Το γεγονός έπρεπε να ενώνει, μόνο να ενώνει, και όχι να διχάζει. Και όμως διχάζει. Γίνεται; Να λοιπόν που γίνεται…
Η δολοφονική επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη. Δεν θα έπρεπε άραγε να ενώσει το σύνολο των δημοκρατικών δυνάμεων του τόπου; Δεν θα έπρεπε να ενώσει απέναντι στη φασίζουσα ακροδεξιά απειλή; Αφού όλοι εξοργίστηκαν, όλοι ανησύχησαν, όλοι καταδίκασαν. Αφού όλοι είδαν (αλίμονο αν δεν είδαν) από πού έρχεται η απειλή. Η πραγματική απειλή κατά της ομαλότητας, κατά της Δημοκρατίας. Κι όμως λες και στάθηκε αφορμή, αυτό το συγκεκριμένο, το φύσει ενωτικό γεγονός, λες και στάθηκε αφορμή να βγουν τα μαχαίρια απ’ τα θηκάρια.
Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά που ήρξαντο χειρών αδίκων. Μαζί και πολλά από τα πρώτης γραμμής στελέχη της ΝΔ και του ΚΙΝ.ΑΛ. Με τη θετική - γι άλλη μια φορά -εξαίρεση του Σταύρου Θεοδωράκη. Ήταν αυτοί που θεώρησαν καλό, και αρμόζον στη στιγμή, να ισχυριστούν πως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που, ως αντιπολίτευση, εγκαινίασε τις βιαιοπραγίες κατά των αντιπάλων. Κι ότι από κει ξεκίνησαν όλα. Κι ακόμη ότι εκείνος «έκαψε την Αθήνα το 2018». Ισχυρισμοί αμφότεροι όλως αστήρικτοι έτσι κι αλλιώς, οι οποίοι όμως επαναλαμβανόμενοι διαρκώς, τείνουν να προσλάβουν διαστάσεις «αστικού μύθου».
Ε από κει και πέρα πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ το μπαλάκι. Για να θυμηθεί πως είναι ο Πρόεδρος της ΝΔ που έχει υποστηρίξει πως η βία προέρχεται μονάχα από τη Αριστερά. Δίχως μάλιστα ποτέ να το διορθώσει. Παρά το γεγονός ότι η πραγματικότητα βοά περί του ακριβώς αντιθέτου. Για να θυμηθεί τα ακροδεξιά «φίδια» που, ελέω Σαμαρά, τρέφει στον κόρφο του ο Μητσοτάκης. Για να θυμηθεί επίσης το -όντως βαρύ- ιστορικό μαρτυρολόγιο της Αριστεράς. Ήταν άραγε η ώρα; Μάλλον όχι. Κι ας βρισκόταν εν αμύνη. Θα μπορούσε, ως Κυβέρνηση μάλιστα, να το παίξει υπεράνω. Υπερασπιζόμενη βεβαίως τον εαυτό της, αλλά σε πολύ χαμηλότερους τόνους. Με το βλέμμα, προπάντων, στο μέλλον. Ο ρόλος, άλλωστε, της «ήρεμης δύναμης», δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Είδαμε έτσι και τι δεν είδαμε, ακούσαμε και τι δεν ακούσαμε. Ακόμη και η κοινοβουλευτική προ ημερήσιας διάταξης σ’ επίπεδο αρχηγών συζήτηση, μετετράπη σε αρένα. Σε βάρος βεβαίως του εξαιρετικής σοβαρότητας θέματος της ατζέντας. Είναι άλλωστε οι περί «πατρότητας» της βίας οξύτατες αρχηγικές αντεγκλήσεις που κυριάρχησαν και στα κανάλια. Κι έπεσαν έτσι έναν παρά πίσω όλα τ’ άλλα, τα πραγματικά σοβαρά. Τα αμέσως αφορώντα το ελληνικό λαό. Εκείνα που θα μπορούσαν ίσως να απαντήσουν στις αγωνίες του. Καθώς βαδίζουμε στον δρόμο εξόδου από τα μνημόνια και από την επιτροπεία, στον δρόμο της επιστροφής στην κανονικότητα. Και καθώς παρουσιαζόταν εκεί το πρώτο (και μόνο) ελληνικής «ιδιοκτησίας» ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο, για την μεταμνημονιακή εποχή.
Ήταν λοιπόν λάθος, μεγάλο λάθος. Και κρίμα. Για την ίδια την ομαλότητα των εξελίξεων. Κι όλ’ αυτά με αφορμή την δολοφονική επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη. Αν είναι δυνατόν! Το γεγονός που αυτονοήτως θα έπρεπε να ενώνει. Μόνο να ενώνει…