Ζωή είναι η αίσθηση
Πως τα έχεις δει όλα,
Πως τα έχεις ακούσει όλα,
Πως δεν είναι ανάγκη να τα κάνεις όλα,
Πως θέλεις να τα δοκιμάσεις όλα,
Πως δεν φταις για τίποτα,
Πως είσαι υπεύθυνος για όλα
Αγγελική Μπούλιαρη, Ο μύθος του Σίσυφου
Ο επιδέξιος κι επιτυχημένος άνθρωπος/επιστήμονας/καλλιτέχνης/πολιτικός τυγχάνει εκ φύσεως ‘’άξιος’’ ή μήπως πρόκειται για μία “οιονεί-αξιοσύνη” που ταυτίζεται με την ικανότητα προσαρμογής του σε όλες τις καταστάσεις; Είναι “άξιος ο μισθός του” επειδή υπηρέτησε την κατάλληλη στιγμή τους κατάλληλους φορείς εξουσίας ή μήπως είναι η επιλογή του αξιοκρατική, ως δικαίωση προσφοράς στα γράμματα, τις τέχνες, τις επιστήμες, την κοινωνία; Μήπως εντέλει και η “αξιοκρατία” στη χώρα μας είναι κατασκευασμένη, είτε από τα ΜΜΕ, είτε από τους κύκλους των διανοουμένων, είτε μέσω κοσμικών επιρροών/διασυνδέσεων;
Ζούμε στην εποχή των επιχρυσωμένων μετριοτήτων, πολλές από τις οποίες έχουν βαφτεί μπλε, κόκκινες ή πράσινες για να μη φανεί η σκουριά της διπροσωπίας και της ανυποληψίας.
Επειδή όμως η Ζωή είναι συνήθως μεγαλύτερη από τα σχέδια ιστορικού “πεπρωμένου” που έχουν θέσει ορισμένοι πολιτικοί για τον εαυτό τους κι επειδή δεν επιφυλάσσει η κοινωνία αιώνια αναγνώριση, ακόμα και για όσους θεωρούν την τύχη τους εσαεί ευνοϊκή, καλά θα ήταν μερικοί να σκεφτούν με μεγαλύτερη σύνεση ποιά είναι τα όρια και ποιοί οι όροι της πτώσης ’’των άξιων της μοίρας τους’’.
ΥΓ. ’’Πώς να συντρίψεις το Μινώταυρο
στο λαβύρινθο της αμφιβολίας
που ελλοχεύει;’’
[Μαργαρίτα Φρονιμάδη-Ματάτση, Κυοφορώντας την Ελπίδα].