, και εδώ, για άρση της “αδικίας”!
Μπορεί να είναι που μεγαλώνω (και μυαλό δεν βάζω), αλλά έχω συνδέσει τα (επανειλημμένα) ευνοϊκά μέτρα για τα αυθαίρετα με εκλογές.
Σε συνδυασμό με το Άρθρο 219, συγκεντρώνονται σημαντικές αποχρώσες ενδείξεις ότι ο πυρήνας της πολιτικής μας ζωής στηρίζεται πάνω σε χυδαίες πελατειακές σχέσεις που - με τη σειρά τους - δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και τα απαραίτητα βήματα για ένα καλύτερο αύριο για όλες και όλους.
Μιλώντας για πραγματικές ανάγκες, ας έχουμε υπόψη ότι, τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση νομιμοποιεί εκ νέου την καταστροφή του περιβάλλοντος, διεθνείς οργανισμοί αναδεικνύουν την ανάγκη προστασίας της φύσης και δημιουργίας μεγάλων προστατευόμενων περιοχών (σε ξηρά και θάλασσα) ως την πιο αποτελεσματική άμυνα του ανθρώπου στην κλιματική κρίση.
Ταυτόχρονα, κυβερνήσεις ζητούν την απόρριψη του ΑΕΠ ως μέτρου αξιολόγησης του πλούτου και την υιοθέτηση άλλων κριτηρίων που θα συνυπολογίζουν τη φύση, “ως μέσο για την προστασία της άγριας ζωής αλλά και των ανθρώπων”. Πάντως με βάση τις πρόσφατες κυβερνητικές αποφάσεις, αυτά φαίνεται ότι συμβαίνουν σε κάποιον άλλον πλανήτη!
Αν ελπίζω σε κάτι αυτό είναι ότι, και αυτή τη φορά, έχω κάνει λάθος και ότι η πραγματικότητα θα με διαψεύσει. Αυτή τη φορά όμως, θα είναι στη σωστή μεριά, θα βλέπει σε ένα αύριο φωτεινό και δεν θα αναμοχλεύει το χειρότερο χθες.
Η ελπίδα από μόνη της όμως δεν θα φέρει το ζητούμενο: ένα αύριο πράσινο, δίκαιο και ειρηνικό. Κυρίες και κύριοι, ας σηκώσουμε μανίκια. Πάμε να διεκδικήσουμε το αυτονόητο!