Συνδυάζοντας δορυφορικά δεδομένα 25 ετών του ΕΟΔ, επιστήμονες ανακάλυψαν πως η θέρμανση των υδάτων του ωκεανού έχουν κάνει τον πάγο να λεπτύνει τόσο γρήγορα, που πλέον επηρεάζεται το 24% του πάγου στη δυτική Ανταρκτική.
Σε επιστημονικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Geophysical Research Letters περιγράφεται πώς το το UK Centre for Polar Observation and Modelling (CPOM) χρησιμοποίησε πάνω από 800 εκατομμύρια μετρήσεις ύψους των παγετώνων της Ανταρκτικής από όργανα των δορυφόρων ERS-1, ERS-2, Envisat και CryoSat μεταξύ του 1992 και του 2017.
Στο πλαίσιο της μελέτης χρησιμοποιήθηκαν επίσης προσομοιώσεις χιονοπτώσεων κατά την ίδια περίοδο, που δημιουργήθηκαν από το κλιματικό μοντέλο RACMO. Μαζί, αυτές οι μετρήσεις επιτρέπουν τον διαχωρισμό των αλλαγών στο ύψος του παγετώνα μεταξύ αυτών που προκαλούνται από μετεωρολογικά φαινόμενα, όπως το χιόνι, και αυτών που προκαλούνται από πιο μακροπρόθεσμες αλλαγές στο κλίμα, που επηρεάζουν τους πάγους.
Ο παγετώνας έχει λεπτύνει μέχρι και 122 μέτρα σε κάποια σημεία, με τις πιο δραστικές αλλαγές να παρατηρούνται στη δυτική Ανταρκτική, όπου προκαλούνται ανισορροπίες και αστάθειες στους παγετώνες. Όπως εξηγεί ο Άντι Σέπερντ, διευθυντής του CPOM, «τμήματα της Ανταρκτικής έχουν λεπτύνει σε ασυνήθιστο βαθμό. Οπότε πάμε να δείξουμε πόσο από αυτό οφειλόταν σε αλλαγές στο κλίμα και πόσο στον καιρό».
Όπως διαπιστώθηκε, οι διακυμάνσεις στις χιονοπτώσεις τείνουν να προκαλούν μικρές αλλαγές ύψους σε μεγάλες περιοχές για μερικά χρόνια τη φορά, τη στιγμή που οι πιο έντονες αλλαγές στο πάχος του πάγου συμπίπτουν με σήματα ανισορροπιών στον πάγο που φαίνονται να «επιμένουν» για δεκαετίες.
«Το να ξέρουμε πόσο χιόνι έχει πέσει μας βοήθησε πραγματικά να απομονώσουμε την ανισορροπία παγετώνα στα δορυφορικά αρχεία. Μπορούμε τώρα να δούμε ξεκάθαρα πως ένα κύμα λέπτυνσης έχει εξαπλωθεί ταχύτατα ανά τους πιο ευάλωτους παγετώνες της Ανταρκτικής, και ότι οι απώλειές τους ανεβάζουν τη στάθμη της θάλασσας ανά τον πλανήτη.
«Μετά από 25 χρόνια, το μοτίβο της λέπτυνσης πάγων έχει εξαπλωθεί ανά το 24% της δυτικής Ανταρκτικής, και τα μεγαλύτερα ρεύματα πάγου της (Pine Island, Thwaites Glaciers) τώρα χάνουν πάγο πέντε φορές πιο γρήγορα από ό,τι τη δεκαετία του 1990.
«Μαζί, οι απώλειες πάγου από την ανατολική και τη δυτική Ανταρκτική πρόσθεσαν 4,6 χιλιοστά νερού στη στάθμη της θάλασσας διεθνώς από το 1992».