Η υπομονή έχει και τα όρια της. Ναι, λίγο πολύ, όλοι περνάμε από αυτό το στάδιο. Με εκρήξεις θυμού, άλλοτε μεγάλες και άλλοτε μικρές και ο θυμός, γίνεται παράπονο. Το γιατί, απαιτεί απαντήσεις. Ξαναθυμώνεις. Ξαναξεχνάς. Κουβαλάς μονίμως, αυτό το ιστορικό μπέρδεμα ανά τους αιώνες, μέσα στη ψυχή σου.. Ξαναθυμάσαι τα μπερδεμένα γεγονότα. Ξαναθυμώνεις με τις συνέπειες. Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας που λέει ο αγαπητός τραγουδιστής εδώ και τόσα χρόνια....σαν φαύλος διχαστικός κύκλος. Κανείς δεν κοιτάζει μπροστά! Στραβάρα μας...
Ζούμε στο νησί της απόλυτης τρέλας. Και όχι δεν μας ψεκάζουν... Όσοι το λένε αυτό, μάλλον, έχουν, μια κρυφή ελπίδα ότι αν σταματήσει ο αρνητικός ψεκασμός, θα είναι όλα καλά και ωραία και ίσως ξαφνικά ξυπνήσουμε και γίνουμε μια μέρα εξυπνότεροι ως προς τις ενέργειες μας, μεταξύ μας, αναφορικά με το χρονίζον κυπριακό πρόβλημα μας. Είμαστε, όμως, από μόνοι μας και χωρίς τη βοήθεια του αρνητικού ψεκασμού, αναντίλεκτα, ένας αφυδατωμένος λαός. Και δεν απευθύνομαι μονάχα στους ελληνοκύπριους, αλλά και στους τουρκοκύπριους. Και γιατί καταλήγω στο συμπέρασμα αυτό; Γιατί η απάντηση βρίσκεται απλούστατα στο μυαλό μας. Ναι δυστυχώς εκεί. Γιατί στο ίδιο νησί ζούμε, και νιώθουν όλοι σχεδόν διχαστικά και παραπονιάρικα. Θυμούνται, θυμώνουν, ξεχνούν και ξανά πάλι από την αρχή, είτε λόγω μακάβριων επετείων, είτε λόγω αργοπορημένων δημοσιευμένων συνεντεύξεων. Και μετά από τόσα χρόνια τι νόημα έχει, για να ξύνεις πληγές; Για να δούμε ποιος και τι φταίει τώρα...Μπα, δεν βαριέσαι;! Αφού σε τελική ανάλυση, αυτό είναι δουλειά των μέσων μαζικής ενημέρωσης, το να ανοίγουν δηλαδή πληγές, νομιζόμενοι κάποιοι ότι με το να ειπωθεί μια ιστορία θανάτων από τον πόλεμο του 1974 ή ακόμα και από τις ταραχές του 1963, είτε των μεν είτε των δε, θα επουλωθούν οι πληγές μας, συγχωρώντας ο ένας τον άλλο. Αλήθεια.. ποιος το σκέφτηκε, να υπενθυμίσει σήμερα, εν έτει 2018, σε εξώφυλλα τουρκοκυπριακών και ελληνοκυπριακών εφημερίδων τα παλαιότερα γεγονότα εις βάθος και άραγε γιατί; Τόσα χρόνια μήπως δεν τα ξέραμε ότι και μεις κάναμε πολλά και πως και αυτοί έκαναν πολλά; Ναι, δυστυχώς τα ΜΜΕ είτε ηθελημένα, είτε χωρίς δεύτερη σκέψη, ευθύνονται για αυτό το φαύλο διχαστικό κύκλο. Και αναλύω πιο κάτω.
Προσωπικά, τα προηγούμενα χρόνια λίγο μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, πήγα αρκετές φορές στα κατεχόμενα εδάφη μας. Στο χωριό της μαμάς μου, παρόλο που γεννήθηκα μετά το 1974, αλλά και σε όλα σχεδόν τα υπόλοιπα μέρη της Κύπρου μας. Αρχικά ως θυμωμένη, μετά ως παραπονεμένη και πλέον μπορώ να πω, ως τοπική επισκέπτρια. Πως αλλιώς να εξηγήσω την επιθυμία μου να θέλω να βλέπω ακόμα, την αρχαία Σαλαμίνα, τα ενετικά τείχη της Αμμοχώστου, το αρχαίο βασίλειο των Σόλων, τα μεσαιωνικά εκκλησιαστικά κτίσματα, τα κάστρα της μυθικής Ρήγαινας, το κάστρο της Κερύνειας; Και κάθε φορά να συνομιλώ με Τουρκοκύπριους και να λέμε ακριβώς το ίδιο πράγμα χωρίς να φταίμε ο ένας τον αλλο, λέγοντας πως θα βρεθεί άμεσα μια δικαιη και βιώσιμη λύση. Μου έκανε εντύπωση και η θετική διάθεση τους χωρίς να κατηγορούν. Και ναι αυτό μας έφερνε ακόμα πιο κοντά.
Το τελευταίο διάστημα, ένα συγγενικό μου πρόσωπο ήρθε φέτος, απο πολύ μακρυά. Από άλλη ήπειρο. Μετανάστης από το 1964. Στην Κύπρο, ξαναήρθε παλαιότερα λίγα χρόνια, μετά που άνοιξαν τα οδοφράγματα. Μόνο, που αυτή τη φορά, ήθελα με δική μου πρωτοβουλία, να δει το μέρος όπου γεννήθηκε. Να δει το κατεχόμενο σπίτι του. Γιατί, ξέρετε, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, γερνάνε και καλό είναι να μην φεύγουν πονεμένοι και με απωθυμένα στην καρδιά, ότι δεν θα ξαναδούν τα μέρη που γεννήθηκαν. Και πήγαμε. Όμορφο παραλιακό χωριό η Πεντάγεια. Δεν περίμενα, μετά από τόσα και τόσα χρόνια να θυμάται το κάθε σπίτι στο χωριό και ποιος/α διέμενε εκεί. Εδώ, δεν θυμάμαι καν τα ονόματα στη δική μου γειτονιά. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Βρήκαμε και το σπίτι του. Υπήρχε ακόμα το δέντρο της δάφνης στην αυλή που τον συντρόφευε στα παιδικά του χρόνια. Το σπίτι έμοιαζε σαν βουβό και ερειπωμένο. Συγκίνηση...
Οδεύοντας προς το αυτοκίνητο, χαιρέταγε ο θείος τους κατοίκους εκεί. Σαν να ήθελε να μοιραστεί τη χαρά και τον πόνο του μαζί. Και ξαφνικά να ακούς αυτό το ευτράπελο από ένα κάτοικο του χωριού η ” ΕΟΚΑ Β φταίει” και λίγο παραδίπλα το άλλο σοκαριστικό ” Αν δεν ερχόταν η Τουρκία ίσως να ήταν χειρότερα τα πράγματα”. Και να διερωτάμαι... για το πόσα επεισόδια έχασα από την τελευταία φορά που πήγα. Γιατί τέτοιες αντιδράσεις δεν θυμάμαι να ξαναείχα όσες φορές πήγα στην κατεχόμενη πλευρά του νησιού. Τι έγινε ξαφνικά; Γιατί αυτός ο πονεμένος θυμός τους; Γιατί τώρα; Μήπως να ναι άραγε η πρωτοβουλία, των ΜΜΕ των τελευταίων ημερών με τις ηθελημένες αποκαλύψεις τους; Ή μήπως τα ΜΜΕ, προσπαθούν να ροκανίσουν και άλλο το χρόνο;
Λυπάμαι, που ακόμα, μαζοχιζόμαστε με τα παλιά. Λυπάμαι που ακόμα κάποιοι εμμένουν στα παλιά. Λυπάμαι που ο ομφάλιος λώρος δεν λέει να κοπεί για κάποιους. Μα πιο πολύ λυπάμαι που ίσως με το ρυθμό που πάμε, δημιουργήσουμε μια νέα γενιά μεταναστών...τα παιδιά μας! Ναι, αγαπητά ΜΜΕ, επιτέλους, σταματήστε τις υπενθυμίσεις του τελευταίου μισού αιώνα, πριν να είναι πλέον αργά...