Οι εξελίξεις που δρομολογήθηκαν στην Κεντροαριστερά, με τη διαδικασία εκλογής Προέδρου, συνιστούν μια νέα ιστορική πρόκληση. Την επανασύνδεση της ανασυγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης με το μέλλον και τη διαμόρφωση της εθνικής στρατηγικής πρότασης για την Ελλάδα μετά τα μνημόνια. Με την κρίση να διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και την αντικατάσταση των παραδοσιακών διαιρετικών τομών αντιπαράθεσης (δεξιά - αριστερά) από νεόκοπες (μνημόνιο- αντιμνημόνιο), τίθενται τα βασικά πολιτικά ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις.
1. Με ποιους και για ποιους. Με άλλα λόγια ποιες είναι οι σύγχρονες διαχωριστικές γραμμές, που οριοθετούν τα νέα κοινωνικά ρεύματα και αντιθέσεις. Τι θεωρείται σήμερα Προοδευτικό και τι Συντηρητικό;
2. Ποιο είναι το πλαίσιο, πολιτικό, ιδεολογικό, κοινωνικό και εν τέλει το οικονομικό, των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται και θα διαμορφώσουν την Ελλάδα μετά.
3. Τι προτείνουμε, ως ελάχιστη πολιτική συμφωνία στο πολιτικό σύστημα, για την συγκρότηση της εθνικής στρατηγικής;
4. Ποια η μορφή του νέου φορέα, που θα αναλάβει το βάρος αυτής της ιστορικής ευθύνης;
Η συμμετοχή τόσο πολλών υποψηφίων από τον ευρύτερο χώρο της Δημοκρατικής Παράταξης στην εκλογική διαδικασία, ενέχει τον κίνδυνο να μετατρέψει το όλο εγχείρημα σε μια θεατρική παράσταση επικοινωνιακών τρικ, που θα καλύπτουν, τόσο τις αδυναμίες όσο και τις πραγματικές προθέσεις των υποψηφίων, αν η όλη διαδικασία γίνει αποκλειστικά με όρους επικοινωνιακούς.
Δεν αρκεί δηλαδή να νομίζεις ότι έχεις πρόταση για την Νέα Γενιά επειδή απλά συνοδεύεσαι από δέκα κομματικούς νεολαίους. Δεν αρκεί ένα άρτια σκηνοθετημένο τηλεοπτικό βίντεο, για να καταγγείλεις το «παλαιό» πολιτικό σύστημα. Αντίστοιχα, οι δημαρχιακές θητείες δεν σε καθιστούν αυτόματα και Ηγέτη της Παράταξης, Απαιτείται σαφής πολιτικός λόγος, χρονοδιάγραμμα, και ατομική πολιτική δέσμευση.
Είναι απολύτως φυσικό σε μια διαδικασία καθολικής ψηφοφορίας για ένα νέο πολιτικό σχήμα υπό διαμόρφωση, να εγείρονται σοβαρά θέματα ισότιμης συμμετοχής των υποψηφίων, ιδίως όταν κάποιοι από αυτούς εκπροσωπούν ήδη κόμματα και πολιτικούς σχηματισμούς. Δεδομένου ότι πρόκειται να παρακολουθήσουμε δέκα πανελλαδικές καμπάνιες, όπου πανελλαδική καμπάνια σημαίνει, χρήματα, υποδομές, ανθρώπινο δυναμικό, προβολή στα ΜΜΕ και στα social media, το θέμα καθίσταται μείζον για μια δίκαιη και ισότιμη συμμετοχή.
Κανείς δεν μπορεί ν αξιολογήσει και να «κοστολογήσει» πολιτικά αλλά και οικονομικά όλους αυτούς τους άδηλους πόρους μιας τέτοιας εκλογικής διαδικασίας, ιδιαίτερα για τους υποψηφίους που κατέχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα της θεσμικής τους ιδιότητας.
Η οικειοθελής αποποίηση της θεσμικής τους ιδιότητας, θα μπορούσε να συμβολίσει ένα ισχυρό δείγμα αλλαγής νοοτροπίας. Θα ήταν τελικά ένα δείγμα ανατροπής.
Ελπίζω, μέσα απ' αυτόν τον διάλογο και την «σύγκρουση» των ιδεών, να προκύψει η Νέα Γενιά της παράταξης, ένα νέο ήθος και μια νέα πολιτική κουλτούρα.
Και είμαι βέβαιος, ότι αν ακολουθήσουμε αυτή τη διαδρομή, θα καταφέρουμε να κινήσουμε το ενδιαφέρον των πολιτών και να ενεργοποιήσουμε τη συμμετοχή τους. Το χρωστάμε άλλωστε σε αυτούς που έμειναν συνεπείς στα δύσκολα χρόνια της παράταξης, σε αυτούς που πίστεψαν χωρίς εκπτώσεις στο εθνικό και πατριωτικό καθήκον της παράταξης απέναντι στη χώρα και όχι έναν ιστορικό συμβιβασμό, όπως το παρουσιάζουν ακόμη και σήμερα πάρα πολλοί.
Ας το τολμήσουμε.