H πρώτη φράση του Χρυσοχοϊδη είναι όλα τα λεφτά: «Ο εξευτελισμός της ανθρώπινης προσωπικότητας δεν είναι νοητός ποτέ, πουθενά, από κανένα και με οποιαδήποτε δικαιολογία» έγραψε στο Twitter.
Το διαβάζεις και σχεδόν χαίρεσαι: «Κάντο, όπως ακριβώς το έγραψες», είναι η πρώτη μου σκέψη. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς δισταγμούς και χωρίς διακρίσεις.
Η ανάρτηση αυτή ήρθε ως απάντηση σε καταγγελίες (από μέρους της αντιπολίτευσης και ΜΜΕ, αλλά και με μεγάλο ντόρο στα social media) για άσκηση αστυνομικής βίας εκτός ορίων ως εργαλείο προληπτικής καταστολής, οι οποίες «εικονογραφήθηκαν» με βίντεο και με τη φωτογραφία ενός γυμνού από τη μέση και πάνω άνδρα, ενώ τον πάνε «καροτσάκι» ΜΑΤ-ατζήδες.
Η άλλη άποψη:
Πού τελειώνει η «νόμιμη βία» των ΜΑΤ; (και το μείζων ερώτημα: Και τι δουλειά έχεις εσύ στα Εξάρχεια;)
Καντο, όπως ακριβώς το έγραψες, κύριε Χρυσοχοϊδη - το επαναλαμβάνω.
Που σημαίνει: η Αστυνομία πρέπει πρώτη εκείνη να αποδείξει ότι δεν ανέχεται την άνευ λόγου και εκτός νομικού πλαισίου βία, ότι δεν διστάζει να την αποδοκιμάσει και να επιβάλει ποινές. Όχι για τα μάτια του κόσμου, αλλά γιατί θέλει να ακολουθεί και να εφαρμόζει μοντέλα σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας.
Η Αστυνομία έχει λόγους να θέλει να αλλάξει και έχει λόγους να θέλει να αποδείξει την αλλαγή. Το κατά πόσο το εννοεί ο υπουργός - και κατά πόσο μπορεί να μετατρέψει αυτή την πρόταση σε νέο αστυνομικό δόγμα, θα φανεί στην πράξη. Η κοινωνία έχει τρόπους να παρατηρεί και να διακρίνει προθέσεις, ακόμα και σε χρονικές περιόδους - όπως αυτή εδώ - όπου η αγριάδα και οι φωνές κυριαρχούν.
Μπορεί να γίνει μία έρευνα για τα μάτια του κόσμου, όταν εκφράζονται υποψίες για αναίτια αστυνομική βία, ή να γίνει μία πραγματική έρευνα που θα κάνει τους αστυνομικούς υπερήφανους για το σώμα στο οποίο υπηρετούν.
Για ποιούς είναι τα Εξάρχεια;
Ερωτώ ευθέως και το ερώτημα δεν είναι ρητορικό: Ανήκουν σε όλους μας τα Εξάρχεια ή υπάρχουν ιδιοκτήτες με αποκλειστικά δικαιώματα;
Επιτρέπεται ελεύθερα η πρόσβαση και η κίνηση στη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, ή πρέπει να αποδεχθούμε ότι υπάρχει ένα γκέτο με δικούς του κανόνες και νόμους στο κέντρο της Αθήνας;
Εγώ, ας πούμε, που συνέβη λόγω επαγγέλματος (βλέπετε, δούλεψα στο MEGA και στον ANT1 επί πολλά χρόνια) να είμαι σχετικά εύκολα αναγνωρίσιμος, μπορώ να κόψω το βράδυ τη βόλτα μου στην πλατεία, ή θα μου πείτε πως είμαι τρελός και μόνο που το σκέφτομαι;
Κάποτε, στα πολύ νιάτα μου, μία φίλη μου με τραβούσε σε ολονύχτιες περιπέτειες, που κάποτε κατέληξαν και σε ένα απίθανο ξενύχτι με τον Πανούση. Ο Τζίμης, φυσικά, δεν σε έκανε ούτε για ένα δευτερόλεπτο να αισθανθείς άβολα και ήταν «εγγύηση» για να κυκλοφορείς χαλαρός κι ανέμελος στην περιοχή. Σήμερα, ακόμα και αν υπήρχε η ίδια παρέα, δύσκολα θα μπορούσα να αισθανθώ την ίδια σιγουριά για τον εαυτό μου.
Φυσικά, υπάρχουν και δυσκολότερες περιπτώσεις. Δεν χρειάζεται να παραθέσω εδώ ονόματα δημοσιογράφων ή πολιτικών που θα γίνουν στόχος μέσα σε δευτερόλεπτα, εάν διανοηθούν να πλησιάσουν στην πλατεία. Τους ξέρουμε όλοι.
Μία φίλη μου - με πολύ καλή πρόθεση - όταν κουβεντιάσαμε για αυτό το άρθρο, μου απάντησε αυθόρμητα: Ε, τί περιμένεις αν κατέβει στα Εξάρχεια ο ”τάδε” δημοσιογράφος; Αυτός έχει γίνει σύνθημα στις πορείες...
Αντί επιλόγου, το γράφω όπως της απάντησα - αυθόρμητα κι εγώ: Αυτό ακριβώς είναι το δικό μου πρόβλημα. Και το θεωρώ πρόβλημα δημοκρατίας, Πολιτισμού και ελευθερίας στην πόλη όπου γεννήθηκα και πιθανότατα θα γεράσω. Σημασία έχει, ειδικά στα Εξάρχεια, να μπορεί να πάει αυτός ακριβώς ο δημοσιογράφος - και αυτός ακριβώς ο πολιτικός, που θεωρείται «λογικός στόχος». Μόνο τότε θα γίνει η πλατεία ο χώρος - σύμβολο για την ελευθερία της σκέψης, που ορισμένοι από εμάς θεωρούν ότι πρέπει να είναι. Μόνο τότε!