Άλλη μια συνέντευξη τύπου υπουργού παιδείας για αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έλαβε χώρα. Άλλη μια προσπάθεια «αναδιοργάνωσης» και «μεταρρύθμισης» που χειροτερεύει τα πράγματα αντί να τα βελτιώνει. Αλλά και – πρωτίστως – άλλη μια απουσία ουσιαστικής προσπάθειας αναβάθμισης της λυκειακής εκπαίδευσης και της ίδιας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας.
Με απλά λόγια, το υπουργείο επικεντρώνεται στον ενδιάμεσο και ίσως πιο εύκολα τροποποιούμενο κρίκο της αλυσίδας, το εξεταστικό σύστημα, αδιαφορώντας για τον πρώτο και τον τρίτο κύκλο της εκπαιδευτικής διαδικασίας των Ελληνοπαίδων, δηλαδή το Λύκειο και την ανώτατη εκπαίδευση.
Οι αλλαγές που προτάθηκαν από τον υπουργό Παιδείας συνιστούν ρυθμίσεις αποδιοργάνωσης, θέσης εν αμφιβόλω του αδιάβλητου χαρακτήρα των εξετάσεων, καθώς και επιβεβαίωσης της μηδενικής αξίας στην οποία έχουν περιέλθει ορισμένα πανεπιστημιακά τμήματα.
Σταχυολογώ ορισμένες εξ αυτών:
1. Κατάργηση της εξέτασης των Λατινικών ως πανελλαδικώς εξεταζόμενου μαθήματος και αντικατάστασή τους από την Κοινωνιολογία. Μέγα ατόπημα. Τα λατινικά, για πολλούς «νεκρή γλώσσα», αποτέλεσαν και αποτελούν πάντα και παντού τη γλωσσολογική βάση πολλών θεμελιωδών επιστημών. Κλασικό παράδειγμα, η νομική επιστήμη, πτυχές της οποίας θεραπεύονται από πάρα πολλά ελληνικά ΑΕΙ, όπου χρησιμοποιείται κατά κόρον η λατινική γλώσσα για να προσδιοριστούν έννοιες και καταστάσεις. Μαζί με τα αρχαία ελληνικά, τα λατινικά αποτέλεσαν τους θεμέλιους λίθους έκφρασης και σκέψης του δυτικού πολιτισμού και του πεπαιδευμένου ανθρώπου των νεότερων χρόνων. Η αντικατάστασή τους από την κοινωνιολογία δεν αποτελεί απλώς ένδειξη απαιδευσίας των υπευθύνων, αλλά και προσπάθεια υποτίμησης της αξίας της κοινωνιολογίας. Ένα μάθημα που μέχρι σήμερα ανήκε στα λεγόμενα «μαθήματα γενικής παιδείας» και έδινε το χρόνο σε διδάσκοντες και διδασκομένους για ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, πλέον θα αποτελέσει άλλο ένα τόμο αποστήθισης. Για να μην υπεισέλθω καν στη σκέψη ότι η προς αποστήθιση ύλη ενδεχομένως να χαρακτηρίζεται και από συγκεκριμένη, μονόπλευρη ιδεολογική κατεύθυνση.
2. Εισαγωγή στα λεγόμενα «τμήματα χαμηλής ζήτησης» χωρίς εξετάσεις, αλλά με μόνο το βαθμό του απολυτηρίου. Η αποθέωση της αποτυχίας. Με την εν λόγω ρύθμιση το ίδιο το κράτος αναγνωρίζει επισήμως ότι συγκεκριμένα πανεπιστημιακά (καθώς όλα έτσι θα αποκαλούνται πλέον...) τμήματα παρέχουν επίπεδο σπουδών και πτυχίο... μηδενικής αξίας και άρα δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Εδώ τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν την αναισχυντία των αρμοδίων. Μια ρύθμιση νόμου που δίνει το αληθινά φαιδρό δικαίωμα σε κάποια νέα παιδιά να εισέλθουν σε ένα τμήμα που δεν επιθυμούν, ούτε και ποτέ είχαν στη σκέψη τους, απλώς και μόνο κάνοντας χρήση του βαθμού του απολυτηρίου τους. Βαθμού που δεν απαιτείται μάλιστα να είναι υψηλός ή και στοιχειωδώς καλός, καθώς πρόκειται ακριβώς για πανεπιστημιακά τμήματα «χαμηλής ζήτησης», άρα δηλαδή και εξαιρετικά χαμηλής βάσης εισαγωγής. Δεν πειράζει. Φτάνει που «τα παιδιά θα πάρουν το χαρτί» για να ενταχθούν κι αυτά με αύξοντα αριθμό στη σειρά των άνεργων και ίσως άεργων πτυχιούχων που μαζικά παράγει η χώρα.
3. Το μάθημα των Αρχών Οικονομικής Θεωρίας εμπλουτίζεται με περιεχόμενο που σχετίζεται με την κοινωνική διάσταση της Οικονομίας. Νομίζω δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια εδώ αναφορικά με τη στόχευση της συγκεκριμένης αλλαγής.
4. Καταργούνται οι συντελεστές βαρύτητας σε συγκεκριμένα μαθήματα κάθε «ομάδας προσανατολισμού» (πρώην «κατεύθυνση», προσιδιάζει περισσότερο με την παλιά «δέσμη»). Μια αλλαγή αμφίβολης χρησιμότητας, που φαινομενικά αποσκοπεί στην αντιμετώπιση όλων των μαθημάτων επί ίσοις όροις. Το πόσο δίκαιο βεβαίως είναι κάποιος που λ.χ. θέλει να γίνει φιλόλογος να επιβραβεύεται το ίδιο για τις επιδόσεις του στα αρχαία με τις επιδόσεις του στην κοινωνιολογία είναι ένα ζήτημα...
Οι αλλαγές είναι περισσότερες. Οι προαναφερθείσες είναι ίσως οι πιο κραυγαλέα παράλογες, ισοπεδωτικές και πολιτικά μεμπτές. Βεβαίως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το νέο αυτό σύστημα αν έλθει σύντομα προς συζήτηση και ψήφιση στη βουλή, θα εγκριθεί λογικά άνετα από την κυβερνητική πλειοψηφία και θα καταστεί νόμος του κράτους. Άλλος ένας νόμος που ασχολείται με το... «τρένο». Το «τρένο» που μεταφέρει ετησίως χιλιάδες νέους ανθρώπους από μια προβληματική αφετηρία σε έναν ακόμη περισσότερο προβληματικό προορισμό.
Μακάριος όποιος μπει κάποτε στον κόπο να βελτιώσει προβλήματα και παραλογισμούς στα δύο αυτά σημεία του ορίζοντα της ζωής των νέων, αφήνοντας επιτέλους στην άκρη τον τρόπο μεταφοράς τους από το πρώτο στο δεύτερο.