Εχτές, 19-5, στη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης για τη γενοκτονία των Ποντίων, οργανωμένη ομάδα, κουκουλοφόρων ακροδεξιών αποπειράθηκε να λιντσάρει το δήμαρχο της Θεσσαλονίκης.
Δεν έχει καμία σημασία αν κανείς εκτιμά ή όχι το Γ. Μπουτάρη πολιτικά ή με όποιον άλλον τρόπο. Δεν επρόκειτο καν για μια εν θερμώ αντίδραση ορισμένων «εριστικών» πολιτών. Επρόκειτο για οργανωμένη και προσχεδιασμένη ενέργεια από ακροδεξιούς. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι κάποιοι εξ αυτών δεν εμφανίστηκαν ως «αγανακτισμένοι πολίτες» αυτή τη φορά αλλά – σε μια επίδειξη δύναμης αφενός και προκειμένου να μην αναγνωριστούν αφετέρου- φόρεσαν κουκούλες.
Αξιοποίησαν μια μαζική εκδήλωση για να κάνουν επίδειξη δύναμης. Η Χρυσή Αυγή το είχε ξανακάνει με το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, σε αντίστοιχες εκδηλώσεις με τη σημερινή, εναντίον άλλων πολιτικών τότε. Πέρα από τις ευθύνες των οργανωτών και τότε και τώρα, που δε θέλησαν ή δεν πέτυχαν να περιφρουρήσουν τις εκδηλώσεις τους, όπως και της αστυνομίας που δεν προέβη σε καμία σύλληψη εξ όσων γνωρίζουμε- όχι τυχαία μπορούμε να υποθέσουμε- υπάρχει ένα γενικότερο ερώτημα: πώς μπορεί η Χρυσή Αυγή, με υπόδικα μέλη και ένας εσμός ακροδεξιών, εν μέσω μάλιστα μιας υποτίθεται «προοδευτικής» ή και «αριστερής» κυβέρνησης να δρα πιο ανενόχλητα από ό,τι επί Σαμαρά, μετά τη δολοφονία Φύσσα;
Πρώτον, η προδοσία των λαϊκών και μικρομεσαίων αστικών στρωμάτων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ έχει ακυρώσει μετά τα παραδοσιακά μνημονιακά κόμματα, εν πολλοίς αυτό που σε αδρές γραμμές γίνεται αντιληπτό ως αριστερά ή έστω που φέρει τον τίτλο του αριστερού. Αντικειμενικά, αυτή η συνθήκη ανοίγει δρόμο- μικρό ή μεγάλο μένει να φανεί- για να διοχετευτεί στην ακροδεξιά ή και σε αμιγώς ναζιστικά σχήματα- μια «σοβαρή» ΧΑ ή την παρούσα ΧΑ- ένα μέρος της οργής για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση.
Δεύτερον, συμπληρωματικά προς το πρώτο δεν πρέπει να ξεχνούμε τα σχετικά «ξεπλύματα» της ΧΑ από κυβερνητικά στελέχη - βλ. επισκέψεις σε νησιά κλπ. Το ίδιο «ξέπλυμα, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό γίνεται με πιο «καθωσπρέπει» αλλά σαφώς ακροδεξιές φωνές, κυρίως από το κόμμα του κου Καμμένου.
Τρίτον, μεγάλη ευθύνη έχει ένα τμήμα της αριστεράς ή ακόμα ακριβέστερα της «αριστεράς» που κατοικοεδρεύει στο ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, το οποίο μέσα από έναν επιλεκτικό και ρηχό, ελιτίστικο, ψευδοδικαιωματισμό αδυνατεί να διαχωρίσει μεταξύ ιστορικής μνήμης, πατριωτισμού και σωβινισμού, χαρίζοντας κάθε τέτοια ανησυχία στην ακροδεξιά. Πρόκειται για τμήματα της «αριστεράς» που σε αρκετές εκ των «δια ταύτα» τους ταυτίζονται με νεοφιλελεύθερες δυνάμεις.
Τέταρτον, είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια ότι η ΧΑ και εν γένει ακροδεξιές ομάδες έχουν ριζώσει σε σώματα ασφαλείας, έχουν προσβάσεις στο στρατό και σε αποστράτους, σε επιχειρηματικούς κύκλους, καθώς και σε μια σειρά σωματείων διαφόρων τύπων. Σήμερα, λόγω πολιτικών συνθηκών στη χώρα, η ΧΑ νιώθει απελευθερωμένη εκ νέου να δώσει τη μάχη του δρόμου, με βάση τα στηρίγματά της στους παραπάνω χώρους. Είναι εξοργιστικό, ότι μια κυβέρνηση – υποτίθεται- της αριστεράς δεν έχει ούτε καν μια πολιτική αντιμετώπισης του ναζισμού και της ακροδεξιάς στα σώματα ασφαλείας- εκεί δηλαδή που θεωρητικά κανένα μνημόνιο δεν την εμποδίζει. Είναι εξίσου εξοργιστικό ότι καμιά οργανωμένη δύναμη δεν αποπειράται στα σοβαρά να «διώξει» από τους δρόμους τη ΧΑ.
Πέμπτον, οι οργανωμένες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις αλλά και οι πολίτες εν γένει, συχνά συμπεριφερόμαστε με έναν ιδιότυπο μιθριδατισμό, σαν να είναι «φυσιολογική» η σταθερή παρουσία της ΧΑ στη Βουλή και στο δρόμο, όπως και σαν να είναι ζήτημα διακηρύξεων και «πολιτικής ορθότητας» η υπεράσπιση της δημοκρατίας, οπότε μπορούν να την υπηρετήσουν οι παλαιοί και νέοι, νεοφιλελεύθεροι. Εκείνοι δηλαδή που φροντίζουν καθημερινά και επί της ουσίας να απαξιώνουν τη δημοκρατική διαδικασία, εντός κι εκτός Βουλής.
Είναι αδύνατον, δομικά και εν μέσω κρίσης, το ίδιο το σύστημα του οποίου η ΧΑ είναι η σκοτεινή εφεδρεία να την πολεμήσει, όσο τη χρειάζεται. Είναι αδύνατο- ακόμα και αν υπάρχουν επιμέρους καλές προθέσεις- ένα σύστημα εξουσίας που εδράζεται στην εξάρτηση, στην ανισότητα και στην αποβλάκωση των πολιτών να τους κινητοποιήσει προς οποιονδήποτε προοδευτικό σκοπό. Η “trash tv” -για παράδειγμα- των παλαιών και νέων καναλαρχών είναι βούτυρο στο ψωμί της ΧΑ. Η Βουλή που συμπεριφέρεται σαν επιτροπή πρωτοκόλλησης και τα μέλη της που «φτύνουν» τους δοκιμαζόμενους πολίτες θρέφουν τον αποπροσανατολισμό και την τυφλή οργή.
Η ΧΑ είναι το σαπρόφυτο του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού. Η πάλη κατά τους ενός δεν μπορεί παρά να είναι και πάλη κατά του άλλου. Είναι μια πάλη που έχει αργήσει ή που διεξάγεται εν πολλοίς- όταν διεξάγεται- με το λάθος τρόπο. Και έτσι η ΧΑ παραμένει ισχυρή και επικίνδυνη. Μια, υπό όρους, νέμεση του ελληνικού λαού και μια πιθανή είσοδος σε περίοδο αφάνταστης, περαιτέρω παρακμής, εάν εξακολουθήσουμε να την αφήνουμε κατ’ ουσία να παίρνει τον έλεγχο των δρόμων και μαζικών γεγονότων.