Όλο και συχνότερα ακούς τελευταία υπουργούς και βουλευτές της ΝΔ να επικαλούνται, στον δημόσιο λόγο τους, την λαϊκή εντολή της 7ης Ιουλίου. Προκειμένου να αιτιολογήσουν τα πάντα. Στη λογική ότι «εμάς ψήφισε ο λαός, εμείς κυβερνάμε, και ό, τι θέλουμε κάνουμε». Λες και υπάρχει περίπτωση, σε συνθήκες κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας να κυβερνάει κάποιος χωρίς την λαϊκή ψήφο. Ή λες και ο λαός μαζί με την ψήφο παρέχει και εν λευκώ εντολή διακυβέρνησης στον εντολοδόχο. Είναι γι αυτό ακριβώς που στις Δημοκρατίες υπάρχει το Σύνταγμα. Και υπάρχουν και οι νόμοι. Προκειμένου να «ορίζονται» τα πλαίσια της κυβερνητικής δραστηριότητας Και να περιορίζονται τα όριά της. Στοιχειώδες; Αυτονόητο; Όχι πάντα ξέρετε, και όχι για όλους…
Ε λοιπόν, στη λαϊκή εντολή της 7ης Ιουλίου δεν περιλαμβάνεται, επ’ ουδενί, και η άδεια για μετατροπή της Χώρας σε «αστυνομικό κράτος» αλά παλαιά. Δεν υπέγραψε, δεν επέτρεψε, διά της ψήφου του ο λαός, αυτό το κρεσέντο αστυνομική βίας που ζούμε σήμερα. Την χωρίς μέτρο και όρια άσκηση βίας που, όλο και συχνότερα τελευταία, ακολουθείται από εξευτελισμό των πολιτών. Με τα άκρως προσβλητικά ξεγυμνώματα διαδηλωτών, ακόμη και απλών περαστικών. Με τα δεμένα χέρια ανυποψίαστων ανθρώπων. Με τα ποδοπατήματα στο κεφάλι ήδη συλληφθέντων. Με τους εξ επαφής τραυματισμούς με πλαστικές σφαίρες. Ούτε την κατάφορη καταπάτηση του οικογενειακού ασύλου. Ή τα βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα. Όλ’ αυτά και τα πολλά ανάλογα (και χειρότερα…), που μας φέρνουν πίσω σ΄ ένα παρελθόν του εθνικού μας βίου που πολύ θα θέλαμε να έχουμε ξεχάσει, και που ελπίζαμε πως έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Δεν επέτρεψε, εξ’ άλλου, με την ψήφο του ο λαός τον ασφυκτικό περιορισμό των συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων. Ούτε την περίεργη και ύποπτη βεβαίως (στα όρια του γελοίου) «χωροθέτηση» των διαδηλώσεων. Δεν επέτρεψε με την ψήφο του ο λαός την ενεργοποίηση, με πρωθυπουργική μάλιστα πρωτοβουλία, της θεωρίας του «κοινωνικού αυτοματισμού». Με την επίκληση των δήθεν δικαιωμάτων των πολλών που … ταλαιπωρούνται από τους λίγους. Λες και τα ζητήματα των δικαιωμάτων των πολιτών προσδιορίζονται με όρους ποσοτικούς. Δεν επέτρεψε με την ψήφο του ο λαός σε «επιφανή» κυβερνητικά στελέχη να προβάλουν την θεωρία της «νομιμότητας της κρατικής βίας και την, ως εξ΄ αυτού, αναγκαστικότητα των ξυλοδαρμών». Και, εντέλει, να την επιβάλουν. Ούτε ν’ ακούει υπουργούς να μας λεν ότι «θέλουν να δουν την αστυνομία να μπουκάρει παντού». Οι οποίοι στην πράξη το βλέπουν σήμερα και ασφαλώς το καταφχαριστιούνται. Δεν επέτρεψε, εντέλει, ο λαός δια της ψήφου του, και ούτε θα μπορούσε άλλωστε να το κάνει, την κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων…
Η αλήθεια είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε, προεκλογικώς, υποσχεθεί ότι «θα λύσει τα χέρια της αστυνομίας για να μπορεί να κάνει τη δουλειά της». Αν πάντως εννοούσε αυτό, αυτό που βλέπουμε και που ζούμε σήμερα, μάλλον δεν είχαμε καταλάβει καλά. Εκτός κι αν κάποιοι είχαν μια χαρά καταλάβει και, απλώς, το γουστάρουν.
Υπάρχει όμως και κάτι αισιόδοξο, κάτι ελπιδοφόρο στις μέρες μας, προπάντων μετά τις πρωτοφανείς ασχημίες στο Κουκάκι. Πρόκειται για το γεγονός ότι αρχίζει να ευαισθητοποιείται και να εκφράζεται αναλόγως ο πνευματικός κόσμος της Χώρας. Κι αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να σώσει τα πράγματα. Θα μπορούσε πράγματι να περιορίσει την κακή χρήση των «λυμένων χεριών» της αστυνομίας. Θα μπορούσε ακόμη και να ακυρώσει το σχέδιο μετατροπής της Χώρας σε «αστυνομικό κράτος» αλά παλαιά…